وی افزود: نخستین نشانه‌های خشکیدگی و زوال در درختان بلوط استان بین سال‌های 1383 تا 1385 خود را نشان داد و این روند از آن سال‌ها تاکنون به تدریج افزایش یافت و مواردی چون تغییرات اقلیمی، فشار و فعالیت عامل انسانی بر طبیعت، کمبود رطوبت خاک در ماه‌های گرم سال و بافت خاک از جمله عوامل دخیل در تشدید زوال درختان بلوط استان بوده است.

به گفته رئیس مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان ایلام، برابر تعداد درختان خشکیده کامل و نیز شاخه‌های خشکیده سایر درختان هدر رفت کربن اتفاق می‌افتد و عملکرد اکوسیستم‌های جنگلی زاگرس در ترسیب کربن کاهش می‌یابد.

وی بیان کرد: در فاز اول مطالعات خشکیدگی درختان بلوط در سال‌های 1383 تا 1392 وسعت جنگل‌های استان از 542 هزار و 252 هکتار به 516 هزار و 179 هکتار کاهش یافت و 26 هزار و 73 هکتار از جنگل‌های استان تخریب یا خشک شده بود.

نجفی‌فر ادامه داد: در این مطالعات 13 هزار و 226 هکتار از اراضی جنگلی به علت فعالیت‌های انسانی و 12 هزار و 847 هکتار به خاطر تغییرات اقلیمی تخریب یا خشیکده شده بود.

وی یادآور شد: هرچند در زمان شدت خشکیدگی درختان بلوط در سال‌های بین 1383 تا اوایل دهه 90 میانگین خشکیدگی‌ها در سال بیش از یک هزار و 300 هکتار بود اما در سال‌های اخیر با اقدامات مقابله‌ای و حفاظتی نظیر احیای جنگل‌ها، حذف درختان خشکیده، احیای درختان آسیب‌دیده، مبارزه با آفات، نهال‌کاری و موارد دیگر میزان خشیکدگی درختان استان نسبت به گذشته کاهش یافته است.

سالانه یک هزار هکتار از جنگل‌های بلوط ایلام خشکیده یا تخریب می‌شود