«شهید» همان ستاره‌ خاک‌نشین همیشه‌ بیدار شب‌های خون و آتش که تا لمس شعله‌های بصیرت و حقیقت در مقتل عشق رزم عاشقانه کرد تا پیوندی ابدی در بزم عارفانه.

عشق در منشور نور هشت هزار ستاره درخشان راه عاشقی، مأوای جاودانگی‌اش را به تصویر کشید تا درس استواری را در دل حادثه بر تارک تاریخ بنشاند.

حالا می‌خواهیم هر روز را با نامی و یادی از این ستاره‌ها، شب کنیم و کار را با تبرک و مدد از این عارفان عاشق آغاز؛ باشد که ادای دینی باشد بر آن همه رشادت، شهامت، مجاهدت و شجاعت... برگ سبزی تحفه درویش، تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

تبرک لحظاتمان با شهید محمد سورى:

شکر خدا را می‌کنم از اینکه اجازه داد تا این حقیر روسیاه هم در میان بندگان خاصش باشم و خدمت ناقابلى را انجام بدهم که انشاالله قبول کند.

وصیتم را آغاز می‌کنم و امید دارم رضاى خداوند در این وصیت بنده باشد، قبل از هر سخنى از تمام آشنایان و کسانى که آن‌ها را نمی‌شناسم طلب حلالیت می‌کنم.

وقت کم است و فقط چند کلامى با عزیزترین عزیزانم، پدرم، مادرم و مادربزرگم صحبت می‌کنم؛ بنده زبانم عاجز است از اینکه بخواهم از زحمت‌هاى شما قدردانى کنم، شما رنج زندگى و این‌همه زحمت را به خودتان قبول کردید که این پسر حقیرتان آسوده باشد.

خداوند توفیق داد من در راه اسلام مقدس جهاد کنم و اگر شهید شدم، از خداوند می‌خواهم شما را بهشتى گرداند، از خواهران نازنینم می‌خواهم زینب‌وار راهم را ادامه دهند و برای برادران عزیزم آرزو می‌کنم جهت احیا دین و قرآن در سراسر جهان براى اسلام خدمت کنند.