گاهی اوقات احساس نگرانی والدین درباره وضعیت فرزندشان در بیمارستان، می‌تواند مهم‌تر از هر عدد و نمودار پزشکی باشد؛ نتایج یک تحقیق عجیب و جالب بر این موضوع صحه گذاشته‌اند. در بیمارستان‌ها، پرستاران و پزشکان برای تشخیص وضعیت کودکان بستری، به شاخص‌هایی مثل ضربان قلب، فشار خون یا تنفس تکیه می‌کنند. اما بسیاری از والدین بارها گفته‌اند که قبل از بروز مشکل جدی، حس کرده‌اند که حال فرزندشان خوب نیست؛ حسی که گاهی نادیده گرفته شده و پیامدهای تلخی به همراه داشته است. همین مسئله باعث شده توجه علمی بیشتری به نقش احساسات و نگرانی‌های والدین در شناسایی زودهنگام وخامت حال کودکان معطوف شود.
ضرورت بررسی این موضوع به‌ویژه زمانی پُررنگ می‌شود که می‌دانیم خانواده‌ها نخستین افرادی هستند که متوجه تغییرات ظریف در وضعیت جسمی یا رفتاری کودک می‌شوند. در موارد متعددی، والدینی که نگران وضعیت فرزند خود بودند، حرفشان شنیده نشد و این بی‌توجهی به فجایع پزشکی منجر شد. این واقعیت تلخ، ضرورت بررسی علمی نقش نگرانی والدین را نشان می‌دهد: آیا باید این احساسات را جدی گرفت و به‌عنوان بخشی از فرایند مراقبت‌های بیمارستانی به رسمیت شناخت؟
در پژوهشی که توسط محققان دانشکده علوم بالینی دانشگاه موناش در بیمارستان موناش استرالیا انجام شده، به همین سؤال پاسخ داده شده است. آن‌ها بررسی کردند که آیا نگرانی والدین نسبت به وخامت حال کودکشان، می‌تواند به اندازه نشانه‌های حیاتی جسمی در پیش‌بینی بیماری‌های جدی مؤثر باشد یا خیر؟
محققان در این پژوهش از یک راهکار ساده استفاده کردند: آن‌ها به کارکنان بالینی توصیه کردند تا هنگام بررسی علائم حیاتی کودک، از والدین بپرسند «آیا نگران بدتر شدن حال فرزندتان هستید؟» همین سؤال ساده نشان داد که کودکانی که والدینشان ابراز نگرانی کرده بودند، چهار برابر بیشتر از دیگران به مراقبت‌های ویژه نیاز پیدا کردند، حتی اگر علائم حیاتی‌ آن‌ها طبیعی به نظر می‌رسید.
براساس نتایج این تحقیق، پاسخ والدین به این سؤال می‌تواند به اندازه بررسی‌های پزشکی در پیش‌بینی بیماری‌های جدی مؤثر باشد؛ درواقع، نگرانی والدین به‌عنوان یک علامت هشداردهنده قدرتمند شناسایی شد که اگر جدی گرفته شود، می‌تواند از وخامت اوضاع جلوگیری کند.
نتایج این پژوهش همچنین نشان دادند والدینی که نگران بودند، اغلب پیش از بروز علائم حیاتی، متوجه علائم رفتاری یا نشانه‌های ظریف‌تری در کودک شده بودند؛ این موضوع اهمیت استفاده از حس درونی و تجربه والدین را بیشتر روشن می‌کند.
اهمیت یافته‌ها در این است که می‌توانند روند مراقبت در بیمارستان‌ها را متحول کنند. برخلاف روش‌هایی مانند قانون «رایان» یا سیستم REACH که در آن خانواده باید خودشان درخواست بررسی فوری کنند، این روش پیشنهاد می‌دهد که کادر درمان مسئول پرسیدن و ثبت نگرانی‌ها باشند. این کار از بروز تأخیر در شناسایی بحران جلوگیری و نقش والدین را به‌عنوان اعضای تیم درمانی، رسمی‌تر می‌کند.
نتایج این پژوهش جالب توجه در نشریه علمی و بین‌المللی The Lancet Child & Adolescent Health منتشر شده‌ است.