با همدلی کردن هوش عاطفی خود را افزایش دهید

یکی از محور‌های اصلی تمام موضوعات اجتماعی "ارتباط" یا "سلامت رابطه" است و با توجه به این که اولین سطح ارتباط، ارتباط ما با خودمان است، به همین منظور, ابتدا در راستای شناخت خود و پی بردن به ارزش‌های خودمان حرکت می‌کنیم و سپس با تصویری متفاوت به جهانِ رابطه با دیگری، به محیطی که در آن زندگی می‌کنیم، به طبیعت و... قدم می‌گذاریم که هرچه بیشتر با ماهیت رابطه آشنا شویم توانایی بازبینی خود در آینه‌های بیرون از خود را خواهیم یافت. 

بدین ترتیب، زندگی برای ما مملوء از تجربه‌های زیسته و پرشور خواهد بود که با سناریویی به نام " داستان من " در صحنه دنیا اجرا می‌شود.

رویا نوری در رابطه با اهمیت همدلی کردن اظهار کرد: یکی از عناصر مهم ارتباطی در کلیه سطوح چه با خودم، چه با دیگری و چه با جهانی که میزبان من است "همدلی" است و کسی که این فن شریف را آموخته باشد، حال همه با او خوب است چراکه فردی که همدلی را می‌داند سینه‌ای گشوده برای شنیدن و چشمانی پرمهر برای نگریستن دارد و زبانی لطیف برای زیبا گفتن دارد.

وی بیان کرد: به فرزند خود همدلی را بیاموزید که برای این منظور باید خودتان همدلی را یاد بگیرید و به کار ببرید تا فرزند شما هم همدلی کردن را یاد بگیرد. همدلی یعنی توانایی فرد برای درک احساس شخص دیگر و بیان آن و همان‌طور که گفته شد بیان احساس، انسان‌ها را به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند، اما گام بعدی درک احساس طرف مقابل است.

این جامعه‌شناس گفت: وقتی فرزند شما احساسات خود را بیان کرد شما باید بتوانید با او همدلی کنید که درواقع، با این کار، نه تنها به احساس او اهمیت داده‌اید بلکه نشان داده‌اید که او را درک می‌کنید و این شما را بیش از پیش به فرزندتان نزدیک می‌کند.

نوری تصریح کرد: در همدلی کردن, به خود اجازه قضاوت کردن درمورد احساس بیان شده را ندهید. به طور مثال؛ وقتی فرزند شما می‌گوید: "من خیلی ناراحت و عصبانی هستم، چون با وجود این که درسم را خیلی خوب بلد بودم، اما خانم معلم قبول نکرد بیایم و درس جواب بدهم." اگر در این جا بگویید: "تو چه قدر حساس هستی." یا "همیشه زود ناراحت می‌شوی." درمورد او قضاوت کرده‌اید که در این موارد، نه تنها او را برای بیان احساس تشویق نکرده‌اید بلکه رفتار شما موجب می‌شود یا فرزندتان بیشتر ناراحت و عصبانی شود و یا از حرف زدن با شما درمورد احساس خود پشیمان شود که اگر احساس او را هم انکار کنید، همچنان درمورد او قضاوت کرده‌اید. 

به‌طور مثال؛ اگر در پاسخ بیان احساس فرزندتان بگویید "ناراحتی ندارد یا حالا چرا عصبانی شدی؟" شما او و احساسش را انکار کرده‌اید.

وی در پایان خاطرنشان کرد: شما به عنوان والدین باید بدانید که در همدلی, بعد از خوب گوش کردن به حرف‌های فرزندتان باید با جمله‌ای احساس او را بیان کنید.