سپهرغرب، گروه اجتماعی - عباس سریشی: معلولان در جامعه کسانی نیستند که باید از جلوی چشم دورشان کرد، بلکه باید در متن اجتماع و در توسعه زندگی خودشان و جامعه حقوق و نقش فعال داشته باشند؛ بنابراین وظیفه اخلاقی و وجدانی شمایی که این گزارش را می‌خوانید، لاجرم از قبل سنگین‌تر خواهد شد.

شاید لازم به گفتن نباشد که موضوع معلولیت با سرشت انسان‌ها از همان بدو خلقت عجین بوده، گو اینکه ابتدا بروز این مسئله را عمدتاً ناشی از معلولیت‌های مادرزادی می‌دانستند؛ اما به‌مرور و طی گذشت زمان و به‌خصوص در قرن حاضر، عوامل دیگری نیز ازجمله جنگ، پیشرفت فناوری، رشد سریع جمعیت، سوء تغذیه، عدم رعایت بهداشت، فقدان پیشگیری، آموزش و غیره موجب شده که تعداد این افراد (معلولان) مرتباً افزایش یابد؛ به‌نوعی که امروزه این معضل اجتماعی در تمام جوامع (اعم از توسعه‌یافته و درحال‌توسعه) کاملاً مشهود است.

البته برخورد با موضوع معلولان در ادوار مختلف با اشکال مختلفی همراه بوده، چه آن زمان که در گذشته‌های بسیار دور تاریخی معتقد به حذف فیزیکی آنان بودند و چه امروزه که مؤسسات، نهادها و انجمن‌های مردمی و خیریه متعددی مسئولیت مراقبت و نگهداری از آن‌ها را عهده‌دار هستند؛ به هر ترتیب موضوع این است که دولت‌ها و سیاست‌گذاران باید این حقیقت را بپذیرند که حقوق شخصی و اجتماعی معلولین با سایر افراد جامعه برابر است و این افراد نیز مانند سایرین حق دارند تا به همه مواهب و حقوق اجتماعی و شهروندی اعم از آموزش اشتغال، ازدواج و غیره دسترسی داشته باشند.

کارشناسان بر این نکته تأکید دارند که معلولیت به‌عنوان یک پدیده اجتماعی مسئولیت و وظایفی را برای عموم مردم و مسئولان به همراه خواهد داشت، خصوصاً اینکه دولت‌ها موظف‌اند تا با اندیشیدن تدابیر، سیاست‌ها و اجرای برنامه‌های مدون و با لحاظ کردن شرایط خاص این طیف، از طریق مراکز ذی‌صلاح نسبت به ارائه خدمات مورد نیاز ایشان اقدام و سعی در تقلیل نارسایی‌های این قشر از جامعه داشته باشند.

البته برای نیل به این مقصود علاوه‌بر نظرات کارشناسان و صاحب‌نظران، اطلاع از نظرات خود معلولین نیز بسیار مهم است؛ زیرا توجه به این موضوع فرصت و بستری را به‌دست می‌دهد تا همگان (مسئولان، مدیران و مردم) با تأمل و شناخت دقیق‌تر مسائل را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و درنهایت با ارائه راهکارهای مناسب، بهترین تصمیم و گزینه را جهت بهبود وضع این افراد گرفته و به عمل درآورند. زیرا تجربه و بررسی مسائلی که در طول تاریخ معلولان با آن روبه‌رو بوده‌اند، نشان می‌دهد که این روند سیر چندان خوشایندی نداشته و حتی گاهی بسیار دردناک، ظالمانه و دور از عدالت نیز بوده است.

واقعیت این است که معلولین هم ‌مانند دیگر انسان‌ها، عضو حقیقی کشور بوده و این عملکرد جامعه است که به طرق مختلف و عموماً در اثر اشتباه و سهل‌انگاری (جنگ، تصادفات، ازدواج‌های فامیلی و غیره) چنین وضعی را برای ایشان به‌وجود آورده؛ حال چرا شخص معلول باید تاوان این اشتباهات را بدهد؟ سؤالی که تاکنون بی‌جواب مانده و این درحالی است که براساس اصول اخلاقی معلول نیز حق دارد تا به‌عنوان یک انسان و شهروند، از یک زندگی متعادل، مناسب و شرافتمندانه برخوردار باشد. او نیز حق دارد تا از تمام مواهبی که دیگران استفاده می‌کنند، بهره‌مند شود؛ زیرا معلولیت ماهیت انسان را عوض نکرده و خللی در روند مطالبات و حقوق او ایجاد نمی‌کند.

البته به اعتقاد همه کارشناسان و صاحب‌نظران وقتی صحبت از حقوق معلولین می‌کنیم، تقریباً هدفمان این است که معلولان مثل افراد عادی بتوانند در جامعه به‌عنوان شهروند زندگی کنند. نخستین لازمه این کار ارتقای آگاهی عمومی است، این بدان معنا بوده که باید بتوانیم آگاهی‌ها و توانمندی‌های معلولانمان را در دید بقیه افزایش دهیم؛ درعین‌حال و در مراتب بعدی موضوعاتی از قبیل مراقبت‌های پزشکی، مراقبت‌های توان‌بخشی و سپس خدمات حمایتی را در این میان لحاظ کنیم. گو اینکه متأسفانه به‌رغم الزامات پیش‌گفته، اما تاکنون حقوق معلولین در کشور ما به‌عنوان یک فرد حقیقی نادیده گرفته شده و چندان به رسمیت شناخته نمی‌شود.

موضوع این است که با بررسی وضعیت اجتماعی و اقتصادی حقوق معلولین در مقایسه با آمـارهای ارائه‌شده توسط نهادها و سازمان‌های مردمی و دولتی مرتبط و به‌خصوص بهزیسـتی، این واقعیت تلخ تأیید می‌شود که حقوق و تسهیلان اعطایی اصلاً قابل مقایسه با نیاز مددجویان و معلولین نیست که شاید مهم‌ترین دلایل آن هم این است که توانمندی، اعتبارات و منابع واگذاری به این بحث و به‌خصوص ساختار سازمان بهزیستی به‌رغم شرح وظایف متعدد و گسترده درخصوص رسیدگی به امور معلولین، اما بسیار محدود است که این منابع محدود هم باعث شده متعاقباً خدمات توان‌بخشی، نگهداری و مستمری که باید ارائه شود نیز کم و ناقص باشد.

متأسفانه بودجه و هزینه نگهداری درمان و خرید وسایل کمک‌توان‌بخشی در مراکز آن‌قدر محدود است که اگر بخواهیم نیازهای اولیه معلولین را براساس نرخ تورم امروز مرتفع کنیم، این بودجه باید ده‌ها برابر شود؛ البته در سایر قسمت‌های مختلف نیز وضع به همین شکل است.

      دستان گرم، پُرمهر و گره‌گشای ابوالفضل (ع)

حالا اما با فرا رسیدن 13 آذرماه (روز معلول)، شاید بهترین زمان ممکن در طول سال به‌دست آمده تا ما نیز در حد توان برای درک مشکلات و مطالبات این طیف (معلولان) و نیز بازنمایی کمیت و کیفیت مراکز و فعالان این عرصه در حوزه مراقبت و نگهداری کمی با عینک تدقیق و تأمل به این موضوع بنگریم؛ بی‌شک توجه به این مبحث نه‌فقط بیانگر موضوعاتی است که به هر دلیل تاکنون در این حیطه مغفول و مهجور مانده و لازم است تا ضمن بازخوانی و بازنگری در آن‌ها به هر طریق و شکل ممکن به دنبال حل و مرتفع کردن آن‌ها باشیم، بلکه به‌نوعی هم روایتگر تلاش و کوشش‌هایی است که اگرچه از دید من و شما پنهان مانده، اما خدای رحمان و رحیم هرلحظه شاهد و ناظر بر آن‌هاست و هر آینه نیز آن را در دفتر اعمال و رفتار بندگان شایسته و خوب خود ثبت و ضبط می‌کند.

افراد و مراکزی که به‌نوعی متکفل و عهده‌دار نگهداری از انسان‌هایی هستند که به هر دلیل فریادشان به ‌جایی نمی‌رسد و حتی از بیان مشکلات، احساسات و نیازهای خود در حد یک اشاره و نگاه نیز عاجز و محروم‌اند و فقط بعد از خدا امیدشان به نگاه و دستان مددکاران، مراقبان و کادر پزشکی و پرستارانی است که قطعاً دلسوزتر از پدر و مادری که شاید ایشان را فراموش و رها کرده‌اند، درحال رتق‌وفتق امورشان هستند.

بدین منظور و با توجه به گستره کار و تعداد افراد زیر پوشش در این شماره و مناسبت، خبرنگاران سپهرغرب با حضور در آسایشگاه خیریه حضرت اباالفضل (ع) روستای امزاجرد، ضمن گفت‌وگو با عباس قراگوزلو مسئول مرکز، به تلاش‌های صورت‌گرفته در این امر پرداختند تا ضمن معرفی و آشنا کردن مخاطبین محترم با یکی از بزرگ‌ترین و درعین‌حال توسعه‌یافته‌ترین مراکز نگهداری معلولان در غرب کشور، به‌صورت ویژه درد دل‌های گردانندگان آن را نیز به گوش شنوای همه مسئولان و مدیران مرتبط با این گروه اجتماعی خاص و یا غیر مرتبط اما دلسوز و علاقه‌مند به مساعدت، برسانند.

عباس قراگوزلو 51 ساله که خود یک پزشک عمومی است با اشاره به اینکه مرکز (مؤسسه خیریه حضرت ابوالفضل (ع)) دارای 20 سال سابقه کاری در زمینه خدمات‌رسانی و نگهداری از معلولان است، عنوان کرد: از سال 1378 این مؤسسه جهت خدمات‌دهی به جامعه هدف خود راه‌اندازی شد؛ البته این مرکز به‌لحاظ مکانی قبلاً در جایی دیگری بود که بعدها (سال 1383) با خرید هفت‌ونیم هکتار زمین در روستای امزاجرد، اقدام به ساخت فضای فعلی کرده و درنهایت پس از هفت سال تلاش و کوشش در سال 1390 با 15 هزار مترمربع زیربنا در قالب آسایشگاه، سالن ورزشی، مرکز آموزشی و غیره مورد بهره‌برداری قرار گرفت.

به گفته وی این مرکز پس از ورود به چرخه کاربری و پذیرش، هم‌اکنون (آذرماه 1398) درحال خدمات‌رسانی به بیش از 540 نفر از معلولان و افراد نیازمند حمایت در بالاترین سطح کیفی و بهترین شرایط زیستی ممکن است؛ به‌نوعی که براساس آخرین پیمایش‌های صورت‌گرفته از سوی ناظران و بازرسان در چند سال گذشته، این مرکز هم به‌لحاظ کمیت جمعیت پذیرفته‌شده و هم کیفیت خدمات ارائه‌شده، در غرب کشور نمونه شناخته شده است.

مسئول آسایشگاه خیریه حضرت اباالفضل (ع) با اشاره به اینکه هم‌اکنون در مرکز بیش از 130 زن و 400 مرد در قالب معلولین جسمی و حرکتی، عقب‌ماندگان ذهنی، افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن عصبی، سالمند و غیره نگهداری می‌شوند، ادامه داد: البته همه این افراد بالای 14 سال بوده و نحوه پذیرش آن‌ها نیز به‌صورت معرفی از سوی بهزیست، مراجعه خانواده‌ها و یا ارجاع از سوی مقامات قضائی است؛ کما اینکه هم‌اکنون ‌140 نفر از این افراد نیز ازجمله بی‌سرپرستانی هستند که توسط قوه قضائیه برای نگهداری به مرکز سپرده شده‌اند. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که همه مددجویان زیر پوشش این مرکز فقط مربوط به استان همدان هستند.

قراگوزلو با اشاره به محل تأمین اعتبار و هزینه نگهداری این افراد، عنوان کرد: البته سازمان بهزیستی برای هر نفر و به‌صورت ماهانه مبلغی در حدود 770 هزار تومان را برای همه نیازها (غذا، خوراک، پوشاک، هزینه مرکز و غیره) به ایشان اختصاص می‌دهد، اما قطعاً همه شما می‌دانید که با شرایط روز و تورم سنگین، این مبلغ حتی دیگر تکافوی نیمی از نیازهای ایشان را نمی‌کند و درعین‌حال بیشتر آن‌ها هم از خانواده‌های بی‌سرپرست فقیر و کم‌توان جامعه هستند و عملاً نمی‌توانند هزینه‌های نگهداری را بپردازند؛ بااین‌حال هنوز هیچ‌کدام از مراجعان به این مرکز بی‌پاسخ نمانده و ما به‌رغم افزایش بار مالی و کاری، همه را پذیرش داده‌ایم.

وی همچنین گفت: این مرکز با استفاده از 70 کادر فعال اعم از پزشک عمومی و تخصصی، روان‌پزشک، روان‌کار، متخصص فیزیوتراپی، پرستار و مددکار درحال ارائه خدمات به این مددجویان در قالب فعالیت‌های مراقبتی، درمان دارویی، کلاس‌های فنی و حرفه‌ای، مددکاری، فرهنگی، پرستاری و غیره است؛ مضاف بر اینکه هر کدام از این افراد (معلولان) چه در قالب دستورالعمل‌های کلی (بهداشت فردی و عمومی) و چه نیازهای تخصصی و فردی (اعم از دارو، تغذیه و ورزش خاص) مورد توجه و رسیدگی قرار می‌گیرند.

مسئول آسایشگاه خیریه حضرت اباالفضل (ع) تصریح کرد: متأسفانه یکی از مهم‌ترین عوامل شکست و ناکامی خانواده‌ها، موضوع نگهداری این افراد است که باعث می‌شود با ارجاع آن‌ها به این مرکز و یا اماکن مشابه، به‌نوعی خود را از زحمات طاقت‌فرسای نگهداری ایشان خلاص کنند؛ اما بااین‌حال و به مدد تلاش و کوشش کارکنان فداکار مجموعه، این افراد در وضعیت بسیار مناسب و مطلوبی درحال نگهداری، مراقبت و گذران عمر هستند و صدالبته این فرآیند نیز همیشه و به‌صورت مداوم مورد توجه و اذعان خانواده‌ها، مراجعان و بازرسان قرار داشته و دارد.

      بی‌مهری تأمل‌برانگیز به خانه مهر

حالا اما درحالی ‌که مؤسسه خیریه حضرت ابوالفضل (ع) سال‌های متمادی است که با ارائه خدمات مددکاری و مراقبتی، دستان گرم و مهربان خود را برای در آغوش کشیدن کسانی باز کرده که خانواده‌ها و جامعه آن‌ها را فراموش کرده‌اند، اما از سر تأسف امروزه خود مورد بی‌توجهی، بی‌مهری و فراموشی مسئولان، مدیران و سازمان‌ها و نهادهای جامعه قرار گرفته است.

به زبان ساده‌تر امروز مرکزی که بنا بر شعار خود برای کسانی کار می‌کند که فریادشان به ‌جایی نمی‌رسد، اکنون خود برای واگو کردن دردها و مشکلاتش گوش شنوا و دستان یاری‌رسانی پیدا نمی‌کند و نه‌فقط هیچ‌کس حاضر نیست تا بر مبنای یک تعهد اخلاقی و وجدانی و خارج و فارغ از هر منفعت و مصلحت فردی و سازمانی هم‌پای ایشان برای ادامه راه قدم بردارد، بلکه گاهی نیز با ایجاد مشکلات اداری و بوروکراتیک، کار را برایشان سخت‌تر و مشکل‌تر از قبل می‌کنند.

قراگوزلو با اشاره به فهرست بلندبالای مشکلات این مرکز که عموماً نیز متأثر از نیازها و الزامات مربوط به نوع مراقبت و نگهداری و درمان این مددجویان است، عنوان کرد: متأسفانه در سال‌های اخیر و با افزایش تورم، مشکلات ما نیز بسیار بیشتر شده؛ یعنی درحالی‌ که هزینه نگهداری این افراد روزبه‌روز درحال افزایش و صعود است، اما اعتبارت و حمایت‌های دولتی هیچ‌گونه افزایش خاصی نداشته و عمده نهادها و به‌خصوص بهزیستی انتظار دارند که ما با همان یارانه قبلی به کار ادامه داده و عملکرد مرکز را در همین سطح نگاه ‌داریم.

وی برای نمونه ضمن اشاره به افزایش قیمت خواروبار، دارو، البسه و لوازم کمک‌درمانی، حامل‌های انرژی و تأثیر این امر بر کیفیت خدمات، افزود: در شرایط موجود حداقل انتظار می‌رفت که نهادها و مدیران با درک وضعیت و شرایط موجود کمی بیشتر از گذشته کمک‌حال ما باشند، اما حقیقت این است که ما درحال حاضر مجبوریم به‌دلیل عدم تخصیص داروی مورد نیاز از سوی نهادهای مسئول، آن‌ها را به‌صورت آزاد از داروخانه‌های سطح شهر تأمین کرده و یا به‌دلیل عدم تخصیص یارانه و مساعده، اقلام مورد نیاز در حوزه تغذیه (اعم از گوشت، برنج، روغن، میوه و غیره) را نیز به‌صورت آزاد از میدان‌ها و فروشگاه‌ها بخریم.

مسئول آسایشگاه خیریه حضرت اباالفضل (ع) گفت: حالا دیگر بحث حقوق کارکنان، هزینه‌های جاری نگهداری، توسعه و تعمیر وسایل مورد نیاز معلولان (به‌صورت اخص) و یا ساختمان‌ها و تأسیسات مرکز، هزینه برق، گاز و غیره هم به‌جای خود؛ مضاف بر اینکه به هر علت منابع مالی ما نیز (اعم از یارانه دولتی و یا کمک‌های مردمی) رو به کاهش بوده و به‌دلیل عدم توازن با خرج‌کرد و هزینه‌ها، مجبوریم از هر طریق و با هر شکل ممکن این رویه خدمت‌رسانی و نگاه‌داری مددجویان را ادامه دهیم.

وی افزود: در شرایط کنونی جامعه و در بحران اقتصادی موجود، هرازچندگاه از گوشه و کنار کشور اخباری مبنی بر ارتشا، اختلاس و زدوبند اقتصادی و درنهایت برپایی دادگاه برای مفسدان اقتصادی شنیده می‌شود؛ اما ما در این مرکز با تقویت هنر مدیریت هزینه و استفاده حداکثری از همه منابع، درحال فعالیت هستیم و ماحصل این رویه را شما می‌توانید در اعتمادی که مردم به عملکرد مرکز دارند، ببینید.

قراگوزلو به برخی خیرین که مبالغ بعضاً قابل توجهی را به‌صورت نقدی به مرکز می‌دهند و در پی گرفتن رسید و یا شماره‌حساب بانکی نیستند، اشاره و عنوان کرد: قطعاً این‌گونه موارد ترجمان و دلیل آشکاری بر صحت عملکردهاست؛ در این مرکز صداقت و اعتمادسازی و حفظ آن در کنار خدمات‌رسانی عاشقانه و بی‌ادعا، مهم‌ترین مؤلفه‌هایی است که بدان توجه داریم و در هیچ شرایطی (ولو خون دل خوردن و سختی کشیدن) حاضر به از دست دادن آن نیستیم.

به گفته وی هم‌اکنون هرکدام از مددکاران این مرکز به‌طور متوسط روزانه مشغول رسیدگی به 10 تا 15 مددجو هستند و ساعت‌های بسیار زیادی را بدون ابراز ناراحتی یا خستگی درحال انجام فعالیت‌هایی همچون استحمام، نظافت، نگهداری، تغذیه و رسیدگی به اموری بوده که بعضاً حتی خانواده‌هایشان نیز حاضر به انجام آن‌ها نیستند. این افراد (کادر مراقبتی و درمانی) درحالی ‌که می‌توانند بیرون از اینجا با حقوقی به‌مراتب بیشتر و با کاری راحت‌تر زندگی خود را سر کنند، اما با عشق و علاقه و فداکاری که در وجودشان موج می‌زند و سر پا نگاهشان می‌دارد، درحال فعالیت هستند.

      مسئولان فراموش‌کار، بی‌تفاوت و غریبه

به گفته قراگوزلو اگرچه همه آن مشکلات پیش‌گفته را می‌توان با سعه صدر و شکیبایی حل کرد و اصطلاحاً غمی نیست که آسان نشود، اما ظاهراً آنچه در این میان برایش راهکاری نمی‌توان پیدا کرد و همواره به مانند نمک روی زخم مشکلات درحال خودنمایی و آزار بوده، موضوع بی‌توجهی، غفلت و فراموشی این مرکز و مانند آن در منظر و نگاه مسئولان است.

درواقع به گفته این خیر اجتماعی بزرگ‌ترین مشکل آن‌ها غریبه بودن مسئولان، مدیران، نهادها، متولیان و ُزعمای جامعه با این مرکز است که به هر دلیل نمی‌خواهند و یا نمی‌توانند به آن توجه مؤثر و بازده‌داری را داشته باشند.

وی با ابراز اینکه نهادها و سازمان‌ها با یک نامه دوخطی معلول را به ما ارجاع می‌دهند و اصطلاحاً آن را از سر خود و جامعه وا می‌کنند اما متعاقباً هیچ توجه و دقتی به تبعات، الزامات و بایستگی‌های این کار ندارند، گفت: متأسفانه عمده خانواده‌های این افراد نیز از قشر ضعیف جامعه هستند که حتی از عهده گذران زندگی معمولی خود نیز برنمی‌آیند، چه رسد به یک معلول که به هزار مورد خرج و هزینه و توجه نیاز دارد.

قراگوزلو افزود: موضوع این است که وقتی براساس درخواست و یا ارجاع دستوری فرد مددجو و توان‌یاب را به ما می‌دهند، دیگر با خودشان فکر نمی‌کنند که این مرکز از عهده مطالبات آن چگونه بر خواهد آمد؟ البته ما طی این سال‌ها بارها و بارها ضمن رایزنی و گفت‌وگو با مسئولان، ادارات و نهادها به دنبال حل مشکلات ریزودرشت و مرتفع کردن موانع بوده‌ایم، اما واقع امر این است که عملاً و علناً چیزی جزء بی‌توجهی و فراموشی و یا انتظارهای طولانی پشت درهای بسته اتاق فلان مدیرکل و اداره و سازمان، نصیبمان نشد که نشد.

این فعال و خیر اجتماعی با عنوان اینکه این بی‌توجهی‌ها و کم‌لطفی‌ها تا بدان جا پیش رفته که حتی برای حفر چاه و تأمین آب مورد نیاز جهت استحمام و شرب معلولان نیز دچار مشکلات متعدد شده‌ایم و هم‌اکنون نیز باید پای میز سؤال و جواب هستیم، ادامه داد: جای تعجب است، درحالی ‌که همه زمین‌های کشاورزی مجاز به استحصال آب رایگان برای کشاورزی هستند و دولت برای مدارس و ادارات حق آب و گاز مجانی تعریف می‌کند، اما ما برای نیازهای ضروری خود نه‌فقط مجاز به استفاده از آب چاه نیستیم، بلکه به‌دلیل نگهداری فضای سبز خود هم باید جریمه بپردازیم.

وی گفت: حال این تصور به‌وجود می‌آید که با این روال و روند کُشتن انگیزه و انرژی برای خدمت‌رسانی به این معلولان بی‌گناه، فردا روزی که قرار شد سکان کار به دست دیگران سپرده شود، چه کسی حاضر است آن را برعهده گرفته و برای یک موضوع ساده مثل تهیه آب شرب و نظافت به جنگ فلان اداره و نهاد و ارگان برود؟ البته این‌همه نیز درحالی است که براساس تکلیف دولتی و مصوبات صریح مجلس، همه نهادها، سازمان‌ها و ارگان‌ها موظف‌اند تا تمامی تلاش و مساعی خود را برای کمک به این‌گونه مراکز و مرتفع کردن مشکلاتشان به‌کار ببندند.

قراگوزلو با تشریح اینکه مراقبت از هر کدام این معلولان با توجه به شرایط جسمی و روحیشان نیازمند یک فرآیند مراقبتی و درمانی خاص و صدالبته پُرهزینه است، ادامه داد: سؤال من از مسئولان و مدیران نهادها و نمایندگان این است که چه زمان قرار است تا حقوق معلولان به رسمیت شناخته شده و جامعه به ایشان به‌مثابه یک انسان توجه کند؟ اصلاً سؤال این است که کلمه معلول و یا مرکز نگهداری معلولان چه جایگاه و ارزشی را در فکر و ذهن یک استاندار، فرماندار، نماینده ولی فقیه، نماینده مجلس مدیرکل و رئیس اداره و نهاد دارد؟

آیا این معلولان که دستشان از دنیا کوتاه است و حتی توان حرف زدن ندارند، جزء این جامعه نیستند؟ آیا این محرومین از تمامی حقوق اجتماعی و مدنی در حوزه و حیطه مسئولیت و شرح وظایف کاری شما قرار ندارند؟ سالی چندبار و چندساعت به این افراد فکر می‌کنید و نیازهای و مشکلات ایشان را در ذهن خود مرور، تجزیه و تحلیل می‌کنید؟

البته ما انتظار نداریم که این مدیران و مسئولان بیایند و مثلاً یک روز با نگهداری و خدمت در این مراکز، از عمق، وسعت و شدت کار مطلع شوند؛ زیرا این وظیفه ماست و صدالبته ما نیز با جان‌ودل و طیب خاطر این وظیفه را به احسن وجه به انجام می‌رسانیم و به این خدمت نیز افتخار می‌کنیم، اما درنهایت انتظار داریم که متولیان و مدیران جامعه نیز دوشادوش خیران و نوع‌دوستان در حد توان و در حوزه کاری خود نسبت به این مشکلات بی‌تفاوت نبوده و حتی‌الامکان با حمایت و کانالیزه کردن تلاش‌های معنوی و مادی خود، در پی مساعدت به ما جهت ارتقای هرچه بیشتر و بهتر این خدمت باشند و نه اینکه به صرف گرامیداشت یک روز به‌نام معلول و یک حضور چنددقیقه‌ای به صرف چند عکس تبلیغاتی، موضوع را فیصله داده و تا سال بعد و روز معلولی دیگر مشکلات ما را به فراموش‌خانه ذهن خود بسپارند و یا در قبال طرح مشکلات فقط سکوت پیشه کرده و سر تأسف بجنبانند.