براساس قانون این حق منتخب مردم در دستگاه اجرا است که گروه کاری خود را در تمام سطوح با توجه به اقتضائات روز و الگوهای مورد قبول، بچیند و اینک بعد از 73 روز از انتخاب نهمین رئیس‌جمهور ایران، مردم استان‌های مختلف منتظر هستند تا ببینند نماینده پزشکیان در استان آن‌ها چه کسی خواهد بود؟<br />در این میان تا نهایی شدن انتخاب استاندار، افراد و گروه‌ها با اهداف مختلف، اقدام به معرفی فرد مورد نظر خود به وزارت کشور می‌کنند و با ایجاد کانال‌های ارتباطی، سعی می‌کنند سرمایه اجتماعی خود و کاندیدای مد نظر را افزایش داده و انتخاب‌کنندگان را تحت تأثیر قرار دهند؛ قطعاً این میزان از تلاش و هزینه‌کرد باید آورده چشمگیری برای فعالان سیاسی داشته باشد و کاندیدای مطرح‌شده درصورت انتخاب با لحاظ وزن و اندازه حمایت‌ها، سهم هر حمایتگری را پرداخت خواهد کرد که اگر چنین نشود، قطعاً مشکلاتی در طول عمر مدیریتی خود تجربه خواهد کرد!<br />به هر روی، زشت یا زیبا، دنیای سیاست‌زدگی اقتضائاتی دارد که ناچار آن‌ها که علاقه‌مند به بودن در معادلاتش هستند، برای تحقق خواسته‌هایشان، هزینه می‌کنند؛ البته دنیای سیاست‌زدگی و سیاست‌بازی با سیاستگری متفاوت بوده و آن‌ها که فهم درستی از کنشگری سیاسی دارند، براساس چارچوب‌ها و قواعد آن عمل می‌کنند.

حال با وجود همه بدی‌های سیاست‌زدگی، کنشگران انتخاب استاندار و دستاوردهای فردی، گروهی و حزبی‌ آن‌ها، دست آخر این مردم هستند که بر سر سفره خواهند نشست و دستپخت دولت‌مردان و سیاست‌بازان را شور یا شیرین، خواهند چشید؛ شاید برای آن‌ها استاندار حرف‌گوش‌کن مطلوب باشد، اما قطعاً برای مردم فردی کارآمد، مقتدر، دانا و متعهد مطلوب است. کسی که هم‌پای آحاد اجتماع تلاش کرده و به دنبال برداشتن سنگ‌ها و موانع از پیش پای پیشرفت استان باشد، کسی که جایگاه لازم جهت تأمین نیازهای استان در سطح کشور را داشته باشد و در وزارتخانه‌ها نفوذ کلام او گره‌گشایی کند. چنین فردی می‌تواند در استان نیز از افراد توانمند برای تیم اجرایی خود و در سِمت مدیران کل استفاده کند.
بدین‌ترتیب استان با طرح‌ها و پروژه‌های کوچک و کم‌اثر، سرگرم نخواهد شد و می‌توان امید داشت که گام‌های مؤثری در مسیر پیشرفت برداشته شود.
این یک واقعیت غیر قابل انکار است که مدیران ارشد و میانی کم‌توان که برای بودن نیازمند وصل شدن به این و آن هستند، علاوه‌بر اینکه باید به وقتش هزینه‌ها را بپردازند، در انجام مأموریت‌ها نیز به حداقل‌ها اکتفا می‌کنند؛ جلسات کم‌‌نتیجه با گزارش‌های گل‌ و بلبل و بدون مصوبات قوی و با پشتوانه علمی، مهم‌ترین دستاورد این سبک مدیریتی است و خدا می‌داند مردم استان تا چه زمانی باید تاوان اهمال‌کاری‌های چنین سیستمی را بپردازند که اگر همدان را با بسیاری از استان‌ها مقایسه کنیم، رد پای مدیران و مسئولان کم‌توان را به‌خوبی می‌توان رصد کرد.
به‌هرترتیب مردم همدان مانند استان‌های دیگر از جناب پزشکیان انتظاردارند که به دور از معادلات سیاست‌بازان و براساس منافع مردم، هجدهمین استاندار را برای همدان انتخاب کنند؛ کسی که از عهده پروژه‌های نیمه‌کاره، معضلات اجتماعی که در برخی از آن‌ها رتبه‌دار است، مشکلات اقتصادی و تنظیم بازار که هنوز هم مردم آن برخی از اقلام مانند گوشت را نسبت به سایر استان‌ها گران‌تر می‌خرند، مشکل مسکن و کمبود زمین که قیمت خانه و کاشانه مردم را به شکل بی‌رویه‌ای افزایش داده‌ است، معضل مهاجرپذیر بودن شهرهای بزرگ استان و حاشیه‌نشینی، عدم تحرک واقعی حوزه گردشگری در حد و اندازه پیشران اقتصادی استان و غیره، برآید.