وی افزود: در راستای ابلاغ سیاست‌های کلی محیط زیست کشور از سوی مقام معظم رهبری، آیین‌نامه اجرایی کنوانسیون تغییر آب و هوا، پروتکل کیوتو و ابلاغ وزیر جهاد کشاورزی، کمیته تغییر اقلیم وزارتخانه در قالب زیر کمیته‌های تخصصی راه‌اندازی خواهد شد.

مدیرکل دفتر محیط زیست، توسعه پایدار و امور فناوری وزارت جهاد کشاورزی تصریح کرد: اگرچه ایران تاکنون تعهد رسمی در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در مجامع بین‌المللی نداشته، اما بخش کشاورزی به علت تعاملات گسترده و مستقیم با محیط پیرامون، بیشترین تأثیر را از پدیده تغییر اقلیم می‌پذیرد و امنیت غذایی نیز تحت شعاع قرار می‌گیرد، از این رو ضروری است هرچه زودتر و با جدیت بیشتر در زمینه کاهش گازهای گلخانه‌ای و شناسایی ردپای کربن در تولید محصولات کشاورزی وارد عمل شویم.

*تبعات تغییر اقلیم در بخش کشاورزی

رئوفی درباره اثرات تغییر اقلیم در فعالیت‌های بخش کشاورزی گفت: کاهش میزان تولید محصولات زراعی و باغی از سرمازدگی، یخ‌زدگی و خشک‌سالی، فرسایش خاک، افزایش بیماری‌ها و آفات گیاهی در سطح اراضی کشاورزی، جنگل‌ها و مراتع، تغییر فصل بارش، کاهش سطح کشت، آب گرفتگی سواحل، ورود آب‌های شور به سفره‌های آب زیرزمینی در مناطق ساحلی، گسترش آتش‌سوزی‌ها در جنگل‌ها و مراتع، تغییر مکانی رویشگاه‌های طبیعی، بیابان‌زایی و انقراض گونه‌های گیاهی و جانوری ازجمله پیامدهای تغییرات اقلیمی در حوزه کشاورزی است.

وی صدمه به ذخایر آبزیان و کاهش تولید، از بین رفتن تنوع زیستی در دریا و اقیانوس‌ها، اختلال در روند زادآوری طبیعی، افزایش و شدت پراکنش انگل‌ها و بیماری‌ها، کاهش مواد اولیه همچون شیر، گوشت، تخم مرغ و لبنیات، کدورت منابع آبی پرورش آبزیان، افزایش تغییر در کمیت و کیفیت آب، تغییر رژیم آبی رودخانه‌ها، کاهش حاصلخیزی، تغییر در بافت خاک، بالا رفتن ریسک سرمایه گذاری به‌ویژه برای کشاورزان خرده پا و تغییر زمان کوچ عشایر را از دیگر تبعات ناشی از تغییرات اقلیمی در بخش کشاورزی عنوان کرد.

*تأکید بر منافع ملی در الحاق به توافقنامه پاریس

وی بر پیوستن ایران به توافقنامه آب و هوایی پاریس با در نظر گرفتن شروطی تاکید و اظهار کرد: توافقنامه اقلیمی پاریس مانند اکثر پیمان‌های بین‌المللی دارای محاسن و فواید ظاهری بسیاری است، اما زوایای پنهان و پیچیدگی‌هایی دارد و ممکن است در بیشتر موارد به ضرر کشورهای به ویژه در حال توسعه باشد.

این مسئول توضیح داد: توافقنامه پاریس در نظر دارد با محدود ساختن استفاده از منابع فسیلی (نفت، گاز و…) به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به‌منظور کاهش دمای زمین بپردازد و این در حالی است که کشورهای در حال توسعه ازجمله ایران، (با توجه به تحریم‌های گسترده فعلی) در مسیر پیشرفت نیازمند استفاده از منابع ملی، بومی و ایجاد زیرساخت‌های مرتبط هستند و به فروش و مصرف انرژی وابسته است. در نتیجه الحاق به توافقنامه پاریس، ضروری است اقدامات متناسب توسط دولت در راستای تحقق اهداف و تکالیف مندرج در توافقنامه و برنامه مشارکت ملی انجام پذیرد تا علاوه بر بهره‌مندی از همکاری‌های بین‌المللی مندرج در توافقنامه با آثار ناشی از عدم پایبندی به مفاد موافقت‌نامه نیز مواجه نشویم.

رئوفی ادامه داد: توافقنامه‌های بین‌المللی چندجانبه و به ظاهر برد-برد است و ما در صورتی به توافقنامه پاریس می‌توانیم ملحق شویم که برآوردی از وضعیت موجود کشور، میزان، شدت و نوع اثرگذاری عوامل مؤثر بر تغییر اقلیم بر بخش‌های مختلف کشور داشته باشیم و عوامل متاًثر فراملی و منطقه‌ای بر کشور را بررسی و واکاوی کنیم و آنگاه با توجه به توافقنامه‌ها و قراردادهای بین‌المللی وارد مذاکره شویم.

وی گفت: در صورت داشتن اطلاعات کافی فنی، علمی و اجرایی مورد نیاز می‌توانیم با توجه به محتویات توافق نامه‌های بین‌المللی، بدون محدودسازی منابع و منافع ارزشی ملی، از مزایای نسبی غیر الزام‌آور آن در قالب صندوق‌های مالی در راستای پیشبرد و توسعه اهداف ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی بهره ببریم.

راه‌اندازی کمیته تغییر اقلیم به‌زودی