در فرهنگ شیعی نقش ذکر و یاد بسیار مهم است. همچنان که یاد خدا، یاد قیامت، یاد مرگ، یاد بهشت و جهنم و... سازنده است و همچنان که یاد حادثه عاشورا این حماسه را زنده نگاه داشته و دل‌ها را با عاشورا و فرهنگ جهاد و شهادت پیوند زده است.
یاد امامان و فضایل و مناقبشان و تولد و شهادتشان سازنده است و مهر و محبت آنان را ریشه‌دار می‌کند. توصیه شده در مجالس و محافل خود از ما و فضایل ما خاندان صحبت و احادیث ما را برای هم نقل کنید.
چراکه خداوند و فرشتگان اینگونه مجالس را دوست می‌دارند و یاد اهل بیت(ع) یاد خدا است (انّا اِذا ذُکرِنا ذُکِرَ اللهُ).
اینکه فرموده اند به یاد امام زمان(عج) صدقه بدهیم، هنگام شنیدن نام ایشان به احترام حضرت(عج) بلند شویم، دعای عهد را هر روز و دعای ندبه را جمعه‌ها را بخوانیم، در سامرا آن حضرت(عج) را زیارت کنیم، نیمه شعبان را گرامی بداریم، دعای فرج بخوانیم، برای رهایی از مشکلات به آن حضرت(عج) متوسل شویم، دعای عصر غیبت را بخوانیم، همه اینها برای زنده بودن نام و یاد حضرت(عج) در دل و زندگی ما است.
این یاد هم به ما امید می‌دهد هم از گناه، دورمان می‌سازد.
زیارت آل یاسین که سلام و درود و تحیت ما به ساحت آن حضرت(عج) است، برای همین منظور است.
حضرت مهدی(عج) در یکی از نامه‌هایی که نوشته اند، می‌فرمایند: هر گاه خواستید به وسیله ما به درگاه خدا توجه پیدا کنید، چنین بگویید: «سَلامٌ عَلَى آلِ یس، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا داعِیَ اللّهِ وَرَبَّانِیَّ آیاتِهِ،...».
دعا برای سلامتی آن حضرت(عج)، دعا برای تعجیل در فرج و ظهور، دادن صدقه به نیت سلامتی آن امام(ع)، و همه نشان دهنده عشق و ارادت به حضرت حجت(عج) و بهانه ای برای یاد از آن امام(ع) است.