قرآن؛ چراغی برای جست‌و‌جوی حقیقت

مأموریت پیامبر(ص) چنین به او ابلاغ شد: «یا ایها النبی انا ارسلناک شاهدا و مبشرا و نذیرا و داعیا الی‌ا... باذنه و سراجا منیرا؛ ای پیامبر! ما تو را گواه، نویددهنده و هشداردهنده فرستادیم که به فرمان خدا به سوی او دعوت کنی و چراغی روشنی‌بخش باشی» (احزاب، آیات 46 ــ 45).

این مأموریت تنها محدود به دوران حیات ظاهری پیامبر (ص) نبوده، بلکه همه آیندگان پس از ایشان را نیز در بر می‌گیرد. به این آیات ابتدایی (دوم و سوم) سوره جمعه توجه بفرمایید: خداوند در ادامه فلسفه بعثت پیامبر (ص) در نخستین آیه: «هو الذی بعث فی‌الامیین رسولا منهم یتلوا علیهم آیاته و ‌یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه و آن کانوا من قبل لفی‌ ضلال مبین» و بلافاصله می‌فرماید: «و آخرین منهم لما یلحقوا بهم... آن‌هایی را هم که هنوز نیامده‌اند دربرمی‌گیرد.»

به‌ویژه امروز که دشمنان بشریت و اذناب فریب‌خورده آن‌ها با به‌کارگیری انواع ابزارهای ارتباطی سعی در انحراف مخاطبان خود در برداشت از آموزه‌های اسلام دارند و متأسفانه برخی آشنایان با آموزه‌های دینی هم با سکوت و احیانا همراهی با آن‌ها مرز حق و باطل و درست از نادرست را غبارآلود می‌کنند، بهترین راه برای آن‌ها که در جست‌وجوی حقیقت هستند، مراجعه به قرآن است؛ همان‌گونه که پیامبر بزرگوار ما با پیش‌بینی چنین اوضاع و احوالی این‌گونه می‌فرمایند: «اذا التبست علیکم الفتن کقطع اللیل المظلم فعلیکم بالقرآن... و له ظهر و بطن فظاهره حکم و باطنه علم... فیه مصابیح الهدى و منار الحکمه و دلیل على المعرفه لمن عرف الصفه؛ هنگامى که فتنه‌ها چون پاره‌هاى شب تار بر شما مشتبه شود، به قرآن روى بیاورید. براى قرآن ظاهرى و باطنى است. ظاهر آن، حکمت و باطن آن، دانش است. در قرآن چراغ‌هاى هدایت، نشانه‌هاى حکمت و راهنماى معرفت هست، براى کسى که ویژگى‌اش را شناخت.» (کافی، ج2، ص599).

* علی‌اکبر اشعری؛ پژوهشگر و تحلیلگر مسائل فرهنگی