یک حدیث از امام صادق علیه السلام است که حضرت می‌فرمایند «مَن اَصبَحَ و أَمسی وَالدُّنیا أَکبَرَ هَمِّهِ». کسی که صبح و شام کند و بیشتر همتش دنیا و پول و… بوده و به فکر نماز نباشد به سه تا مصیبت گرفتار می‌شود:

اول: «جعل الله الفقر بین عینیه»، خداوند فقر را مقابل دو چشمش می‌آورد.

دوم: قلبش پر از غم و غصه می‌شود.

سوم «شتّت عمله»، کارهایش پراکنده می‌شود. از این اداره به آن اداره. از این آسانسور به آن اسانسور. به هر دری که می‌زند نمی‌شود. ده سال است که اختلاف ملکی دارد. هنوز حل نشده. چرا؟ چون به فکر دنیاست.

در ادامه امام صادق(ع) می‌فرمایند «مَن اَصبَحَ و أَمسی وَ الآخرة أَکبَرَ هَمِّهِ»، کسی که صبح و شام کند و بیشتر همتش آخرت باشد برنده است. مثل راننده تاکسی که اول ظهر کنار خیابان پارک می‌کند تا نماز اول وقت بخواند. با اینکه در آن ساعت اگر بخواهد مسافر ببرد. مسافر زیاد است و درآمدش هم زیاد است. اما با این حال تاکسی را نگه می‌دارد به مسجد می‌رود و نماز جماعتش را می‌خواند. بعد سوار می‌شود و مسافر می‌برد.

افرادی این چنین که مقید به نماز اول وقت هستند «جَعَلَ اللَّهُ الْغَنَاءَ فِی قَلْبِهِ» خداوند غنی و بی نیازی را در قلبشان قرار می‌دهد. یعنی چشمش سیر می‌شود.

همانند «اشیخ محمد حسین زاهد» که چیزی نداشت. اما هر وقت از او می‌پرسیدی حال شما چه طور است؟ دو سه بار پشت سر هم می‌گفت: الحمدلله.

یک الحمدللهی می‌گفت مثل اینکه همه تهران برای اوست. حالا چیزی هم نداشت. دو اتاق اجاره کرده بود ماهی بیست تومان. گلیم هم زیر پایش بود.

مردم ریشه و علت گرفتاریشان را بفهمند. ریشه گرفتاری مردم این است که با خدا کاری ندارند.

منبع: بررسی گناهان کبیره در مواعظ آیت‌الله مجتهدی تهرانی، بوستان قرآن،چاپ ششم،1395، ص 44 و 45

منبع: خبرگزاری ایسنا