سپهرغرب، گروه - زهره پوروهابی :
در آستانه یکی از مناسبت‌های مهم قرار داریم؛ مناسبت‌هایی که تقریباً هرروز درباره آن در خبرها آمارهای مختلفی را می‌خوانیم و اغلب با تأسف فقط سر تکان می‌دهیم و احیاناً درباره وضعیت خودروها و یا جاده‌ها غرغر می‌کنیم و تمام! اما هیچ‌یک از ما واقعاً نمی‌اندیشیم برای این موضوع مهم که سلامتی و امنیت جانی و مالی همه ما با آن مرتبط است، چه باید کرد؟ این یک واقعیت است که ایمنی حمل‌ونقل به عوامل مختلفی بستگی دارد، از کیفیت ساخت خودروها، ظرفیت جاده‌ها و کیفیت مهندسی احداث آن‌ها گرفته تا کیفیت آموزش رانندگی در کشور ما. این موارد و چندین مؤلفه مهم دیگر به‌طور مستقیم بر مسئله مهم ایمنی حمل‌ونقل مؤثر است که باید نهادها و ارگان‌های مختلف نظارت و دقت بیشتری بر آن‌ها داشته باشند؛ علاوه‌بر کیفیت زیرساخت و خودرو باید به عامل انسانی در حوزه حمل‌ونقل نیز توجه کرد، وقتی که راننده یا مالک کالایی که به دنبال جابه‌جایی آن است نخواهند استانداردهای لازم را رعایت کند، نمی‌توان انتظار داشت مشکلی پیش نیاید.
یکی از حوزه‌های مهم در بحث حمل‌ونقل، حمل‌ونقل عمومی در شهر است؛ همه ما به محض تصمیم برای خروج از منزل یکی از گزینه‌های پیش روی خود برای جابه‌جایی مکانی در شهر را انتخاب کرده و استفاده از شبکه حمل‌ونقل عمومی تاکسی یا اتوبوس را انتخاب می‌کنیم؛ البته در شهرهای بزرگ مترو هم جایگاه ویژه‌ای دارد، اما در همدان که هنوز مدیریت شهری به همان سیستم قدیمی اتوبوس بیشتر دل بسته! یا باید با تاکسی تردد کنید یا با اتوبوس که هر دو بخش در انتظار به‌سازی هستند. البته یک ناوگان زوار دررفته‌تر در همدان وجود دارد به‌نام مجموعه ون‌ها که بیشتر در حاشیه شهر فعالیت می‌کنند و بیش از دو قبیله پیش‌تر یادشده، نیاز به به‌سازی دارند. همان به‌سازی که در یکی دو سال اخیر بارها خبر آن را خوانده‌ایم، اما کمتر اثری از واقعیت آن شاهد بوده‌ایم.
این درحالی است که شهرهای دیگر در همین مدت تعداد قابل توجهی اتوبوس و تاکسی جدید وارد ناوگان حمل‌ونقل عمومی کرده‌اند؛ در همدان نماینده مجلس و شهردار در جلسه‌ای قول جذب 100 دستگاه اتوبوس دادند، اما دست آخر 12 اتوبوس جدید به ناوگان شهر اضافه شد، به این روند کُند نوسازی بیفزایید تاکسی‌ها، ون‌ها و اتوبوس‌هایی را که هرسال در فرآیند به‌سازی تعمیر شده و راهی خیابان‌های شهر می‌شوند و شهروندان باید با رضایت کامل از این ناوگان نیمه‌جان استفاده کنند! درواقع شهروندان به‌عنوان مسافران این سامانه ناچار به تحمل هستند.
از سوی دیگر برای بخشی از فعالان حمل‌ونقل عمومی همین خودروهای نیم‌بسمل به مصداق سرمایه زندگی است و هر روز که از عمر آن‌ها می‌گذرد و بر فرسودگیشان افزوده می‌شود، بخشی از سرمایه آن‌ها دود می‌شود؛ چراکه هم خودرو از قیمت افتاده و هم باید دائماً برای تعمیر آن هزینه کنند، بنابراین به نظر می‌رسد دولت و شهرداری‌ها دست از این کش‌مکش بردارند و با هم‌افزایی، فکری برای نوسازی واقعی سامانه حمل‌ونقل عمومی بکنند، البته انتظار می‌رود که مسئولان امر افق دید خود را بازتر کرده و سبد متنوعی از سیستم‌های حمل‌ونقل همگانی که در شأن مردم باشد، فراهم کنند.
