جامعه انسانی دارای نمودها و پدیده‌هایی ناشی از کنش‌ها و واکنش‌های افراد و گروه‌هایی است که همه آحاد مردم را به‌طور مستقیم یا غیر مستقیم تحت تأثیر قرار داده و این آثار در میان‌مدت یا بلندمدت، در شکل و رفتار غالب اشخاص به‌نوعی هویدا می‌شود که جامعه ما هم مستثنا از این قائده گریزناپذیر نیست؛ به‌علاوه در ایران اسلامی، دشمنان خارجی تلاش کرده‌اند هویت ایرانی اسلامی ما را به سمت خواست‌های استعمارگرانه خود سوق دهند. به‌ویژه پس از هشت سال دفاع مقدس و جنگی که طی آن فهمیدند باید از طرق دیگر (جنگ نرم) به اهداف شوم خود برسند و در بلندمدت وارد کارزاری مخرب، البته با دستکش مخملی شدند.
در سه دهه اخیر این نوع جنگ استثمارگران بیگانه به کمک برخی انحرافات فکری داخلی در قالب‌های سیاسی، اجتماعی و بعضاً تشکیلاتی، عملاً گزینه استحاله را انتخاب کرده و با استفاده از جهل یا عدم پختگی برخی، به دنبال تغییر هویت ما و به‌خصوص آینده‌سازان کشور ما است؛ اخیراً هم با شدت یافتن تسامح و تساهل بی‌جا در عرصه‌های متعدد جامعه، شاهد نمودهایی اگرچه با درصد بسیار پایین مانند اعتیاد، بدحجابی، شرب خمر و سگ‌گردانی هستیم که اساساً با فرهنگ هنجار ایرانی اسلامی هیچ‌گونه نسبتی ندارد؛ اگر شعله‌های این آتش خانمان‌سوز گسترده شود، قهراً خوبان که درصد زیادی هستند را هم می‌سوزاند و گویا قرار است توسط عده‌ای عملاً منفعل، فقط گفته شود که باید کار فرهنگی انجام داد (بخوانید که هیچ‌گونه اقدامی نباید انجام داد)! به‌طوری که هرروزه ببینیم برخی و عمدتاً نوجوانان و جوانان به سوی قربانگاه روانه‌اند و همان‌هایی که شدیداً از موتورسواری بانوان و حضور زنان در ورزشگاه‌ها حمایت می‌کنند، اراده‌ای برای نجات این معدود شکارشده غالباً ناآگاه ندارند که قطعاً در عرصه خانواده و جامعه، معضلی بزرگ در آینده‌ای نه‌چندان دور خواهند شد.
با این وضع موجود و در آستانه بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها، همه دلدادگان به پیشرفت و سعادتمندی نوجوانان و جوانان به‌ویژه پدران و مادران باید تا جای ممکن از حاصل‌های عمر و زحمات چندین‌ساله خویش پاسداری کنند؛ البته درصد بسیار زیادی از اولیا چنین هوشیاری‌هایی را داشته و دارند، اما باید همیشه به یاد داشت که سر راه فرزندان خوبشان دام‌های شیطان پهن است و معدودی هم با سوء استفاده از وضع موجود، به‌طور سازمان‌دهی‌شده به دنبال جاده‌صاف‌کردن و افزایش سیاهی‌لشکر برای بدخواهان ایران عزیز هستند و اگر غفلت‌ها ادامه یافته و رو به فزونی رود، حتماً هزینه‌های گزافی به خانواده‌ها و کشور تحمیل خواهد شد.
آموزش‌وپرورش و سایر مراکز آموزشی تربیتی در سطوح، عناوین و مقاطع مختلف، باید با هوشیاری و برنامه‌ریزی، تا جای ممکن مانع قربانی شدن همین درصد ظاهراً کم هم شوند، ان‌شاءالله.