سیدحسام حسینی با اشاره به اینکه متولد 15 فروردین‌ماه سال 1376 در همدان هستم، ابراز کرد: ابتدا در رشته حقوق تحصیل کردم و در مقطع کارشناسی فارغ‌التحصیل شدم، اما به ادبیات علاقه داشتم و همین شد که در مقطع کارشناسی ارشد به تحصیل زبان و ادبیات فارسی پرداختم.

وی با بیان اینکه از حدود 6 سالگی به شاعری علاقه‌مند و با ریتم و وزن شعر آشنا شدم، افزود: خانواده‌ام اهل شعر، حافظ‌خوانی، سعدی‌خوانی و موسیقی سنتی ایرانی بودند و در دورهمی‌های ما شعر خوانده می‌شد؛ پرورش بنده در چنین جوی باعث شد که در سن نوجوانی به‌صورت حرفه‌ای به عرصه شعر سرودن روی بیاورم.

* حوزه هنری به‌صورت تخصصی به موضوع آموزش فن شعر می‌پردازد

این شاعر جوان همدانی با اشاره به اینکه از حدود 16 سالگی وارد حوزه هنری همدان برای آموختن فن شعر شدم، اذعان کرد: آن زمان آقای جواد نوری (شاعر طنزپرداز کشوری اهل شهرستان بهار همدان) در حوزه هنری مسئولیت داشتند و در آنجا شعرها نقد می‌شدند؛ به‌واقع بنده از سن نوجوانی به‌صورت جدی به فراگیری فنون بلاغت و صناعات ادبی اقدام کردم و در کنار شرکت در کلاس‌های آموزشی حوزه هنری، در انجمن‌های بوعلی، حافظ‌خوانی و غیره نیز شرکت می‌کردم، اما باید اعتراف کنم که تنها حوزه هنری به‌صورت تخصصی به موضوع آموزش فن شعر می‌پرداخت (هنوز هم همین‌گونه است) و روی رشد بنده در زمینه شعر هم تأثیر خوبی گذاشت.

حسینی با بیان اینکه جلسات زیادی در زمینه شعر در همدان برگزار می‌شود که غالب آن‌ها فرمالیته و فرمایشی بوده و به‌واقع محفلی هستند و تنها شعرخوانی دارند، اظهار کرد: اما حوزه هنری همدان از ابتدا تاکنون به موضوع آموزش فن شعر تخصصی‌ و کارگاهی نگاه می‌کند و به‌حمدالله شاعران خوبی را هم با تألیفات موفق، به جامعه معرفی کرده است.

وی با اشاره به اینکه اکنون حدود چندسال است که بنده مسئولیت کانون شعر حوزه هنری همدان را دارم، اذعان کرد: با توجه به فضای محدود همدان و مدت کم مسئولیت، اما ما چند شاعر خوب ازجمله وحید اجاقی و مهدی ملک را به حوزه ادب استان معرفی کرده‌ایم.

این شاعر جوان همدانی با بیان اینکه نهادهای مختلفی مانند استانداری، بسیج هنرمندان، کتابخانه‌های عمومی و غیره وظیفه حمایت از اهالی ادب را دارند اما نمی‌توان حمایت‌ها را خوب و جدی ارزیابی کرد، ابراز کرد: تنها دو نهاد اداره کل ارشاد و فرهنگ اسلامی و حوزه هنری به مسائل ادبی و به‌طور خاص شعر، به‌صورت رسمی‌تر می‌پردازند و حمایت‌های دارند؛ اما حمایت‌های تسهیلاتی و آموزشی از شاعران از طرف اداره کل ارشاد و فرهنگ اسلامی خیلی جدی نیست. درصورتی که نیاز هست برای شاعران کلاس‌های آموزشی و کارگاه‌های ادبی برگزار شود و به آنان تسهیلات جهت چاپ کتاب اختصاص یابد.

مسئول کانون شعر حوزه هنری همدان با اشاره به اینکه حمایت‌ها نباید تنها محدود به برگزاری سمینارها شود، افزود: برگزاری مراسم‌های بزرگداشت و سمینارهای ادبی خوب است، اما هنرمندان و به‌ویژه شاعران نیازهای دیگری نیز دارند که باید به آن‌ها پرداخته شود؛ برای مثال یک شاعر برای چاپ کتابش نیاز به کمک مالی دارد و یا اینکه به آموزش نیازمند است. خود بنده این موضوع را بارها عنوان کرده‌ام که امیدوارم لحاظ و به آن ترتیب اثر داده شود.

حسینی با بیان اینکه حمایت‌های حوزه هنری در بحث تألیفات و برگزاری کارگاه‌های آموزشی بیشتر است، ابراز کرد: البته این حوزه وظیفه دارد که تخصصی به مقوله هنر و شعر بپردازد؛ اگر بخواهم مثالی بزنم باید بگویم حوزه هنری همدان تنها یک جلسه شعر دارد که آن‌هم آموزشی است، اما جلسات دیگر شعر همدان که زیرمجموعه سایر ارگان‌ها هستند، جنبه آموزشی ندارند و خروجی‌ها هم نشان‌دهنده صحت آنچه گفته شد، هست.

وی با اشاره به برگزاری همایش‌های شعر توسط حوزه هنری همدان مانند عصر شعر انقلاب با حضور آقایان بیابانکی، میری، محقق، محمود حبیبی‌کسبی و غیره در بهمن‌ماه سال گذشته، افزود: بنده برگزاری عصرهای شعر را مؤثر می‌دانم؛ چراکه باعث تشویق و انگیزه گرفتن شاعران است. همچنین در این برنامه‌ها شاعران در کنار هم جمع می‌شوند و از زبان یکدیگر شعر می‌شنوند که در یادگیری نیز اثر دارد.

این شاعر جوان همدانی با بیان اینکه البته نقدهایی نظیر اطلاع‌رسانی ضعیف و عمومی نبودن چنین جلساتی نیز وارد است، گفت:‌ به نظر بنده در این عصر شعرها هم می‌بایست اهالی رسانه حضور داشته باشند تا این حرکت انعکاس داشته باشد و هم باید به عموم مردم اطلاع‌رسانی شود تا علاقه‌مندان با حضور در چنین مجالسی، روحشان جلا داده شود؛ همچنین اگر سایر هنرمندان مانند خوشنویسان، تئاتری‌ها، هنرمندان هنرهای تجسمی، موسیقی‌دانان و غیره نیز در مراسم‌های شعر و ادب شرکت کنند و تعامل صورت گیرد، می‌تواند منشأ خیرهای کثیری در حوزه شعر و ادب باشد که در این زمینه می‌بایست مسئولان فرهنگی بستر را فراهم کنند.

مسئول کانون شعر حوزه هنری همدان با اشاره به اینکه البته درخصوص موضوع اخیر یعنی عدم تعامل هنرمندان رشته‌های مختلف با یکدیگر باید بگویم متأسفانه گاهی کوتاهی از طرف خود هنرمندان هم هست، ابراز کرد: این مهم دغدغه بنده است و نمی‌دانم چرا در همدان هنرمندان رشته‌های مختلف، همدیگر را برنمی‌تابند و تحمل یکدیگر و شنیدن نظرات هم برایشان سخت است. درصورتی که در شهری مانند تهران، این‌گونه نیست؛ برای مثال برخی از موسیقی‌نوازان به‌جای بهره بردن از شعر شاعران شهر و استان خود، از شعر شاعران غیر بومی استفاده می‌کنند و یا به عکس، برخی از شاعران زمانی که بخواهند برای شعر خود موسیقی بسازند و یا به خواننده‌ای ارائه کنند تا آن را بخواند، از موسیقی‌دانان و خوانندگان همدانی کمک نمی‌گیرند! این مسئله که بسیار حائز اهمیت بوده، نقطه ضعف بزرگی است که می‌باید توسط هنرمندان و نهادهای فرهنگی با برگزاری گردهمایی‌ها و ارتباط گرفتن‌ها، رفع شود.

* نخستین مجموعه شعرم منتظر حمایت برای چاپ است

وی در خاتمه با بیان اینکه مجموعه نخست اشعار بنده نزدیک به چهار سال است که آماده شده اما حمایتی جهت چاپ آن ندارم، به سخنان خود پایان داد و ما و خوانندگان گروه خبری سپهر را میهمان یک غزل از سروده‌های خود کرد:

«ولی به آب مزن بی‌گدار، بیهوده‌ست

که اعتماد به این کج‌مدار، بیهوده‌ست

به فکر پرچم پیکار باش و نامه‌ی خون

که صلح کردنِ با روزگار، بیهوده‌ست

مفر نداری از این مرگ، بارِ موجاموج

بزن به وحشی دریا، فرار بیهوده‌ست

غبار پشت غبار است، منجی خود باش

به جاده دل مسپار، انتظار بیهوده‌ست

شکست آینه تکثیر زندگانی اوست

به عشق سنگ نزن! سنگسار بیهوده‌ست

مگر به عشق شوی مفتخر، وگرنه رفیق

به هیچ و پوچ جهان، افتخار بیهوده‌ست»