انسان‌ها در جوامع و کشورهای مختلف، دارای نقاط مشترک و تفاوت‌هایی هستند که با ملاحظه آن‌ها در نگرش و برنامه‌ریزی، می‌توانند مسیر تعالی را طی کنند. یکی از این اشتراکات فراگیر، تربیت جوانان است که سرمایه‌های انسانی و آینده‌سازان محسوب می‌شوند و اگر در هر ملتی چنین سرمایه‌ای به تاراج برود، تحرک مثبت و پویایی آن جامعه دچار اختلال و حتی در مواردی اضمحلال می‌شود؛ به‌خصوص در کشور انقلابی ما که جوانان نقش بسیار مهمی در ناکامی دولت‌های چپاولگر و دشمن، مانند پیروزمند خارج کردن ایران اسلامی از جنگ در هشت سال دفاع مقدس، دارند. تحقیقاً دشمن درصدد ضربه زدن مستمر و چندجانبه به جوانان است و غفلت از این سرمایه و امتیاز مهم، می‌تواند فرصت‌های بزرگ را به تهدید تبدیل کند.
بر همین اساس، درست برخلاف خواست بدخواهان کشورمان در لباس‌ها و قالب‌های متنوع، باید همه مراقب و ضمناً برنامه‌ریز در قد و اندازه و مسئولیت‌های حقیقی و حقوقی خویش باشیم؛ به‌ویژه متولیان رسمی و عمدتاً مدعی، پاسخگو به مردم، این ولی‌نعمت‌های کشور باشند تا آینده‌سازان به بهترین نحو بتوانند با تربیت مجموعه‌ای، در قوت‌بخشی به انواع نیازهای ایران عزیز، پیشران باشند.
لازم و ضروری است تا حد ممکن در هر جایگاهی، از لطمه خوردن این داشته‌های پُرتوان و تحول‌گرا، جلوگیری کنیم تا با رشد صحیح و سالم، گردونه کشور را به بهترین وجه بگردانند. درنتیجه جلوگیری از آفات زدن فردی و اجتماعی به آتیه‌سازان، مهم‌ترین مأموریت است و باید کسانی که عملاً در قِبال این مهم منفعل هستند، دست از بی‌عملی برداشته و در این راه نه دلسوزان را متهم کنند و نه شعارهای توخالی مانند حمایت از جوانان بر زبان جاری کنند؛ یعنی در پاسخ به مطالبات به‌حق دلسوزان راستین که برای کشور در چند دهه اخیر حتی فرزندان عزیز خود را هزینه کرده‌اند، نگویند «برای رفع ناهنجاری‌ها باید کار فرهنگی کرد» اما در رفتار دست روی دست بگذارند!
شفاف‌تر اینکه لازم است بیشتر از پیش برای دلسوختگان متعهد و ولی‌نعمت‌های ایران اسلامی تبیین کنند چرا باید رنج ده‌ها خار ناهنجاری‌های مشهود را در گلوی خود تحمل کنند و زبان در کام بگیرند و یا حتی در مواردی بدهکار هم جلوه داده شوند؟! البته این چنین معنایی ندارد که در بین اقشار متعدد، افراطی یا ریاکار پیدا نمی‌شود، اما مهم این است که امروزه موضوع مطالبات فرهنگی و جلوگیری از ناهنجاری‌های اجتماعی، مطالبه به‌حقی است که متولیان رسمی باید پاسخگوی آن باشند. البته کمک به متولیان رسمی و مشارکت برای حل معضلات، وظیفه عمومی به‌خصوص وظیفه مطالبه‌گران است. اگر امروزه به‌درستی پویش نه به تصادف می‌گذاریم، باور بفرمایید قطعاً «نه توأم با بصیرت به انفعال در قِبال ناهنجاری‌های اجتماعی»، ضروری‌تر است. البته متدینین بصیر و دلسوزان هزینه‌داده برای ایران اسلامی، هیچگاه برخلاف قانون به معارضه با ناهنجاران نمی‌روند، اما مسئولین ارشد و میانی نباید با نوعی انفعال پنهان از توجه و لزوم حل معضلات و نمودهای ضد فرهنگی و ناهنجار، شانه خالی کنند، ان‌شاءالله.