وقتی اعتراف به گناه قلب مرده را زنده می‌کند

سپهرغرب، گروه اندیشه: اعتراف به گناه نزد حضرت دوست نیکوست؛ به شرط آنکه در حین ترس از این اعتراف، چشم امیدت به عفو و بخشش او باشد. این نوع از اعتراف، کام تلخت را شیرین و قلب مرده‌ را زنده می‌کند.

لغزش‌ها زیاد، خطاها فراوان، بیهوده‌گویی‌ها بسیار، بلاها مستمر و آفات نابودکننده و من ضعیف، ذلیل و جاهل. و خدایی دارم قوی، عزیز و عالم. پس از هر عقل سلیمی بپرسید، در این شرایط باید چه کرد؟ فوراً و بااطمینان کامل و امیدی وافر می‌‌گوید: به خدا پناهنده شو، دست به دامان او دراز کن و از او کمک بخواه که او بر لغزش‌هایت، قلم عفو بکشد و بر خطاهایت صفح و چشم‌پوشی کند و از بیهوده‌گویی‌هایت بگذرد و تو را از بلاها و آفات برهاند.

می‌‌گوید: اگر توبه کنی، با خدایی بسیار توبه‌پذیر مواجه خواهی شد.

می‌‌گوید: اگر نزد او عزّت یابی، قطعاً تو را نزد دیگران عزیز خواهد کرد.

می‌‌گوید: اگر بفهمی که نمی‌‏توانی از حکومت آن قادر متعال خارج شوی و فرار کنی «لا یُمْکِنُ الْفِرارُ مِنْ حُکُومَتِکَ». پس باور می‌ کنی که باید به دامان جبروتیش بگریزی. «فَفِرُّوا إِلَی الله». از او کمک بخواه و صریح بگو:

ز رقیب دیوسیرت به خدای خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد سها را

اعتراف به گناه نزد حضرت دوست نیکوست. به شرط آنکه در حین ترس از این اعتراف، چشم امیدت به عفو و بخشش او باشد. که این نوع از اعتراف، کام تلخت را شیرین و قلب مرده را زنده می‌کند، پس از او بخواه و صریح بگو:

دارم امید عاطفتی از جناب دوست

کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست