اقناع برای رعایت حجاب، از شعار تا تحقق برنامه

حسین صادقیان

تدوین برنامه فرهنگی برای دولت چهاردهم یکی از ضروری‌ترین نیازها است؛ به‌خصوص اینکه بارها متولیان به‌ویژه نامزدهای ریاست جمهوری در دوران تبلیغات انتخابات بر لزوم اقناع جوانان برای رعایت حقوق اجتماعی مردم همچون رعایت قانون عفاف و حجاب، تأکید کرده‌اند. در سخنان چندی پیش رهبر فرزانه انقلاب اسلامی شنیدیم که ایشان فرمودند «نامزد رئیس‌جمهوری باید برای مسئله بسیار مهم فرهنگ برنامه داشته باشد». در دهه اخیر با توجه به مقتضیات زمان و به‌خصوص ضرورت تولید و مطرح بودن معیشت، همچنین تشدید تحریم اقتصادی از طرف دشمنان ایران اسلامی، به‌طور معقول به اقتصاد و مسائل پیرامونی آن پرداخته شده و باید استمرار یابد، اما پردازش به اقتصاد به این معنا نبوده و نیست که مهم‌ترین مسئله جامعه، این مورد است. اساساً در بین نیازهای انسان، به‌خصوص با توجه به فلسفه خلقتش، وصول به اقتصاد عالی به‌عنوان والاترین موضوع و هدف تعریف نشده، بلکه ضرورت دارد در جامعه پیشرفته و خدامحور، اقتصاد پاسخگوی نیازهای زندگی روزمره در لایه‌های مختلف باشد؛ به‌طوری که بتوان با بهره‌مندی از آن به‌عنوان وسیله‌ای، انواع سعادتمندی‌ها را که عمدتاً غیر مادی و غیر فیزیکی هستند، به‌دست آورد.

فرهنگ مبنایی‌ترین نیاز هر جامعه برای وصول به همه اهداف است، شما ملاحظه بفرمایید حتی اگر ما بخواهیم به استقلال اقتصادی رسیده و تولید و اشتغالمان به‌درستی شکل بگیرد، تا فرهنگ «ما می‌توانیم» را نداشته و وجدان و دلسوزی منبعث از آموزه‌های دینی فرهنگی در اذهان ما جای نگرفته باشد، اگر هم به نسبتی پیش برویم، گذشته از اینکه به استقلال کیفی و ارزشمند در این بُعد نمی‌رسیم، سرمایه‌داری و بیدادهای سوزان بی‌عدالتی آن، کشور را به نقطه‌ای می‌کشاند که انسانیت ذبح می‌شود و عینیت همین ادعا را در کشورهای به‌اصطلاح پیشرفته اقتصادی و کاپیتالیسم شاهدیم که انسان پیشرفته فقط یک تعریف دارد و آن اینکه دارای ثروت و ثروت باشد و مابقی افراد این جوامع در عمل برده‌ای بیش نیستند! این همان استثماری بوده که درنتیجه بی‌فرهنگی برای بشریت برده‌داری نوین را به ارمغان آورده است.

اگر در اکثر مسائل، معضلات و آسیب‌های اجتماعی به‌طور عمیق و نه سطحی و احساسی مانند مقوله ازدواج و حتی فرزندآوری بنگریم، تحقیقاً درخواهیم یافت که عده زیادی با وجود ظاهری متجددمآبانه و درعین‌حال با طمطراق، از بدفرهنگی یا بحران هویت، چنین شده‌اند و درصد چشمگیری از این افراد حتی با داشتن وسایل لازم ازدواج و فرزند‌آوری، بار پذیرش مسئولیت‌های اجتماعی را به دوش نمی‌گیرند.

باید اذعان کرد که حداقل در دو دهه اخیر پردازش به مسئله بسیار مهم فرهنگی توسط نهادهای اجتماعی روزبه‌روز تقلیل پیدا کرده و هر کسی با فرافکنی دیگران را مقصر جلوه داده است و اگر نبودند برخی پدران و مادران آگاه و عده‌ای از معلمین دلسوز، سازمان‌های مردم‌نهاد، مساجد و پایگاه‌های فرهنگی و جلسات قرآنی، اوضاع خراب‌تر از این بود. از بیشتر کسانی که انتظار می‌رفت، درباره مسائل فرهنگی آنچنان که باید، وظیفه خود را انجام ندادند و بی‌تعارف جوانان زیادی لطمه خورده و کشور باید سالیان زیادی انواع هزینه این کم‌کاری‌ها را پرداخت کند. واقعیتی است که کم‌کاری یا اختلاس در امور اقتصادی و مالی خود را زود نشان می‌دهد و عده زیادی به‌درستی دراین‌باره حساس هستند، اما ترک فعل‌ها و کم‌کاری در حوزه فرهنگ معمولاً نامحسوس، دیربازده و آنچنان قابل تعقیب و مراقبت نیست و این نکته‌ای است که باید مورد توجه واقع شده و رئیس‌جمهور دولت چهاردهم و همکارانش باید درباره فرهنگ هنجار ازجمله رعایت حقوق جمعی چون عفاف و حجاب در ایران اسلامی و تقویت آن، برنامه داشته باشند، انشاالله.