در حالی‌که رژیم صهیونیستی با اتکا به حمایت بی‌سابقه غرب، جنگی 12 روزه را برای بر هم زدن معادلات منطقه آغاز کرده بود، آنچه رقم خورد، نه تحقق اهداف تجاوزکارانه تل‌آویو، بلکه تثبیت اقتدار جمهوری اسلامی ایران در دو میدان نظامی و روانی بود. شکست رژیم اشغالگر در برابر اراده ملی ایران، و حضور هوشمندانه رهبر انقلاب در شب عاشورا، روایت تازه‌ای از قدرت نرم و معناگرای جمهوری اسلامی را به تصویر کشید؛ جایی که «بیعت عاشورایی» پاسخی شد به جنگ ترکیبی دشمن و نمادی از پایداری ملت در مسیر ولایت و مقاومت
در روزهایی که رژیم صهیونیستی با پشتیبانی کامل امپراتوری رسانه‌ای و نظامی غرب، جنگی تمام‌عیار را علیه ایران آغاز کرد، شاید بسیاری انتظار داشتند که این یورش، فضای درونی ایران را دچار تزلزل کند. اما آنچه در صحنه واقعی رخ داد، چیزی متفاوت بود: پیروزی ملت ایران در مصاف اراده‌ها، تثبیت بازدارندگی راهبردی جمهوری اسلامی، و شکستی دیگر برای صهیونیسم جهانی، نه‌فقط در میدان نبرد بلکه در میدان تصویر و روایت.
یک جنگ، چند جبهه: از موشک تا معنا
این نبرد، تنها جنگی نظامی نبود. صهیونیست‌ها با اتکا به تسلیحات مدرن غربی، سامانه‌های اطلاعاتی پیشرفته و حمایت لجستیکی آشکار ایالات متحده، وارد میدان شدند. آن‌سوتر، جمهوری اسلامی ایران ایستاده بود؛ با ملتی که تجربه 8 سال دفاع مقدس را در حافظه جمعی خود دارد، با محور مقاومتی که از مدیترانه تا دریای سرخ امتداد یافته، و با رهبری که نماد ثبات، حکمت و مقاومت است.
در این معادله نابرابر نظامی و رسانه‌ای، پیروزی ایران نه فقط به خاطر قدرت سخت بود، بلکه به‌دلیل انسجام درونی، مشروعیت سیاسی، و اتصال معنوی به فرهنگ عاشورا رقم خورد.
غرب؛ حامی شکست‌خورده رژیم کودک‌کش
در طول این 12 روز، غرب، نقاب از چهره برداشت. آمریکا، بریتانیا، فرانسه و آلمان، بی‌پرده به حمایت از رژیم اشغالگر پرداختند: ارسال سلاح، ارائه اطلاعات میدانی، دفاع در شورای امنیت، و توجیه جنایات جنگی در رسانه‌ها. اما برخلاف تصورشان، افکار عمومی جهان، به‌ویژه در کشورهای مستقل و حتی بخشی از غرب، دیگر این نمایش مضحک حقوق بشر را باور نکرد.
رژیم صهیونیستی در پایان این جنگ، نه‌تنها نتوانست هیچ هدف راهبردی را محقق کند، بلکه ناگزیر شد به‌صورت یک‌جانبه آتش‌بس را بپذیرد و بار دیگر طعم تحقیر را بچشد.
پس از میدان؛ عملیات روانی برای پوشاندن شکست
بلافاصله پس از پایان جنگ، عملیات رسانه‌ای دشمن آغاز شد. با استفاده از شبکه‌های ماهواره‌ای، صفحات مجازی و پیاده‌نظام رسانه‌ای فارسی‌زبان، تصویری از خلأ رهبری، ضعف در ساختار فرماندهی، و سکوت اضطراب‌آلود در تهران ترسیم شد. در رأس این روایت‌سازی، القای غیبت رهبر معظم انقلاب در انظار عمومی به‌عنوان نشانه‌ای از نگرانی یا ناتوانی بود.
شب عاشورا؛ پاسخ تاریخی ایران به جنگ روانی
اما پاسخ جمهوری اسلامی ایران، پاسخی از جنس تاریخ بود. در شب عاشورا، در نقطه اوج ادبیات مقاومت شیعه، رهبر معظم انقلاب در حسینیه امام خمینی (ره) حاضر شدند. این حضور نه‌تنها پاسخی عملی به عملیات روانی دشمن بود، بلکه بازخوانی یک سنت تاریخی بود: شب عاشورا، شب بیعت یاران حسین (ع) با امام خود تا پای جان.
در سال 61 هجری، شب عاشورا، یاران امام حسین با علم به شهادت، دست از بیعت برنداشتند. در سال 1447 هجری، همان شب، ملت ایران با رهبری خود تجدید بیعت کردند؛ با خواندن سرود «ای ایران» در حسینیه، پیوندی تازه میان ایمان، هویت ملی و اراده تاریخی ملت شکل گرفت. این صحنه، نه‌فقط پاسخ به دشمن، بلکه بازتعریف قدرت واقعی ایران بود: نه قدرت صرفاً نظامی، بلکه قدرت ریشه‌دار در فرهنگ، ایمان و رهبری.
فراتر از جنگ: تثبیت ایران به‌عنوان قدرت معناگرا
جنگ 12 روزه را باید نقطه عطفی در نزاع ژئوپلیتیکی منطقه دانست. ایران با هوشمندی راهبردی، نه‌تنها پاسخ نظامی داد بلکه شکست فرهنگی دشمن را نیز رقم زد. رژیم صهیونیستی برای چندمین‌بار در برابر ملت ایران تحقیر شد؛ و غرب برای چندمین‌بار نشان داد که مدافع جنایت، و دشمن حقیقت است.
در این میان، آنچه باقی می‌ماند، بیعت شب عاشورا است. بیعتی که نشان داد در عصر جنگ روایت‌ها و تصویرها، قدرت واقعی از آنِ ملتی است که نه فقط از موشک، بلکه از ایمان و تاریخ خود قدرت می‌گیرد.