در هر منطقه و استانی گنجینههایی وجود دارد که علاوهبر ارزشمندی خودشان، تأثیر بسزایی در پیشرانی حوزههای گوناگون بهویژه بخش اقتصاد دارند؛ استان همدان نیز از آنجایی که از نخستین مراکز تمدنی دنیا است، دارای ظرفیتهای بالقوه فراوانی در حوزههای مختلف بهویژه گردشگری و میراث فرهنگی است که برخی از آنها در دنیا منحصربهفرد هستند، اما یک واقعیت غیر قابل انکار وجود دارد و آن اینکه ما چگونه از این ظرفیتها بهره میبریم؟ مخصوصاً در برونسپاریها کدام ضوابط تعیین میکند که از آن سرمایه ملی چگونه استفاده شده است؟ آیا قرار است فقط برای مجموعه سرمایهگذار با هر تعریفی سودآور باشد یا مصلحت اجتماع دیده میشود؟
همانطور که ذکر شد، همدان یکی از غنیترینها در حوزه میراث فرهنگ ملموس و ناملموس است؛ از کتیبه گنجنامه گرفته تا تپه عباسآباد، هگمتانه و غار علیصدر که همه الماسهای تمدنی یا طبیعی گرانبهایی هستند که گوشه و کنار این خطه را زینت دادهاند؛ اما به نظر میرسد برنامه جامع و عالمانهای برای بهرهبرداری از این ذخایر گرانبها وجود ندارد، بهطوری که بخشهایی از این ذخایر را به بخش خصوصی بهعنوان سرمایهگذار سپردهایم، اما چون سند بالادستی برای حفاظت از منافع عامه و نگهداری از خود این میراث ارزشمند وجود ندارد، طی این سالها آنچنان که باید، از این ذخایر استفاده نشده و با یک نگاه اجمالی بیشتر برای سرمایهگذار نان داشتهاند تا برای استان.
یکی از مراکز گردشگری که چند جاذبه تاریخی و طبیعی را توأمان دارد، منطقه گنجنامه است؛ سال 78 فرایند احداث تلهکابین و مجموعه تفریحی گردشگری گنجنامه در آن منطقه آغاز شد، اما در همین طرح چون حریم سنگنبشته گنجنامه را رعایت نکردند، با وجود قدمت این اثر، همدان از ثبت جهانی آن محروم ماند و اکنون نیز با وجود اهمیت آن، کمترین تلاش برای حفاظت از این گنجینه ارزشمند انجام میشود. با کمی فاصله تپه عباسآباد نیز یکی از جاذبههای شهر همدان بوده و با رستورانی در میانه دریاچه آن، معروف است. این مجموعه که دارای منظره زیبایی با اشراف به شهر همدان است هم ظاهراً بیش از مردم برای کلاه سرمایهگذار نمد دارد! چراکه با عدم توجه متولیان این مجموعه بهویژه رستوران آن به قوانین جامعه، بارها مردم از وضعیت فرهنگی آن به پلیس شکایت کردهاند و متأسفانه اوضاع همچنان اسفبار است.
شاید بسیاری معتقد باشند که این حق سرمایهگذار است که با صرف هزینه هنگفت به دنبال کسب سود بیشتر باشد، بله، راقم این سطور نیز به این امر اذعان دارد، اما یادمان نرود که بخشی از آنچه که باعث درآمد امروز شده است، سرمایه و میراث نیاکان این مردم است که باعث شده سفره خوشآبورنگی برای سرمایهگذار فراهم شود و باید مسئولان قراردادها و تفاهمنامهها را مشروط به سرمایهافزایی برای مردم و درعینحال حفاظت از اصل آورده ملت تنظیم و امضا کنند. وگرنه اگر داشتههای عمومی با اندک درآمد برای منطقه به بخش خصوصی بدون کمترین پاسخگویی واگذار شود، این مصداق ضرر مسلم است و مسئولان در این رابطه باید پاسخگو باشند. طی روزهای اخیر خبر از برگزاری مزایده برای واگذاری مجموعه گردشگری علیصدر مطرح شده است، اگر از حاشیههای فشارهای سیاسی برای تحقق این مسئله بگذریم، باید به مسئولان هشدار دهیم غار علیصدر و هر ظرفیت گردشگری این استان در وهله نخست مال همه مردم است و باید با لحاظ بهرهمندی مادی و معنوی اهالی این استان، به بخش خصوصی واگذار شود و بعد به دنبال سودآوریهای بعدی باشیم.
زهره پورهابی
شناسه خبر 79337