هر موجود زنده‌ای تولدی دارد و بعد زندگی. تا روزی برسد که مرگ، آن موجود را بمیراند. پس چرا یک کتاب را موجودی زنده ندانیم، وقتی بعد از 15 سال هنوز هست و مخاطب دارد، خوانده می‌شود و درباره‌اش گفت‌وگو می‌شود. بازتاب‌هایش در فضای مجازی دست‌کم از دیگر آثار خود ما بیشتر است. پس «دختران آفتاب» هم تولدی داشت که برای خودش قصه‌ای دارد. یک‌شب بین برنامه‌های هیئت، دکتر بانکی‌پور که آن روزها هنوز دکتر نشده بود و فقط امیرآقا بانکی بود، کنارم کشید و گفت که چندوقتی است یک دغدغه ذهنش را مشغول کرده است. گفت دلش می‌خواهد براساس بیانات آقا، کتاب‌های مختلفی درباره موضوعات مختلف اجتماعی بنویسید. کتاب‌هایی نه‌چندان پرحجم، اما جذاب برای جوانان. چگونه؟

*استفاده از ابزارهای داستانی

تا آن روز من هیچ کتابی ننوشته بودم. تنها بستر برای نوشتن‌هایم یک هفته‌نامه بود که راضی‌ام نمی‌کرد و همیشه به‌دنبال فرصتی بودم برای نوشتن یک کتاب داستان. اگرچه پیشنهاد امیرآقا بانکی همان فرصت ایده‌آلم نبود، اما برای شروع خوب به‌نظر می‌رسید. فقط یک مشکل وجود داشت: من داشتم آماده می‌شدم برای آزمون کارشناسی‌ارشد. درگیر شدن در کار نوشتن این کتاب، به‌معنی خداحافظی با این مرحله از تحصیلم دست‌کم در آن سال بود. به‌هرحال چندمدتی وقت خواستم تا کمی فکر کنم و تصمیم بگیرم. توی همان روزها هم بود که امیرآقا بانکی پیشنهاد داد، دکتر رضایتمند که او هم آن روزها دکتر نبود و دانشجوی رشته‌ پزشکی بود، به جمعمان اضافه شود. رضایتمند آن روزها جوانی بود پرشور، فعال در کارهای فرهنگی و البته آشنا با برخی رشته‌های هنری مثل داستان و سینما.

معلوم است که من هم تصمیم گرفتم بی‌خیال درس شوم و بنشینم پای نوشتن یک کتاب که چندان هم داستانی داستانی نبود. از بین تمام انگیزه‌های آن روزها فقط یکی‌اش یادم مانده است. امید داشتیم کتاب را با یک واسطه بفرستیم برای آقا و بعد برای شنیدن نظراتشان توفیق دیدارشان را پیدا کنیم.

روز عرفه یاعلی را گفتیم و کار را تقسیم کردیم. نخستین قرارمان این بود که هر موضوع را با محوریت فهم و نگاه دین و در مرتبه‌ بعدی نگاه آقا جلو ببریم. آقای بانکی باید سرفصل مباحث را تعیین می‌کرد. رضایتمند می‌خواند و فیش‌برداری می‌کرد، من هم می‌نوشتم و البته که در عین حال تمامی این کارها،بارها و بارها و بارها در نشست‌هایی سه‌نفره انجام می‌شد. از هر فرصتی استفاده می‌کردیم برای دور هم جمع شدن، برای گفتن و شنیدن، برای خواندن و اندیشیدن. گاهی روزها از قبل نماز صبح، گاهی تا ظهر حرف می‌زدیم. می‌خواندیم و خط می‌زدیم. گاهی هم البته از سر شب شروع می‌کردیم تا نیمه‌شب. قدم‌به‌قدم جلو می‌رفتیم. نوشته‌هایمان را می‌دادیم به برخی دختران جوان دانشجو؛ کسانی که مسئله داشتند، کسانی که می‌خواستند رشد کنند، درجا نزنند. هرچه جلو می‌رفتیم فضای جلویمان بازتر می‌شد و البته که تازه موانع جدیدتری را هم می‌دیدیم.

شبهات زیاد بودند و قوی. استدلال‌ها گاهی قانعمان نمی‌کرد. ما را که هیچ، گروهی که نوشته‌هایمان را می‌خواندند، قانع نمی‌کرد. پس نوشته‌ها را می‌ریختیم دور و دوباره از نو می‌نوشتیم. دوباره می‌دادیم بخوانند. بعد چندروزی دلهره بود و اضطراب. نوشته‌ها را باور می‌کنند، دوستش دارند یا نه؟ چشم‌شان هنوز دودو می‌زند برای پیدا کردن یک جواب که آرامشان کند.

هرچه بیشتر خواندیم، عظمت موضوع و کار برایمان روشن‌تر می‌شد. تازه می‌فهمیدیم این جریانات مربوط به زنان چه ابعاد مهمی دارد. حالا کار مدام گسترش پیدا می‌کرد. مباحث جدیدی سر باز می‌کردند. موضوعات بازتر و بازتر می‌شدند. «مسئله حجاب» شهید مطهری را می‌خواندیم. خوب بود، اما کافی نبود. این روزها زن‌ها می‌خواستند در جامعه حضور بیشتری داشته باشند. گیرم با چادر یا بدون چادر. اما بالأخره حجاب که داشتند.حس می‌کردیم کافی نیست. باید نشان می‌دادیم که یکی از جوانب حجاب هم، نداشتن اختلاط زن و مرد است. باید نشان می‌دادیم بستر حضور اجتماعی زن، فقط به شاغل‌شدنش منتهی نمی‌شود. همان‌طور که هرشغلی هم باعث حضور مؤثر زن در جامعه نخواهد شد. فصل‌ها یکی‌یکی نوشته می‌شدند و یکی از دغدغه‌های من، تنظیم جذابیت داستانی بود. اینکه سطح جذابیت و هیجان داستان از سطح جذابیت مباحث بیشتر نشود، وگرنه خواننده دیگر حوصله نمی‌کرد آن‌ها را کامل بخواند و می‌خواست با سرعت و شتاب داستان را پیش ببرد تا هیجانش تمام شود.

بالاخره رسید روزی که باید فصل پایانی را می‌نوشتم. قرارمان این بود که فصل آخر در حال‌وهوایی معنوی و بااحساس جلو برود. بررسی و اندیشه دیگر تمام شود و یک اتفاق پراحساس برگ آخر حرف‌هایمان باشد(و البته که این اصرار امیرآقا بانکی بود که این اتفاق، حتماً باید اشک خواننده را دربیاورد) و این شد که فصل آخر ترکیبی شد از ارادت به حضرت زهرا(س)، توسل به سیدالشهدا و امام رضا علیهماالسلام.

برای نوشتن فصل آخر رفتم مشهد. جایی که قرار بود برگ پایانی کتاب باشد. چندروزی رفتم توی حرم. کاغذ و خودکار به‌دست نشستم و زل زدم به صحن، گنبد، حرم. اما بی‌فایده بود. حتی یک خط نشد بنویسم. تا اینکه دست به دامان صاحبخانه شدم و توسل کردم به امام رضا(ع) و بالاخره یک‌روز نخستین کلمات نوشته شد و تا روز بعد 20 صفحه نوشتم. تقریباً بیشتر فصل آخر را همان‌جا توی مشهد نوشتم و ماند برخی جزئیات که بعدها در اصفهان نوشته شد. ماجراهای سه‌سالی که طول کشید تا کتاب آماده شود، خود قصه‌ای دیگر بود که فعلاً جایی برای گفتنش نیست. برخی تشویق کردند و برخی فقط شانه بالا انداختند. از بین آن‌ها تشویق آقا سیدمهدی شجاعی بیشتر از بقیه به دلمان چسبید.

کتاب چاپ شد و من دیگر از صرافت ادامه‌ تحصیل افتاده بودم، اما به‌جایش مسیر تازه‌ای برایم باز شده بود. حالا به برکت آن فصل آخر که با تمامی ارادتم به حضرت زهرا(س) نوشته شده بود، توفیق نوشتن کتاب برای اهل‌بیت قسمتم شده بود و من هرازگاهی کتابی دیگر می‌نوشتم تا الآن که 15سال از آن روز گذشته و هیچ‌کدام از کتاب‌ها و آثار من، بازتابی مثل «دختران آفتاب» در فضای مجازی نداشته‌اند تا حالا که در یک روز عرفه، خبر می‌دهند آقا کتابمان را خوانده بوده‌اند و یادداشتی نوشته‌اند بر کتاب که قرار است از آن رونمایی شود و من به یاد نخستین روزی می‌افتم که به نیتی نزدیک به همین، دست به نوشتن برده بودم و حالا دیگر مزدم را گرفته‌ام به‌تمامی

خوشبخت و خوش‌اقبال نویسنده‌ای که کارش هنوز بعد از 15سال زنده مانده و انگار تازه به دوره‌ای شبیه بلوغ رسیده باشد. این موجود زنده انگار تازه دارد نیرو می‌گیرد برای حرکتی تازه و بانشاط. به حول و قوه الهی و به‌لطف و عنایت اهل‌بیت(ع) ان‌شاءالله.