در طول تاریخ ایران‌زمین، نام‌هایی بر تارک خاطره‌ها مانده‌اند که نه‌تنها نماد غیرت و آزادگی‌اند، بلکه سنگرهایی‌اند در برابر طوفان‌های استیلا و استثمار. ملت ایران، سرزمین کهن و نستوهی که بارها در برابر شمشیر بیگانگان، فتنه‌های داخلی و نقشه‌های پیچیده استعمار ایستاده، هیچ‌گاه تن به ذلت نداده است؛ از شورش‌های ضد استعماری دوره قاجار تا فریادهای «مرگ بر استکبار» در انقلاب اسلامی، این ملت با گوشت، پوست و استخوان خود ایستادگی را زندگی کرده است، نه اینکه فقط شعاری بر زبان آورده باشد.
در همین تاریخ پُرغرور، نام‌هایی همچون شهیدان بخارایی، امانی، صفار هرندی و دیگر یاران وفادار راه دین و میهن، به‌روشنی نمایانگر روحی هستند که از چشمه ولایت و ایمان سیراب شده‌اند. آنان جوانانی بودند که نه با سلاح مدرن و نه با امکانات خاص، بلکه با باور قلبی و عزم پولادین، در برابر سلطه‌طلبی‌ها ایستادند؛ در زمانی که دیکتاتوری شاه و حامیان خارجی‌اش تلاش می‌کردند ایران را به حیاط خلوت غرب بدل کنند، این دلیرمردان با خون خود سند مقاومت نسلشان را امضا کردند.
اکنون پس از دهه‌ها، آن فرهنگ مقاومت همچنان زنده است؛ نسل امروز ایران چه در میدان‌های علم، چه در جبهه‌های جنگ نرم و چه در مقابله با تجاوز مستقیم دشمن صهیونیستی، میراث‌دار همان روحیه‌ای بوده که در کوچه‌پس‌کوچه‌های مشهد، تهران، تبریز و خرمشهر، جان گرفته و بالیده است.
تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی که با حمایت آمریکا و سکوت یا همراهی دولت‌های غربی همراه شد، نه نخستین و نه آخرین توطئه علیه ملت ما است. دشمنی که تا بن دندان مسلح بوده، با غرور و توهم قدرت، خیال کرده است می‌تواند با حملاتی کور، اراده این ملت را بشکند؛ اما همان‌طور که در دفاع مقدس دیدیم و همان‌گونه که طی جهاد سال‌های اخیر در میدان‌های علم، فناوری و اقتصاد شاهد بوده‌ایم، ملت ایران نه‌تنها زانو نزده، بلکه با هر ضربه، بلندتر از پیش فریاد استقلال و عزت سر داده است.
این ملت، ملتی است که ایستادگی را از عاشورا آموخته؛ از سیدالشهدا که در برابر یزیدِ زمان ایستاد و با خون خود راه حق را تا ابد روشن کرد. اهل‌ بیت علیهم‌السلام نه‌تنها آموزگاران ایمان‌اند، بلکه معلمان آزادگی‌اند. ایرانیان از دیرباز دل در گرو مکتب اهل‌ بیت داشته‌اند؛ مکتبی که در آن مرگ در راه حق، زندگی است و زندگی در سایه ظلم، مرگی تدریجی. چنین فرهنگی امروز در قلب مادران شهید می‌تپد که پیکر فرزند شهیدشان را در آغوش می‌کشند و لب به حمد الهی می‌گشایند. فرهنگی که پدران شهید را سربلند کرده است تا آنان بر مزار فرزندانشان از حماسه بگویند و نه از اندوه.
بله، شهادت تلخ بوده و سوختن در فراق عزیزان، دل‌خراش و طاقت‌سوز است؛ اما در دل همین داغ، چراغی روشن می‌شود برای فرداهای پُرفروغ‌تر.
هر شهید، فانوسی است که راه آیندگان را روشن می‌کند؛ ما این شهادت‌ها را نه پایان، بلکه آغازی دوباره برای بیداری و همبستگی ملی می‌دانیم. اکنون زمان آن است که به فرزندانمان یاد بدهیم از نسل مردانی هستیم که در برابر مغول و تاتار، عثمانی و روس، استعمار انگلیس و صهیونیسم جهانی، هیچ‌گاه خم به ابرو نیاوردند.
در این میان، آمریکا و مهره‌های همیشگی‌اش ازجمله رژیم صهیونیستی، گمان کرده‌اند که می‌توانند با طراحی مثلث شوم «فشار نظامی، جنگ روانی و تحمیل مذاکره از موضع بالا» ایران را وادار به عقب‌نشینی کنند، اما تاریخ گواهی می‌دهد هربار که دشمن به ملت ما فشار آورده، ملتی جدید، آگاه‌تر و مصمم‌تر متولد شده؛ این همان ملت است که در روزهای محاصره اقتصادی، روی پای خود ایستاد و از صفر ساخت و پیش رفت. این همان ملت است که زیر بمباران رسانه‌ای دشمن، فرزندانش در اندیشه و فناوری درخشیدند.
ترامپ و جانشینانش با غرور جاهلانه و توهم قدرت جهانی، می‌خواستند ایران را به زانو درآورند؛ تحریم کردند، تهدید کردند، ترور کردند، اما چه شد؟ سردار شهید حاج‌قاسم سلیمانی، الگویی جهانی شد. برنامه‌های علمی و نظامی ایران متوقف نشد، بلکه شتاب گرفت. آن‌ها فهمیدند که جمهوری اسلامی، ریشه در باورهای مردم دارد؛ نه در سازوکارهای زودگذر قدرت.
امروز نیز در برابر تجاوز وحشیانه صهیونیست‌ها، ایران اسلامی نه‌تنها مقاوم ایستاده، بلکه افق جدیدی از اتحاد منطقه‌ای و جهانی حول محور مقاومت را رقم می‌زند. ملت ما امروز تنها نیست؛ کشورهای مسلمان و ملت‌های آزاده جهان، به صداقت و حقانیت ایران ایمان آورده‌اند. از لبنان تا یمن، از عراق تا ونزوئلا، فریاد مبارزه با استکبار، پژواک همان ندای مردم ایران است.
بی‌تردید طی این مسیر هزینه دارد؛ همان‌طور که آزادی‌خواهان دیروز جان بر کف نهادند، ما نیز باید آماده باشیم که در این راه، رنج بکشیم، اما عزت‌مند بمانیم. ما در برابر آینده، مسئولیم؛ باید فرهنگ مقاومت را که همچون شمعی فروزان است، به نسل بعد بسپاریم.