مصطفی قانعی اظهار کرد: اگر امروزه بیوتکنولوژی به عنوان استراتژیک‌ترین مفهوم در میان فناوری‌ها، شناخته می‌شود دلیلش این است که امنیت در قرن بیست و یکم چه در حوزه سلامت و چه در حوزه غذایی با فناوری زیستی گره خورده است. روزانه 12 هزار نفر از مردم جهان به علت گرسنگی از دنیا می‌روند. در سال 2017 تعداد افرادی که دچار سوء تغذیه بودند به 821 میلیون نفر رسید پیش بینی می‌شود که تا سال 2050 جمعیت کره زمین به بیش از 9 میلیون نفر برسد.

او افزود: یکی از نگرانی‌های جهان پاسخ به این سوال است که آیا واقعا می‌توانیم غذای 9 میلیون انسان را تامین کنیم یا خیر؟ گفتنی است که با افزایش سرانه مصرف گوشت استفاده جهانی از پروتئین حیوانی از سال 1970 بیش از دو برابر شده است و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2030، 60 درصد دیگر اضافه خواهد شد.

قانعی گفت: در سال‌های اخیر امنیت تغذیه‌ای به عنوان هدفی بالاتر از امنیت غذایی مطرح شده و منظور آن است که افزایش دسترسی مردم به خدمات بهداشتی و درمانی و تامین سلامت در کنار تأمین امنیت غذایی در نظر گرفته می‌شود. بر اساس تعریف فائو از امنیت غذایی. مفاهیم اصلی امنیت غذایی شامل غذای کافی، دسترسی فیزیکی و اقتصادی و زندگی سالم و فعال می‌شود. در این میان مفهوم دسترسی به غذا یعنی فرد به شبکه توزیع غذا در محل زندگی خود دسترسی آسان داشته باشد و با درآمد خود بتواند غذای مورد نیاز را خریداری کند.

او ادامه داد: دسترسی به غذا حاصل تولید داخلی و تجارت است یعنی نیاز به مواد غذایی از طریق تولید داخلی یا واردات تأمین می‌شود و دسترسی اقتصادی به توانایی و قدرت خرید واقعی مردم وابسته است. در این میان دسترسی ناکافی به غذا، ناامنی غذایی را به دنبال دارد. نا امنی غذایی بیماری‌های متفاوتی را به همراه خواهد داشت و چرخه ارتباطی بین نا امنی غذایی و بیماری مزمن، زمانی شروع می‌شود که یک فرد یا خانواده نتواند غذای کافی و مواد مغذی مورد نیاز را تأمین کند. دبیر ستاد توسعه زیست‌فناوری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری در پایان تصریح کرد: ترکیبی از استرس و تغذیه نامناسب می‌تواند مدیریت بیماری را با چالش بیشتری روبرو کند.