وظیفه‌شناسی زمانی مسلمانان در برابر قضیه فلسطین

بهزاد دانشفر

در آخرین سخنرانی نتانیاهوی جنایتکار در بین نمایندگان کنگره آمریکا، وی صحبت از اسلام افراطی و ضرورت مقابله با آن کرد؛ در اتفاقات تلخ غزه نیز هجوم به نمادهای مسلمانان همچون مساجد یا آتش زدن قرآن کریم توسط سربازان آن رژیم، حکایت از آن دارد که دشمنان صهیونی مقابله خود را نه با مردم مظلوم غزه، بلکه با اسلام دانسته و مقاومت موجود در ساکنین غزه را برگرفته از عقاید اسلامی می‌دانند. در چنین شرایطی که اقدامات این رژیم سفاک باعث خشم مسلمانان و گروه‌های مقاومت شده، طبیعی است که واکنشی صحیح و درخور صورت گیرد. در شرایط فعلی علاج همان مبارزه، مقاومت و پایداری است و درمان اساسی موضوع فلسطین، همان موضعی بوده که جمهوری اسلامی قبلاً اعلام کرده و آن همه‌پرسی از فلسطینی‌های مسلمان، مسیحی و یا یهودی است که تصمیم بگیرند چه نظام و حکومتی داشته باشند و بعد خود بخواهند که با صهیونیست‌ها چگونه برخورد کنند.

برخی تصور دارند که راهکار اولیه جمهوری اسلامی به دریا ریختن صهیونی‌ها بوده است؛ خیر، راه حل اساسی همان فرمان همه‌پرسی بوده و خواهد بود. اما در برابر جنایات وحشیانه فعلی این رژیم سفاک، هم‌وغم جهان اسلام می‌بایست تقویت نیروهای مقاومت داخلی فلسطین باشد که بیشترین بار ظلم و جنایت را بر دوش می‌کشند. جهان اسلام و مؤمنین باید در هر دوره زمانی وظایف خود را بشناسد و به آن عمل کنند؛ در شرایط فعلی بیش‌ازپیش نیازمند وحدت مسلمانان هستیم، ادای حق جامعیت اسلام و اتحاد مسلمانان دو وظیفه و فریضه مهمی است که رهبر انقلاب سال‌ها قبل به آن اشاره کرده و همان‌گونه که در بالا اشاره شد، امروز دشمنان و قدرت‌های مادی به دنبال معرفی اسلام ناکارآمد و افراطی هستند که در آن اسلام نه مرجع فکری است و نه راهنمای عملی.

پس با توجه به قضایای اخیر فلسطین، بهترین فرصت‌سازی از جهتی تأکید بر جامعیت اسلام و قرآن و تبیین و تبلیغ آن برای افکار عمومی است؛ جمهوری اسلامی در این شرایط به‌عنوان مرکز محور مقاومت در برابر افکار عمومی جهان وظیفه مضاعفی دارد و برعهده علما، استادان و محققان جهان اسلام بوده که با وحدت‌آفرینی مجدد و به‌روزرسانی اقدامات، محقق می‌شود. مسئولان فرهنگی باید با احساس وظیفه سنگین، به این مهم عمل کنند؛ اما وحدت اسلامی که همواره یک امر اصولی است و نه یک امر تاکتیکی، می‌بایست با شرایط فعلی موجب توانمندسازی بیشتر و قوی شدن مسلمانان شود و این هدف نباید مورد غفلت قرار گیرد.

در قِبال مسئله فلسطین، هریک از دولت‌های مسلمان و امت‌های مسلمان، وظیفه‌ای دارند؛ دولت‌های مسلمان باید تحریم، قطع رابطه، حمایت و اعلام موضع صریح را وظیفه زمانی خود بدانند (ولو برای مدتی کوتاه) و امت اسلامی هم باید تلاش کند دولت‌های مسامح‌گرا را تحت فشار و جهت‌گیری چون قطع رابطه یا حمایت قرار دهد.

برنامه‌ریزی در این دو حوزه با اجماع‌سازی فکری، خود یک حرکت عظیم می‌طلبد؛ اما درنهایت استمرار بر مقاومت و پایداری و تلاش بیش‌ازپیش در قِبال مسئله فلسطین که خود شاخص وحدت مسلمانان است، در چنین شرایطی همچون خورشیدی در جهان اسلام می‌درخشد و می‌بایست ریسمان مسلمانان با تحقق نصرت فلسطین محکم‌تر بسته شود، انشاالله.