تحریـــــم‌هــای ظالمـــــانه آمریـــــکا از تهدید سلامت ایرانیان تا تعلیق حق رأی ایران در سازمان ملل

آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل به تازگی در نامه‌ای به رئیس مجمع عمومی سازمان ملل اطلاع داده که 11 کشور از جمله جمهوری اسلامی ایران حق رأی خود را به‌دلیل افزایش حق عضویت معوقه در سازمان ملل از دست دادند.

دبیر کل سازمان ملل در این نامه اعلام کرده ایران، سودان، ونزوئلا، آنتیگوآ و باربودا، گینه، کنگو و پاپوا گینه نو در زمره کشورهایی هستند که حق رأی خود را از دست دادند.

سهم کشورها در تامین بودجه سازمان ملل متحد بر اساس شاخص‌هایی تعیین می‌شود که مهم‌ترین آن درآمد ناخالص ملی آن کشورها است.

این سهم در بودجه عادی سازمان ملل از یک هزارم درصد برای کشورهای کمتر توسعه‌یافته تا 22 درصد برای آمریکا در نوسان است.

سهم جمهوری اسلامی ایران در بودجه عادی سازمان ملل متحد 371 هزارم درصد (اندکی کمتر از نیم درصد) است که تقریبا سالانه 18 میلیون دلار می‌شود. دبیر کل سازمان ملل متحد در نامه خود به رئیس مجمع عمومی، حداقل بدهی برای بازیابی حق رای این کشورها را، برای ونزوئلا حدود 40 میلیون دلار، سودان 300 هزار دلار و ایران 18 میلیون دلار بیان کرده است.

بر اساس ماده 19 منشور ملل متحد، حق رای یک کشور عضو سازمان ملل متحد، زمانی تعلیق می‌شود که بدهی‌های معوقه آن برابر یا بیشتر از میزانی باشد که باید طی دو سال پرداخت کند.

اگر بدهی معوقه به دلیل شرایط خاص کشور عضو صورت گرفته باشد، مجمع ممکن است بر اساس نظر "کمیته سهمیه ها" به آن کشور اجازه ادامه حق رای را بدهد.

سال گذشته نیز فهرستی از کشورهایی که حق عضویت را نپرداخته بودند منتشر شد که سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد آن را یک روند معمول دانسته و گفته بود ایران برای حل این مساله کوشید.

سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل درباره دلیل از دست دادن حق رأی ایران در سازمان ملل می‌گوید: جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان عضو فعال سازمان ملل همیشه متعهد بوده حق عضویت خود را به موقع پرداخت کند و ما در عمل نیز این موضوع را ثابت کرده‌ایم.

مجید تخت‌روانچی می‌افزاید: متاسفانه برای دومین سال پیاپی با مشکل پرداخت حق عضویت خود به‌دلیل اعمال تحریم‌های ظالمانه و یک‌جانبه آمریکا علیه ایران مواجه شدیم. تحریم‌های ظالمانه آمریکا نه‌تنها در زمینه‌های مختلف از جمله دارو، تهیه اقلام انسانی، تجهیزات پزشکی و غیره تاثیر داشته بلکه در کار سازمان ملل نیز وقفه ایجاد کرده است.

تخت‌روانچی اضافه می‌کند: ما سال گذشته بعد از مذاکراتی که با مقامات سازمان ملل داشتیم، موفق شدیم نهایتا این مشکل را از طریق منابع‌مان در خارج از کشور رفع کنیم و این را کار را انجام دادیم.

نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد توضیح می‌دهد: شرایط جمهوری اسلامی ایران طوری نیست که بگوییم این منابع را در اختیار ندارد و این مساله دلیل عدم پرداخت به موقع سهمیه ما باشد بلکه منابع موجود است و تحریم‌های ظالمانه و یک‌جانبه آمریکا از اینکه ما به موقع تعهدات خود را انجام دهیم، جلوگیری می‌کند.

سفیر ایران در سازمان ملل در عین حال ادامه می‌دهد: چندی است رایزنی‌هایمان را با سازمان ملل شروع کرده‌ایم و مباحث را پیش می‌بریم. امیدواریم در اسرع وقت این کار انجام شود. منابع مالی موجود است و ما فقط باید بتوانیم به کانال امنی برسیم که بتوانیم این کار را در اسرع وقت انجام دهیم.

واقعیت این است که دولت‌های آمریکا در ادوار مختلف از تحریم ملت‌ها به‌عنوان ابزاری برای رسیدن به خواسته‌های خود بهره‌برداری کرده‌اند که این ابزار با مقاومت ملت‌ها در دستیابی دولتمردان آمریکایی به اهدافشان ناکام مانده به‌طوری‌که روزنامه وال‌استریت‌ژورنال در سال 2021 میلادی در گزارشی نوشت: دولت جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا تصمیم گرفته با تغییر سیاست خارجی این کشور، استفاده از تحریم‌ها به‌عنوان ابزار فشار را محدود کند.

این روزنامه اذعان کرد این تغییر سیاست پس از استفاده بیش از حد دولت‌های پیشین آمریکا از ابزار تحریم و بی‌اثر شدن آن‌ها انجام می‌شود.

اما مقامات آمریکایی در وزارت خزانه‌داری آمریکا پس از یک بررسی 9 ماهه اعلام کردند تحریم‌ها همچنان یک ابزار مهم در سیاست آمریکا باقی خواهد ماند اما باید بهینه شوند! در دو دهه گذشته، تعداد تحریم‌های آمریکا علیه دولتها، شرکت‌ها و مقامات سایر کشورها ده برابر شده است. دونالد ترامپ رئیس جمهوری تندروی سابق آمریکا بیشترین تحریم‌ها را علیه سایر کشورها وضع کرد.

دولت تندروی دونالد ترامپ پس از ورود به کاخ سفید در ژانویه 2017 (دی ماه 1395) و پس از چند اقدام مقدماتی، نهایتاً با اتخاذ مواضع مغایر برجام، با خروج یک‌جانبه و غیرقانونی آمریکا از توافق هسته‌ای ایران (برجام) در 18 اردیبهشت 1397 (8 می‌2018)، در دو مرحله تحریم‌های ثانویه آن علیه ایران بازگردانده شد.

برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) پس از 13 سال مذاکرات بین‌المللی فشرده، در تاریخ 23 تیرماه 1394 (14 ژوئیه 2015) منعقد و برجام یک هفته بعد با قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد تأیید و به عنوان ضمیمه الف به قطعنامه مذکور پیوست شده بود.

اجرای نامتوازنِ برجام از یک طرف و فشارهای ناشی از اعمال و تشدید تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا از طرف دیگر، باعث شد تا یکسال پس از خروج آمریکا از برجام، نهایتاً در تاریخ 18 اردیبهشت 1398 (8 می‌2019) شورایعالی امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران تصمیماتی در راستای متوقف کردن گام‌به‌گام اجرای اقدامات داوطلبانه تعهدات هسته‌ای با اعطای فرصت‌های 60 روزه به دیپلماسی، اتخاذ کند.

دولت ترامپ سیاست فشار حداکثری را اجرا و تحریم‌های ظالمانه، غیر‌قانونی و غیر انسانی را علیه مردم ایران وضع کرد اما این فشار حداکثری در نهایت شکست خورد و جمهوری اسلامی ایران با اقتدار در مقابل این فشارها تسلیم نشد.

اکنون مذاکرات برای رفع تحریم‌های ظالمانه و یکجانبه آمریکا و بازگشت آن به برجام در مسیر رو به جلو اما محتاطانه ادامه دارد چرا‌که دولت بایدن به‌رغم انتقادها از خروج کشورش از برجام و ابراز تمایل به ترجیح دادن دیپلماسی هنوز گامی عملی برنداشته و حتی از 1500 تحریم دوره ترامپ به‌عنوان یک اهرم برای پیشبرد خواسته‌های خود بهره می‌گیرد.