|
یکی از موضوعات مهم در احادیث مربوط به مهدویت و امر ظهور، ثمرات و برکات ظهور امام عصر (عج) است که عمدتاً مربوط به جلوۀ دوم ظهور امام (ع) است؛ چرا که ظهور امام (ع) در دو مرحله صورت می‌گیرد؛ در مرحلۀ اول، در بین خواص خویش از یاوران به سوی ظهور شناخته می‌شوند؛ بر اساس این دست از احادیث، امام عصر (عج) در بین لشکریانی که جبهۀ حق را در راستای نابودی دشمنان در می‌نوردند، حضور دارد و به مرور زمان تک تک لشکریان ایشان را شناسایی کرده و با حضرت بیعت می‌کنند. در مرحلۀ دوم ظهور، ایشان پس از مدت‌ها که یاوران بسترهای لازم برای ظهور امام را فراهم می‌کنند، در کعبه با 313 تن از یاوران خاص ظاهر می‌شوند و با آیۀ «بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ» ظهور خویش را به همگان اعلام می‌دارند و می‌فرمایند «أَنَا بَقِیَّةُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ خَلِیفَتُه» من بقیة الله در زمین خداوند هستم و من خلیفۀ اویم.
امام صادق (ع) در فرازهایی از دعای عهد، برخی از ثمرات ظهور امام (ع) را در قالب دعا بیان می‌فرمایند؛ از جمله آنکه می‌فرماید:
«وَ اعْمُرِ اللّٰهُمَّ بِهِ بِلادَکَ، وَأَحْیِ بِهِ عِبادَکَ، فَإِنَّکَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ: «ظَهَرَ الْفَسٰادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمٰا کَسَبَتْ أَیْدِی النّٰاسِ» یعنی خدایا به دست او سرزمین‌های خود را آباد کن و بندگانت را به وسیله او زنده فرما، (زیرا) به درستی که تو فرمودی و گفته‌ات حق است که «ظَهَرَ الْفَسٰادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمٰا کَسَبَتْ أَیْدِی النّٰاسِ؛ در خشکی و دریا به سبب آنچه [از اعمال زشت] که مردم به دست خود مرتکب شدند تباهی و فتنه آشکار شده است» (روم 41)
موضوع آبادانی سرزمین‌ها و احیاء کردن بندگان خداوند دو ثمرۀ ظهور امام (ع) است که خداوند این مقولات را از مجرای ایشان جریان می‌دهد؛ چرا که تا قبل از آن، به واسطۀ غلبۀ تکنولوژی بر معنویات، قلب انسان‌ها می‌میرد و از دیگر سو به واسطۀ سیطرۀ فرهنگ یهودیت صهیونیسم بر جوامع و نیز ساز و کارهای فساد برانگیزشان، جهان، عاری از معنویت و سراسر درد و رنج و نبردهای سهمگین می‌شود و خرابی‌هایی را در عالم ایجاد می‌کند؛ همچنان که خداوند در آیاتی از قرآن یکی از کارهای یهودیت صهیونیست را آتش‌افروزی و تلاش در راستای فساد در زمین معرفی می‌کند «... کُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَسادا؛ هر زمان آتشى را براى جنگ [با اهل ایمان] افروختند، خدا آن را خاموش کرد و همواره در زمین براى فساد مى‌کوشند»؛ لذا حضرت بلافاصله در مقام تعلیل (علت آبادانی و احیای بندگان) به تأویل آیۀ 41 روم اشاره کرده، فرمود «ظَهَرَ الْفَسٰادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمٰا کَسَبَتْ أَیْدِی النّٰاسِ؛ در خشکی و دریا به سبب آنچه [از اعمال زشت] که مردم به دست خود مرتکب شدند تباهی و فتنه آشکار شده است».
|
