هیدروژن در موارد متعدد به‌عنوان سوخت آینده تعریف شده و گاهی با جایگزین‌های دیگری هم‌چون آمونیاک و متانول مورد مقایسه قرار گرفته است، با این حال استیون هاوکینگ مدت‌ها پیش از گزینه‌ای قوی‌تر به نام توریوم به‌عنوان سوختی نام برد که رقیبی نخواهد داشت و پیش‌بینی کرد قوی‌ترین سوختی خواهد بود که تاریخ به خود دیده است، این گزینه امروزه کشف‌شده و در اختیار متحول کردن سیاره قرار دارد، اما برای تولید آن به بسیج عظیم منابع نیاز است.
ایده استفاده از توریوم به‌عنوان سوخت خودروها، توجه شدید علاقه‌مندان به خودرو را برانگیخته است، زیرا چنین خودروهایی ممکن است در آینده به یک منبع انرژی پاک، کارآمد و تمام نشدنی برای حمل‌ونقل تبدیل شوند. با این وجود چشم‌انداز این فناوری هنوز به‌نسبت فرضی است.
موتور توریم بر اساس استفاده از ماده رادیواکتیوی به نام توریم عمل می‌کند. این موتور از مقدار کمی از توریم برای آزاد کردن گرما از طریق شکافت هسته‌ای استفاده می‌کند؛ گرما به برق تبدیل می‌شود تا ماشین را به حرکت درآورد. این فناوری پتانسیل بالایی از خود نشان داده است که شامل موارد زیر است و منجر شده استفاده از آن در موتورهای توریم پیشنهاد شده است:
خودمختاری: یک خودرو با استفاده از توریوم می‌تواند تا 30 سال بدون شارژ مجدد کار کند.
کارایی: به نظر می‌رسد که یک گرم توریم می‌تواند انرژی بیشتری نسبت به 28 هزار لیتر نفت تولید کند.
انرژی پاک: واکنش‌های توریم از نظر زباله‌های رادیواکتیو تولیدشده در مقایسه با شکافت هسته‌ای خطر کمتری دارند.
توریم، فراوان‌ترین فلز جهان است و یک گرم از آن سه میلیون برابر بیشتر از یک گالن بنزین کالری انرژی بالقوه دارد. با این حال این تخمین‌ها نمی‌توانند واقع‌بینانه تلقی شوند، زیرا تعدادی چالش فنی وجود دارد که امکان‌سنجی چنین موتوری را زیر سوال می‌برد و در حالی که ایده خودروهای مجهز به توریوم در سال‌های اخیر رایج شده است، پروژه‌ها اغلب تفسیری از طراحی یک خودروی مفهومی هستند.
این طرح در سال 2009 به‌عنوان یک مفهوم انتزاعی توسط لورن کولسوس ایجاد شد، اما نه یک طراحی کاربردی، بلکه بیشتر نگاهی به آینده‌ای نه‌چندان دور از نظر طراحی است و می‌تواند به‌عنوان یک تئوری قابل اجرا به آزمایش گذاشته شود.