«شهید»، شاهد شهود عرفانی شد و نقش هرچه خوبی را در چهارفصل گیتی نمایان کرد و چشم ستارگان آسمان را روشن، ققنوس هشت‌جنت که هفت آسمان را مجذوب خود کرده است، همان عاشقی که در وادی مقدس عاشقی، پر پرواز گشود و فرشتگان را نوازشگر روح نابش کرد.
«شهید»، همان ستاره‌ خاک‌نشین همیشه‌‌بیدار شب‌های خون و آتش که تا لمس شعله‌های بصیرت و حقیقت، در مقتل عشق رزم عاشقانه کرد تا پیوندی ابدی در بزم عارفانه.
عشق در منشور نور هشت هزار ستاره درخشان راه عاشقی، مأوای جاودانگی‌اش را به تصویر کشید تا درس استواری را در دل حادثه بر تارک تاریخ بنشاند.
حالا می‌خواهیم هرروز را با نامی و یادی از این ستاره‌ها، شب کنیم و کار را با تبرک و مدد از این عارفان عاشق آغاز؛ باشد که ادای دینی باشد به آن‌همه رشادت، شهامت، مجاهدت و شجاعت. برگ سبزی، تحفه درویش، تا چه قبول افتد و چه درنظر آید.
تبرک لحظاتمان با شهید محمد مولوی:
بسم رب الشهدا و الصدیقین
ولا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل احیا ء عند ربهم یرزقون؛ کسانى را که در راه خدا کشته می‌شوند، مرده مپندارید، بلکه آنان زنده‌اند و نزد خدایشان روزى می‌خورند.
حسین (ع) این اسطوره شهادت و این آیینه امامت می‌فرماید اگر دین خدا و جدم رسول خدا جز با کشتن من زنده نمى‌ماند، پس اى شمشیرها مرا دریابید.
با درود و سلام به امام امت خمینى این حامى مستضعفان و قلب تپنده تاریخ معاصر ایران، شهدا این خون همیشه جارى در رگ‌هاى نهال نوپاى انقلاب و ادامه‌دهندگان راه خونین انبیا هستند‌، از حضرت آدم تا خاتم و از محمد (ص) تا حسین (ع) در کربلا و از حسین (ع) تا ابراهیم زمانمان خمینى بت‌شکن در کربلاهاى مکرر ایران.
اکنون که درحال نوشتن این وصیت‌نامه هستم، اشک شوق در دیدگانم جارى است؛ زیرا وقتى به معنویت وجودى خود می‌نگرم، احساس می‌کنم لحظاتى نه‌چندان دور به معبود همیشگى خود می‌پیوندم. آن کس که همیشه مرا طلبیده و قصه جهاد را در فطرتم نهاده است، لذا اینک پیامى چند براى ملتم و ملت‌هاى تحت ستم می‌فرستم، راه مولاى خود را ادامه دهید.
پیامى براى خانواده‌هاى محترم شهدا دارم و آن این است که در مرگ عزیزان خود ضعف به خود راه ندهید، زیرا ضعف ما حربه‌اى است به دست منافقین که آن را علیه انقلاب، جوانان و اسلام به کار مى‌بندند.