دو مقطع «محرم و صفر»، و همچنین، «ماه مبارک رمضان»، اسلام را زنده نگه داشته‌اند؛ این دو مقطع هرسال اسلام را به‌عنوان آرمان زیست فردی و اجتماعی زنده نگه داشته‌اند. در این دو نقطه از هر سال، «آسمان‌ها» و «آرمان‌ها» به «زمین» و «زمانه» نزدیک می‌شوند و توجه مردم را به سوی «قرآن» و «فرقان» معطوف می‌دارند. هر سال مردم را از رضایت دادن به «دنیا» و «امروز» و «اینجا» جدا می‌کنند و به سوی «جهاد» و «معاد» فرا می‌خوانند؛ به سوی امر به معروف و نهی از منکر و ارتقای خود و جامعه به سوی آینده‌ای متعالی، فرا می‌خوانند. هر سال، چنین می‌کنند و ازاین‌رو است که اگر محرم و صفر و رمضان نبود، اسلام «زنده» نمی‌ماند. «زنده»... «زنده» نمی‌ماند.

البته بزرگ‌داشت این ایام‌الله، در هر سطح و معیاری خوب است و برکات خود را دارد، اما این مراسم کارکردهای فوق‌العاده‌ی خویش را برای جامعه محقق خواهد کرد، مشروط بر آنکه در سطح عواطف و شعائر متعالی باقی نماند و بازهم فراتر رود و به بینش «زنده» برای تحلیل و مجاهده در مسائل امروز تبدیل شود. یعنی عزادار به کمک دانشمندان دین و علمای عظام، برآوردی از «زیست حسینی» در متن مسائل همین امسال بیابد. سِر اصلی جلب مشارکت حداکثری مردم در انقلاب اسلامی به تدبیر امام سیدروح‌الله موسوی خمینی رحمه‌الله‌علیه نیز همین است.

اینکه مردم با مسائل همین امسال خود، پای منبرها و تریبون‌ها بروند و این مسائل را منعکس کنند و علمای دین نیز با درک این مسائل، چراغ دیدگاه حسینی را به این موضوعات بتابانند. این‌چنین است که اسلام با همه‌ پهنای خود که در وجود حسین علیه‌السلام مندرج است، احیا و مجدداً جاری خواهد شد و محرم همین امسال، مفاهیم متمایزی در ذهن وعاظ و مدیحه‌سرایان و گردانندگان مجالس عزای اباعبدالله علیه‌السلام و همین‌طور خیل مردم شرکت‌کننده در این بزرگ‌ترین گردهم‌آیی سالانه‌ ایرانیان برجسته شده‌ است. انقلابی بودن و ماندن، جهاد کبیر و زنده نگاه داشتن روحیه‌ مجاهده و عدم تبعیت از دشمن، مدافعان حرم، یاد شهیدان، عبرت‌های عاشورا در دنیاطلبی خواص، حقوق، املاک، رفاه‌طلبی، شیدایی رابطه با آمریکا و ابرقدرت‌ها و در‌عین‌حال اجتناب از دوقطبی شدن فضای زیست سیاسی جامعه و نهایتاً، انتخابات.

عجب نسبت پیچیده‌ای است بین این‌ها و درعین‌حال هیچ‌یک از فعالان این مراسم نمی‌توانند نسبت به این مفاهیم بی‌اعتنا باشند.

هیهات که سیراب‌شدگان کوثر عاشورا در برابر تجاوز نیابتی دیوسیرتان و مشرکان به‌جای کافران، به حریم قرآن کریم و عترت رسول خدا و امت محمد و پیروان ابراهیم حنیف و هر مستضعفی که در گوشه و کنار عالم هست، ساکت و آرام بمانند و یا نظاره‌گر صحنه‌هاى ذلت و حقارت باشند و از کنار شعار نه غزه، نه لبنان، نه سوریه و نه عراق آسوده بگذرند و با اصحاب این‌دست شعارها، فارغ از دغدغه‌ امر به معروف و نهی از منکر، شب و روز را سر کنند.

فریاد واحسینای ما، فریاد دفاع از مکتب و حیثیت و ناموس است؛ پس با یادکرد مدام از زهرا، زینب، سکینه و رقیه که درود خداوند بر ایشان باد، به یاد زنان و دختران شهرهای خود می‌آوریم که راز پیچیده زندگی فعال اجتماعی و سیاسی و حتی رزمی، در کنار حفظ شرافت انسانی در چیست. ما آن‌قدر به این موضوع اهمیت می‌دهیم که در شب عزای حضرت عباس علیه‌السلام، هنوز از مصیبت او نگفته، صبوری از کف می‌دهیم و با تعجیل، نوحه را به سمت زهرا، زینب، کوفه و شام می‌بریم تا نشان دهیم که پاکی زن و دختر مسلمان برایمان تا چه پایه مهم است؛ به قدر «عباس».

فریاد واحسینای ما فریاد همه‌ مردمانى است که دیگر تحمل تفرعن و سلطه‌طلبی را از دست داده‌اند و نمى‌خواهند صداى خشم و نفرتشان براى ابد در گلوهایشان، خاموش و افسرده بماند و اراده کرده‌اند که «حر» زندگى کنند و «حر» بمیرند و فریادگر نسل‌ها باشند؛ در استمرار همین مسیر، آن‌ها نمی‌خواهند فسادها را که «تهاجمی علیه ارزش‌های انقلاب و خون شهیدان است»، تحمل کنند و از مدیرانی که خود را بر مردم زجرکشیده برتر می‌شمرند و به این خیال سهم بیشتری از بیت‌المال طلب می‌کنند، می‌خواهند که یا درس‌های انقلاب را از سر بخوانند و یا دانش و مهارت مدیریت خود را بردارند و ببرند جایی که انسان‌ها را همچون اشیاء، اداره می‌کنند و به انسان‌ها همچون اشیاء، حقوق و املاک می‌پردازند؛ به‌واقع انسان‌ها را «می‌خرند».

فریاد واحسینای ما، فریاد فقر و تهیدستى محرومان و پابرهنه‌هایى در روستاهای دورافتاده و تشنه است که حاصل عرق جبین و زحمات شبانه‌روزى آنان را، زراندوزان به یغما برده‌اند و حریصانه از خون دل مردم فقیر، کشاورزان، کارگران و زحمت‌کشان مکیده و شریان حیات اقتصاد را به خود پیوند داده‌اند و مردم را از رسیدن به حقوق حقه‌ خود محروم کرده‌اند. «قانون‌دان‌های قانون‌شکن»، قوانین را طوری تفسیر می‌کنند که حقوق‌ها، پاداش‌ها، وام‌ها و املاک کلان برای خود بگیرند. کار انقلاب اسلامی با این نوع مدیران پیش نرفته است و نمی‌رود؛ انقلاب اسلامی ایران فقط با مدیران حسینی، رنگ‌وبوی خاص و اثربخش خود را دارد.

و مطلب آخر اینکه امروز حتی در میدان پُرخروش عزای سیدالشهدا، هدف جنگ نرم و پنهان دشمن این است که مردم را از عرصه‌ جهاد و مقاومت دور کنند، مردم را نسبت به آرمان‌ها بی‌تفاوت کنند، همه‌چیز را با احساسات سطحی و عشقی پُر کنند و «حسین» و «عباس» و «زینب» و «علی‌اکبر» و «علی‌اصغر» و «رقیه» و «مسلم» علیهم‌السلام را در همان عمق تاریخ به‌مثابه اسطوره‌هایی همچون سایر اسطوره‌ها مدفون کنند. نگذارند آن اثر تاریخ‌ساز خود را در «محرم همین امسال» به‌جای بگذارند. «تبلیغات وسیعی که میلیاردها دارند خرجش می‌کنند، با این هدف انجام می‌گیرد که ملت ایران را که با مقاومت خود، با ایستادگی خود، توانسته قدرت‌های جهانی را، سلطه‌های بزرگ را در بسیاری از خواسته‌هایشان ناکام بگذارد، مأیوس کنند و از صحنه خارج کنند؛ هدف این است. حتی اگر فشار اقتصادی هم می‌آورند، هدف این است، اگر فشار سیاسی هم می‌آورند، هدف این است، اگر فشار امنیتی هم می‌آورند، هدف این است.

هدف، تصرف فضای فکری و روحی کشور است؛ اگر کار اقتصادی می‌کنند، به این نیت است، اگر کار امنیتی می‌کنند، کار روانی می‌کنند، از فضای مجازی استفاده می‌کنند، از ماهواره استفاده می‌کنند، از رادیوها و تلویزیون‌ها استفاده می‌کنند، از مبلغان دهان‌به‌مزد و سخن‌به‌مزد در اطراف دنیا استفاده می‌کنند، همه با این هدف است. خب، در یک چنین شرایطی آن‌چیزی که می‌تواند ملت را سَر پا نگه دارد، در آن‌ها شوق و طراوت به‌وجود بیاورد، یاد شهدا است». یاد فلسفه شهادت شهدای دیروز در کربلا و شهدای امروز در شلمچه و فوعه و کفریا.

(این مطلب توأم بود با اقتباس‌های آزاد از پیام امام روح‌الله موسوی خمینی رحمه‌الله‌علیه به حجاج بیت‌الله‌الحرام در ذی‌الحجه سال 1407).