سازمانی برای سالمندان

سالمندی مرحله‌ای از عمر و زندگی است که همه ناگزیر به رسیدن و عبور از آن هستیم، اما نکته قابل‌توجه و مهم برای دولتمردان و برنامه‌ریزان ضرورت وجود و حضور نیروی جوان برای کشوری در شرایط اقتصادی، جغرافیایی و سیاسی کشور ما است. کند بودن روند فرزندآوری، کاهش آمار ازدواج، ظهور خانواده‌های تک فرزند از عوامل اصلی در ظهور سونامی سالمندی است. توصیه‌های مقام معظم رهبری به حمایت عملی از جوانان در تشکیل خانواده و فرزندآوری و همچنین نگاه منطقی و علمی ایشان به لزوم افزایش جمعیت نوجوانان و جوانان، با صد تأسف توسط بسیاری از مدیران و دست اندرکاران به‌درستی درک و جذب نشده‌است.

سالمندی جمعیت، هم برای دولت و هم برای خود سالمندان مستلزم برنامه‌ها وهزینه‌های فوق‌العاده‌ای است و توجه دست‌اندرکاران به این نکات حیاتی است.

اول اینکه در دوران سالمندی که مقارن با بازنشستگی افراد است، از یک طرف حقوق و درآمد این عزیزان تقلیل چشمگیری یافته و از طرفی به علت ضعف فیزیکی، عصبی و غلبه بیماری‌های مختلف مثل دیابت، فشارخون و امراض کلیوی و خونی، هزینه‌های دارو و درمان قوز بالای قوز می‌شود.

دوم اینکه از منظر دیگر با رسیدن فرزندان به سن ازدواج و لزوم تشکیل خانواده توسط آن‌ها و ورود اعضای جدید به خانواده (داماد، عروس و نوه‌ها) هزینه‌ها چندین برابر می‌شود و درآمد کم و کمتر باعث غصه، غم و افزایش روزمرگی آن‌ها خواهد شد.

از چند سال پیش در ژاپن یک نهاد به‌نام «وزارت تنهایی» تأسیس شده که رسالت آن برنامه‌ریزی و اجرای برنامه‌هایی در راستای پر کردن اوقات تنهایی سالمندان است. سالمندان ژاپنی تنها راه نجات خود را در دوران سالمندی خودکشی می‌دانستند و سالانه تعداد قابل‌توجهی از سالمندان ژاپنی دست به‌خودکشی می‌زدند. از طرفی «دق کردن» نام دیگری برای مرگ سالمندان براثر تنهایی است. به‌رغم تأکیدات دین مبین اسلام بر محبت واحترام به سالمندان و رسیدگی به اوضاع آنها، متأسفانه به علت تغییر سبک زندگی ایرانی و تبدیل آن به زندگی ماشینی غربی، شوربختانه برخی از فرزندان و خانواده‌ها رفتار‌های غیر انسانی و دور از اخلاق با والدین خود و تهدید به انتقال آن‌ها به خانه سالمندان می‌کنند و این موضوع تنبیهی آزاردهنده برای ساکت نمودن والدین شده‌است! پدر و مادری که بهترین سال‌های عمر وجوانی خود را وقف رشد و تربیت فرزندان خود کرده‌اند؛ اینک با بی‌مهری آن‌ها مواجه می‌شوند. در خانواده‌های ما، سالمند، معدن خیر، برکت و معلم انتقال تجربه بوده، اما زندگی ماشینی این نعمت گرانقیمت را در محاق فراموشی و بی‌مهری قرار داده‌است. تغییر تأسف انگیز بخشی از سبک زندگی اسلامی ایرانی تحت تأثیر شبکه‌های ماهواره‌ای و زندگی غربی سالمندان، ما را در غم و اندوهی عمیق فرو برده‌است.

تنها راه خلاصی یا تخفیف این اوضاع تأسف‌انگیز، اصلاح مسیر سبک زندگی و هدایت آن به جاده اصلی و تاریخی خود است که برای محقق شدن آن باید سازمانی برای نجات سالمندان تشکیل شود تا ناجی آن‌هایی شود که به فراموشی سپرده شده‌اند.