رشد چشمگیر استفاده از شبکه‌های اجتماعی، برخی از برنامه‌های تلویزیون را به تقلا برای دیده‌شدن در فضای مجازی و تولید محتوای وایرال، حتی به قیمت ایجاد حاشیه‌های غیرمرسوم واداشته است.
در شرایطی که بحث‌های فراوانی درباره میزان بیننده و استقبال از برنامه‌های مختلف تلویزیونی وجود دارد، انتشار گسترده بریده‌هایی از برنامه‌های سیما می‌تواند تصور جلب توجه طیف‌های مختلفی از تماشاگران را ایجاد کند. این در حالی است که برخی از این ویدیوها به شکلی عامدانه با شرح‌های گمراه‌کننده و حتی حاشیه‌های غیرمتعارف، منتشر می‌شوند تا شاید به دیده شدن برنامه‌ها کمک کنند.
به‌تازگی ویدیویی در فضای مجازی منتشر شده که نشان می‌دهد ظاهراً یکی از مجریان تلویزیون در حال آموزش مصرف مواد مخدر است و شرح ویدیو نیز چنین ادعایی دارد. با این حال، واقعیت آن است که او چنین کاری نمی‌کند و به مصرف انفیه از طریق بینی اشاره دارد که طبق ادعای پزشک حاضر در استودیو، می‌تواند خواص درمانی هم داشته باشد. با این حال، همین بریده کوتاه واکنش‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی به‌دنبال داشت که اگرچه بخش قابل توجهی از آن‌ها منفی بود اما درنهایت توجه‌ها را به این برنامه جلب می‌کرد.
از دیگر نمونه‌های اخیر این تلاش‌ها، می‌توان به کنایه‌های تمسخرآمیز مجری ورزشی برنامه «سلام صبح بخیر» نسبت به تیم استقلال اشاره کرد که با واکنش‌های فراوان هواداران این تیم همراه و نهایتاً باعث عذرخواهی او شد. جالب اینکه همین عذرخواهی نیز بار دیگر در فضای مجازی دست به دست شد تا این اتفاق دو بار توجه مخاطبان را به برنامه صبحگاهی شبکه سه سیما جلب کرده باشد!
از دیگر نمونه‌های این رویکرد می‌توان به بحث‌های دونفره و طنزآمیز شهاب عباسی و سیاوش مفیدی مجریان برنامه «سه به بعد» و پلاتوهای المیرا شریفی‌مقدم در برنامه «صبحانه ایرانی» اشاره کرد که به‌نظر می‌رسد با تلاش برای جذب مخاطب به وسیله شیوه‌های خاص همراه است. رد این گونه از طراحی را می‌توان در پرسش‌های ژیلا صادقی مجری برنامه گفت‌وگومحور «خط قرمز» نیز پیگیری کرد.
در شرایطی که مدت‌هاست آمار دقیقی از درصد بینندگان و میزان رضایتمندی اغلب برنامه‌های تلویزیونی به‌صورت رسمی در دسترس نیست، رقابت شبکه‌ها و برنامه‌ها بیش از پیش به اثبات میزان دیده شدن در فضای مجازی وابسته شده است. بسیاری معتقدند این روزها، برنده اصلی در میان محصولات مختلف تلویزیون، عناوینی‌اند که بتوانند حضور پررنگ‌تری در فضای مجازی داشته باشند و محتوایی تولید کنند که به سرعت وایرال شده و سروصدا به پا کند.
در این میان، عوامل بسیاری از برنامه‌ها برای جلب توجه بیشتر، بخش‌هایی از محتوا را به‌صورت بریده‌های کوتاه در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند و به تبلیغ این ویدیوها در کانال‌ها و صفحات مختلف می‌پردازند تا به دریافت بازخورد بیشتری بینجامد. این روش که البته از حدود یک دهه پیش و با فراگیری استفاده از سکوهایی مثل اینستاگرام و تلگرام آغاز شده بود، به نوعی تبدیل به یک راهبرد جدی برای رقابت میان عناوین مختلف رسانه شده است.
این روند البته تنها محدود به تلویزیون نیست؛ بلکه در شبکه نمایش خانگی و حتی سینما نیز استفاده گسترده از تکنیک‌های وایرال برای تبلیغ محتواهای تصویری دیده می‌شود.
با این حال، تلویزیون به‌عنوان رسانه‌ای ملی، انحصاری و عمومی، نقش متفاوت‌تری نسبت به رسانه‌های صرفاً تجاری دارد و باید علاوه بر سرگرمی، وظایف آموزشی و فرهنگی خود را نیز به درستی ایفا کند. پرسش اینجاست که آیا تلاش‌هایی از این دست برای وایرال شدن و جلب مخاطب بیشتر با رسالت آموزشی و فرهنگی تلویزیون که قرار است همچون یک دانشگاه عمل کند، همخوانی دارد؟ و آیا اساسا تماشای قابل توجه بریده‌ای گاه بی‌ربط از یک برنامه توسط کاربران شبکه‌های اجتماعی را می‌توان در نهایت به حساب موفقیت آن برنامه و انتقال پیام به بیننده گذاشت؟