برخی از ما وقتی از مردم و به‌خصوص حکومت‌های سایر نقاط جهان صحبت می‌کنیم، گویا همه‌چیز در آنجا گل و بلبل است و همین نگاه تحقیقاً غلط و غیر سازنده، زمینه خیلی از انحرافات فکری، قضاوتی و رفتاری را در بین مردم به‌خصوص نوجوانان و جوانان ایجاد می‌کند؛ البته این حرف به معنی عدم قصور و تقصیر عده‌ای از متولیان انواع امور در داخل ایران اسلامی ما نیست، اما اگر کسی دنبال سازندگی باشد، افکار را با برداشت غلط و مرغ همسایه را غاز دیدن، نسبت به امید به آینده که زیرساخت فکری سازندگی بیشتر کشور است، تخریب و تضعیف نمی‌کند؛ مثلاً اگر رسانه ملی ما بخش‌هایی از وقایع تلخ و در‌عین‌حال جدی مثل سیل و یا زلزله را در برخی کشورها که با تلفات و خسارات فراوانی همراه بوده، منعکس می‌کند، فوری برخی دایه‌های دلسوز‌تر از مادر می‌گویند، چرا این‌ها از مشکلات خودمان صحبت نمی‌کنند و یا بدتر از این معدودی اظهار می‌کنند که «خدایا از این‌همه آبی که برای این کشورها فرستادی، کمی هم برای ما بفرست»، این یعنی پوستین وارونه‌ای که بوی خیانت، مغلطه یا سفسطه می‌دهد!

چرا همین وارونه‌پوشان مدعی، قانون‌گرایی و قانون‌پذیری تعداد زیادی از مردم جهان را پیشه رفتار خود نمی‌کنند و تا می‌توانند از قانون کشور مانند پرداخت مالیات که حق عموم مردم است، گریخته و آن را می‌دزدند؟ چرا در انواع مصارف روزمره زندگی توجه به مردم ندارند؟ و ده‌ها چرایی که فرصت طرح آن‌ها نیست، همچون اینکه صابران در قِبال تحمل مصیبت‌ها، وارد بهشت می‌شوند. اساساً برای قاطبه مردم ما قابل تحقیق، بررسی و قضاوت است که چه کسانی با چه رفتارهایی ادعای روشنفکری، نخبگی و مثلاً حق‌طلبی دارند؟ آنانی که صبح تا عصر علیه دیگران نق می‌زنند، اما درعین‌حال خودشان به چیزی پایبند نیستند. امید است همه ما بیش‌ازپیش توفیق اندیشه درست با رفتار سازنده را پیدا کرده و با نگاهی مجموعه‌ای مطابق دعای معصوم علیه‌السلام جهان و واقعیت‌های آن را آن‌گونه که هست، دیده و معرفی کنیم، إن‌شاءالله.

حسین صادقیان