در روزگاری که مرز میان اطلاع‌رسانی و هیاهو گاه در هم می‌آمیزد، برگزاری رویدادهایی چون جشنواره مطبوعات و رسانه هگمتانه، نشانه‌ای روشن از بلوغ حرفه‌ای جامعه رسانه‌ای کشور است؛ رویدادی که فراتر از یک آیین تقدیر، به فرصتی برای بازتعریف نقش رسانه در توسعه‌ محلی و ملی تبدیل می‌شود. نخستین ثمره این جشنواره، احیای گفت‌وگوی درون‌صنفی و بازسازی اعتماد حرفه‌ای میان اهالی رسانه است. در فضایی که گاه رقابت‌ها رنگ فرسایش می‌گیرد، چنین گردهمایی‌هایی امکان تبادل تجربه، نقد سازنده و هم‌افزایی میان روزنامه‌نگاران، سردبیران و مدیران رسانه‌ای را فراهم می‌کند. گفت‌وگوهایی که در حاشیه نمایشگاه‌ها و کارگاه‌های تخصصی شکل می‌گیرد، اغلب ارزشمندتر از خود تندیس‌ها است، زیرا به ترمیم پیکره‌ اعتماد و همدلی صنفی کمک می‌کند.
دومین دستاورد مهم می‌تواند ایجاد انگیزه برای ارتقای کیفیت تولید محتوا باشد؛ رقابت سالم، همواره موتور پیشرفت بوده است. خبرنگاری که می‌داند اثرش در معرض داوری حرفه‌ای قرار می‌گیرد، ناگزیر به رعایت دقت، صحت، امانت و زیبایی نگارش است؛ از همین رهگذر، جشنواره‌هایی چون هگمتانه موجب می‌شوند تا رسانه‌ها در مسیر روزنامه‌نگاری تحقیقی، روایت داده‌محور و گزارش‌های تحلیلی گام بردارند. بسیاری از آثار برگزیده در این دوره‌ها نشان داده‌اند که روزنامه‌نگاری محلی می‌تواند در استاندارد ملی بدرخشد، اگر فرصت دیده‌ شدن بیابد.
سوم اینکه این رویداد با تعریف جغرافیای منطقه‌ای به شکلی بنیادین نقش رسانه در توسعه‌ غرب کشور را یادآور می‌شود. استان‌هایی چون همدان، کرمانشاه، کردستان و ایلام، ظرفیت‌های فرهنگی، تاریخی و اقتصادی بی‌نظیری دارند که تا زمانی که روایت حرفه‌ای از آن‌ها ساخته نشود، به سرمایه اجتماعی تبدیل نمی‌شوند؛ جشنواره هگمتانه درحقیقت بستر همگرایی میان خبرنگاران توسعه‌گرا، فعالان اقتصادی و مدیران فرهنگی است. پیوندی که می‌تواند شکاف میان تصمیم‌گیر و واقعیت میدانی را پُر کند و زبان مشترکی میان مردم و مدیران بسازد.
چهارمین ثمره چنین جشنواره‌ای را می‌توان تربیت نسل تازه‌ای از روزنامه‌نگاران مسئول و آگاه به فناوری‌های نوین رسانه‌ای برشمرد؛ برگزاری کارگاه‌های آموزشی در حاشیه جشنواره، نشان می‌دهد که دبیرخانه به «آینده رسانه» نیز می‌اندیشد و نه‌فقط به داوری آثار امروز.
پنجمین رهاورد را می‌توان افزایش اعتبار عمومی و تقویت سرمایه اجتماعی رسانه‌ها دانست. جامعه‌ای که خبرنگارانش قدر می‌بینند و با معیارهای روشن داوری می‌شوند، بیش‌ازپیش به رسانه اعتماد می‌کند. شفافیت در داوری، تنوع دیدگاه‌های داوران و انتشار نتایج با توضیح معیارها، نه‌تنها به عدالت رسانه‌ای کمک می‌کند، بلکه نشان می‌دهد خبرنگاری، حرفه‌ای است که خود را پاسخگو می‌داند. این اعتماد متقابل، ریشه‌ هر پیشرفتی است؛ زیرا بدون رسانه‌های معتبر، هیچ برنامه‌ای به باور عمومی بدل نمی‌شود.
درنهایت باید گفت جشنواره مطبوعات هگمتانه نه یک مراسم، بلکه یک جریان است؛ جریانی که در آن رسانه از حصار خبر روزمره عبور می‌کند و در جایگاه کنشگر اجتماعی می‌نشیند. همان جایگاهی که درواقع رسالت غیر قابل انکار آن است؛ اگر این مسیر با تداوم، شفافیت و مستندسازی تجربه‌ها همراه شود، «هگمتانه» نه‌فقط نام یک جشنواره، بلکه نشان بلوغ و خودآگاهی رسانه‌ای ایرانِ امروز خواهد بود؛ نقطه‌ای که از دل آن، حرفه‌ای‌تر نوشتن، عمیق‌تر دیدن و مسئولانه‌تر گفتن زاده می‌شود.