گذر عمر در قاموس عقلا اقتضا می‌کند که درس‌های گذشته را برای چگونه اندیشیدن و رفتار، عبرت قرار بدهیم تا به معنای درست آن با حلول سال جدید، بزرگ‌تر شده باشیم؛ هر کسی به اقتضای سن، نقاط عطف زندگی، شغل و جایگاه فردی و اجتماعی‌اش، می‌بایست پیروزی‌ها و شکست‌های خود را احصا کند و اگر کاری او را به‌اصطلاح بلند کرده، آن را استمرار و قوت بخشد و اگر احیاناً کاری او را به زمین زده و دچار شکست کرده، با انگیزه تلاش برای بقای بهتر، برخیزد و از آن به‌عنوان فرصت پیشرفت بهره‌مند شود. گرچه بارها شنیده‌ایم که عمر قابل تکرار نیست، اما کسی نگفته که عبرت‌ها نمی‌توانند آورده اوقات باقی‌مانده عمر را دوچندان کنند. مشکل عده زیادی از ما این است که دچار روزمرگی هستیم؛ درست مثل راننده‌ای که هرروزه با سرعت غیر قانونی شهر را می‌پیماید، اما هیچگاه از خود سؤال نمی‌کند من همه‌روزه با این سرعت به کجا می‌روم و یا اینقدر که تاکنون با سرعت رفته‌ام، کجای عالم را فتح کرده‌ام؟!
واقعیت این است که برای عده زیادی از ما ارزش تفکر هنوز ناشناخته است، با وجود اینکه پیرو مکتبی هستیم که می‌فرماید ساعتی تفکر از سال‌ها عبادت بافضیلت‌تر است و همین معضل و کم‌توجهی موجب شده نعمت‌های زیادی را از دست بدهیم؛ البته مقصود عمدتاً آورده‌های فیزیکی و ظاهراً محسوس نیست و بیشتر جنبه غیر فیزیکی دارد و بیشتر در حوزه اندیشه مطرح است. گرچه همین فضای فکری به انواع مختلف به محسوسات هم قهراً تسری پیدا می‌کند؛ به‌طور مثال همین شعارهای سال تا در حوزه نظری به‌درستی فهم نشود، طبیعتاً کم‌سو و ضعیف تحقق می‌یابد.
اما در باب عبرت از توانستن‌های چند دهه اخیر به‌جرأت می‌توان گفت برای پیشرفت بن‌بستی نداریم. گذشته از قصور و تقصیر‌های داخلی، بدخواهان خارجی حداکثر تلاش خود را به عمل آوردند که ما را مجبور به تمکین در قِبال خواست‌های نامعقول، نامشروع و استعماری خود کنند، اما تحقیقاً امروز می‌توانیم بگوییم که زمستان رفت و سیاهی ماند به زغال‌دان، می‌توانیم مدعی شویم که کشور اسلامی ما منزوی نشد، بلکه بیش‌ازپیش مورد استقبال قرار گرفت؛ شاهد مثال آن تفاهم‌نامه بلندمدت کشور قدرتمند و رقیب درجه یک آمریکا یعنی چین از جهت اقتصادی با ایران اسلامی در عین حراست از عزت و استقلال است و به‌جرأت می‌توان گفت بخش عمده‌ای از دولت‌های جهان و اکثریت ملت‌ها به عزتمندی ما معترف هستند و این درحالی است که تحریم‌کنندگان ایران مجبورند به‌نوعی سر به زیر شکست را در قِبال مقاومت مردم فهیم ما بپذیرند و هزینه‌اش را در ابعاد مختلف که یکی از آن‌ها رسوایی‌های چند ماه اخیر دولت شیطان بزرگ است، پذیرا باشند.
تولید و افزایش کیفیت و کمیت آن در لایه‌ای، مستلزم عبرت گرفتن افراد خودباخته و مأیوس است که باید با مراجعه به چهار دهه گذشته، بیش‌ازپیش باور کنند که ما جداً می‌توانیم و اگر این مانع در حوزه اندیشه افزون‌تر از گذشته از سر راه پیشرفت برداشته شده و درنهایت منجر به پشتیبانی از تولید داخلی شود، در آینده‌ای نه‌چندان دور مانند تولید واکسن ویروس کووید 19، شاهد جهش‌هایی خواهیم بود که هم کارساز و هم موجب فزونی عزت کشور عزیزمان در عرصه جهانی خواهد شد، ان‌شاءالله.