جناب دبیر شورا مدعی شده‌ است 90 درصد معتادان متجاهر را سامان‌دهی کرده است، شاید منظور حضرت آقا اطراف منزل خودشان باشد! اما مشکلی که مردم با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، حضور با فراغ‌ بال خُرده‌فروشان مواد مخدر در پارک‌‌ها، پیاده‌راه اکباتان و در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر یا درحال دله‌دزدی و یا در عالم هپروت است و سامان‌دهی 90 درصدی معتادان متجاهر!!! احساس نمی‌شود.

این سال‌های فعالیت در رسانه حداقل این فرصت را فراهم آورده است که واقعیت‌های موجود در کف جامعه را بدون فیلترهای مسئولان ببینیم، برای ما آمار و ارقام ارائه‌شده در جلسات وقتی معتبر است که شاهد خُرده‌فروشی مواد در پیاده‌راه‌ها و پارک‌ها نباشیم یا جلوی فلان خانه در کوی شمس و یا آن دیگری در منطقه خضر صف برای تهیه مواد تشکیل نشود! وقتی رقم 90 درصد واقعی است که غرفه‌داران میدان‌ بار از حضور معتادان زن و مرد در اطراف این مرکز مهم تجاری به‌ ستوه نیامده‌ باشند و مردم هرروز با بانوانی در برخی مناطق شهر مواجه نشوند که از چهره‌شان اعتیاد می‌بارد.

این واقعیت غیر قابل انکار است که طی سال‌های اخیر کار خاصی برای مبارزه با مواد مخدر انجام نشده؛ آنقدر برخی فعالان بخش‌هایی که باید با این پدیده مقابله کنند کُند و لخت هستند که در یک نوبت برای انتقال یک معتاد متجاهر (که اصلاً متوجه اطراف خود نبود) به کمپ، نیم‌روز تلاش کردم و دست آخر بعد از اذان مغرب خانمی از بهزیستی با اکراه آمد و این زن معتاد را سوار ماشین کرد و برد. در میان متولیان امر وقتی به پلیس مراجعه می‌کنیم، اعلام می‌کنند ما مشکلی برای جمع‌آوری نداریم مسئولان باید کمپ‌ها را تقویت کنند، وقتی به مسئولان مراجعه می‌کنیم، ادعا می‌کنند کمپ دارند و اشتغال‌زایی کردند و 40 میلیارد تومان برای اشتغال معتادان بهبودیافته اختصاص پیدا کرده!

حال خوب است بهزیستی و شورای مبارزه با مواد مخدر به افکار عمومی پاسخ دهند که در استان همدان چه تعداد معتاد وجود دارد؟ چه تعداد از این آمار زنان هستند؟ چه تعداد دانشجو و دانش‌آموز؟ کدام گروه سنی و با چه رقمی شامل کمک از طریق اشتغال‌زایی هستند؟ معتادان در کدام سطح از ابتلا می‌توانند کار کنند؟ برای باقی معتادان چه برنامه‌ای دارند؟ واقعاً مراکز ماده 15 و 16 همدان چقدر پاسخگوی نیاز هستند؟ کدام برنامه تخصصی برای ترک اعتیاد بانوان و جلوگیری از آسیب‌های فاجعه‌بار این قشر در دستور کار بهزیستی استان همدان است؟

به نظر می‌رسد بهتر است برخی از مسئولان از رؤیابافی و آمارسازی دست بردارند و درد مردم و آسیب‌های اجتماعی را آن‌گونه که هست، ببینند و نه آن‌گونه که خود دوست دارند!