فرزند ایران به آینده می‌اندیشد

 داشتن امید متأثر از فضای اجتماعی شاد است و در عین حال، شادمانی، اشتیاق برای فعالیت و حرکت و تکاپو را تسهیل می‌کند. نوجوانی سنی است که فرد هرچند به لحاظ فیزیکی و شخصیتی از دوران کودکی دورشده و نزدیک به آغاز دوره جوانی است، اما همچنان روحیه پرسشگری یک کودک، در او قوی است، با این تفاوت که سؤال‌هایش بسیار جدی و هدفمند و بسیاری از آن، معطوف به آینده است. حال اگر نتوانیم پاسخی قانع‌کننده به او بدهیم، اگر نتوانیم بستر رشد و تربیت او را به خوبی و به دور از آفات فراهم کنیم و اگر نتوانیم به حداقل نیاز‌های ماهوی او که نشاط و انرژی است پاسخ بدهیم، بی‌تردید مسیر را گم خواهد کرد. فراموش نکنیم فرزندان ما به آینده خود و ایران می‌اندیشند و ما وظیفه داریم با ایجاد بستر و مسیر صحیح و سازنده، این اندیشه متعالی را تبدیل به حرکتی پویا کنیم.