همایش‌های نمایشی دردی از حوزه فرهنگ دوا نمی‌کند

 زهره پوروهابی

ما- پای- خانواده- ایستاده‌ایم یک جمله کوتاه، گویا، استوار،گرم و امیدآفرین.
با همین جمله کاملا راهبرد، پارادایم و جهت‌گیری خود را بردست گرفته و به همه نشان می‌دهد و بالطبع انتظار می‌رود تمام اجزای برنامه نیز با این شعار هماهنگ بوده و ثمره آن شعوری از جنس نور و بصیرت باشد اما به راستی چگونه می‌شود شعارها و پیام‌های برجسته و متعالی را تا سرمنزل روشنایی و ایجاد تغییر موثر در اقشار مختلف مردم پیش برد؟ چرا در هفته عفاف و حجاب و مناسبت‌های گوناگون در طول سال انواع برنامه‌ها و همایش‌ها برگزار می‌شود اما کمتر اثرگذاری بلندمدت از آن‌ها می‌توان دید؟ شاید پاسخ بسیاری به این پرسش خصیصه کارفرهنگی و دیر به ثمر نشستن برنامه‌ها در این حوزه باشد اما به نظر می‌رسد علاوه بر ویژگی دیربازده بودن کارفرهنگی، کیفیت و جنس اقدامات در این حوزه هم در عقیم ماندن فعالیت‌ها موثر است اینکه در طی این بیش از 4 دهه اولویت مسئولان برنامه‌های سخنران‌محور بوده و مخاطب را به مثابه دانش‌آموز کلاس اول ابتدایی فرض کرده‌اند که بیاید چند سخنرانی گوش بدهد و در پایان سال هم به دستور این مدیران، نمره مطلوب بگیرد و دیگر هیچ، این رویکرد ساده‌انگارانه مدیران، همان چشم اسفندیاری است که باعث شده امروز بخشی از جامعه در برابر امر بدیهی حجاب اگر نگوییم به تعارض رسیده‌اند، در این مقوله با سردرگمی مواجه هستند این درحالی است که اگر مسئولان مستقیم و غیر مستقیم حوزه فرهنگ واقعا دلسوز این عرصه بوده و جایگاه مهم آن را درک می‌کردند به جای سهل‌الوصول‌ترین کار یعنی برگزاری همایش‌های نمایشی، به دنبال برنامه‌های اثرگذار با پیام‌های غیر مستقیم و برنامه‌ریزی شده می‌رفتند.
البته قبول داریم طراحی برنامه‌ای که بتواند تغییر در نگرش افراد ایجاد کند نه کار یکی دو روز است، نه کار یکی دو نفر، بلکه باید سیستم یک جامعه باید بفهمد و بخواهد که کار فرهنگی درست و اثرگذار انجام دهد وگرنه این برنامه‌های مناسبتی چیزی به جز رزومه پرکردن، برآیند دیگری ندارند.
رهبرمعظم انقلاب در سخنان اخیر خود در جمع مبلغان حوزه علمیه تعبیر زیبایی از فضای مجازی داشتند که رفیق بد الان در جیب جوانان و پیش چشمان آنان است این مخاطب را باید بشناسید و برای آن محتوا تولید کرده و تبلیغ کنید تبلیغی که از دروازه گوش او گذشته و بر قلبش بنشیند این محقق نمی‌شود مگر اینکه متولیان امر از برنامه‌‌های نمایشی و ظاهری دست‌ برداشته به تدوین وبرنامه‌ریزی اقدامات عمیق و اثرگذار بپردازند یادمان باشد که در محضر خداوند اثر اقدامات و برنامه‌های ما احصا می‌شود نه گزارش عملکردمان.