وَ کانَ رَسُولُ اللهِ یُؤتی بِالصَّبِیِّ الصَّغیِر لِیَدعُوَ لَهُ بِالبَرَکَةِ اَو یُسَمّیهِ، فَیَأخُذَهُ فَیَضُمُّهُ فی حِجِرهِ تَکَرِمَةً لِاَهلِهِ، فَرُبمَّا بالَ الصَبیّ عَلَیه فیصیح بعضُ مَن رآه حین یَبُول. فَیَقول: لا تزرموا بِالصَّبِی فَیَدَعُهُ حَتّی یَقضی بَولَهُ،ثُمَّ یَفرغَ لَهُ مِن دُعائِهِ او تَستَمینه وَ یَبلُغَ سرورَ اَهلِهِ فیه وَ لا یَرونَ اَنَّهُ تَأَذی بِبَولِ صَبِیّهِم،فَاِذا انصََرَفَواُ غَسَلَ ثَوبَهُ بَعدَهُ.

گاهی نوزادی را خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله می‌آوردند تا آن حضرت، بر او دعا خیر کند، یا نامی برایش انتخاب نماید.آن حضرت برای تکریم پدر و مادر کودک را در آغوش می‌گرفت و گاه کودک در آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله ادرار می‌کرد و برخی از کسانی که شاهد ماجرا بودند برسر کودک فریاد می‌کشیدند. اما حضرت می‌فرمود: ادرارش را قطع نکنید و کودک را به حال خود می‌گذاشت تا ادرارش تمام شود. سپس برایش دعا می‌کرد. یا نامی برای او انتخاب می‌نمود و بدین ترتیب باعث سرور و شادی پدر و مادر طفل می‌گشت و آنها احساس نمی‌کردند که پیامبر از ادرار فرزندشان ناراحت است و آنگاه آنجا را ترک می‌کرد و لباس خود را می‌شست. (مکارم الاخلاق- ص25)