دورکاری مادران؛ باری که هنوز به دوش قانون نیفتاده است!

سازمان اداری و استخدامی کشور در بهمن‌ماه سال جاری از ادامه اجرای آیین‌نامه دورکاری و مرخصی برای بانوان شاغل دارای فرزند خردسال و ابتدایی در ایام تعطیل خبر داد و معاونت زنان هم جزئیات این موضوع را به همه استان‌ها اعلام کرد. سال 1389 به پیشنهاد معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس‌جمهور و براساس اصل 138 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آیین‌نامه دورکاری مادران به تصویب رسید. اما دو سال بعد به گفته معاون وقت رئیس جمهور به دلایل فراهم نبودن زیرساخت‌ها، دور شدن افراد از محیط کار و کاهش امنیت شغلی این مصوبه لغو شد. اما با پیگیری‌های معاونت زنان دولت سیزدهم از سوی سازمان اداری و استخدامی در (12 آبان 1400) مجدد صادر شد ولی به‌دلیل اینکه الزامی نداشت هیچ کارفرما و مدیر ارشدی به سمت آن نرفت و اجرایی نشد.
*آیین‌نامه الزام‌آور نیاز است
«هربار که مدرسه‌های ابتدایی را تعطیل می‌کنند تا صبح از استرس اینکه فردا دخترم را پیش کی بگذارم خوابم نمی‌برد. از طرفی هم خودم باید صبح زود بروم سرکار و بچه‌ام را تنها خانه بگذارم با درس آنلاینش.» این گفته مادری است که دوست دارد در روزهای تعطیلی فرزندش دورکار باشد اما مجبور است در محل کار حاضر شود. طرح دورکاری برای مادران در کشورهای دیگر اجرا می‌شود. مثلاً زنان اسپانیا سه روز در ماه می‌توانند دورکار باشند و برطبق آمار بیش از 80 درصد زنان تحصیلکرده آلمان به طور دورکار یا پاره‌وقت مشغول به کار هستند.
به گفته پژوهشگر و فعال حوزه زنان و خانواده با توجه به مزایای دورکاری برای زنان، آن‌ها تمایل بالایی به پذیرش آن دارند. جنس زن به خاطر فطرتش نیاز به ارتباط با فرزندش دارد و فرزند هم وابستگی‌های بیشتری به مادرش دارد.
زهرا عباسپور می‌گوید: یک آیین‌نامه الزام‌آور باید برای دورکاری بانوان تصویب شود که زنان بتوانند از آن استفاده کنند و حتی سازمان‌های خصوصی را هم دربربگیرد. در شرایط فعلی ما به اشتغال بانوان در کنار مردان نیاز داریم و اگر از ظرفیت هردو در کنار هم استفاده شود قطعاً پیشرفت‌های مهم اقتصادی ایجاد خواهد شد. اما زنان بنا به شرایط جسمی و به خاطر نقش‌های مهم خانوادگی نمی‌توانند پا به پای مردان کار کنند.