سپهرغرب، گروه خبر: توسعه و رونق کشت، پرورش و در نهایت بازاریابی گیاهان دارویی می‌تواند ضمن افزایش اشتغال مولد در هریک مراحل تولید، فرآوری و بازاریابی، بر متغیرهای کلان اقتصادی مانند تولید ناخالص داخلی، نرخ ارز، تورم نیز تأثیرگذار باشد و متغیرهای مذکور را در راستای افزایش رفاه عمومی جابه‌جا کند.

بالا رفتن سطح دانش و استانداردهای زندگی مردم و نیز شناخت عوامل تأثیرگذار بر تأمین سلامت پایدار جوامع انسانی، سبب شده تا در چند دهه گذشته، اقبال عمومی برای استفاده از گیاهان دارویی افزایش پیدا کند.

در این میان برخی مناطق و پهنه‌های جغرافیایی کشور همچون دامنه‌های زاگرس مرکزی و ازجمله استان لرستان، از دیرباز خاستگاه و رویشگاه طبیعی گیاهان دارویی بوده و مردم برحسب تجربه و دانش بومی خود از آن‌ها استفاده می‌کردند.

تولید و پرورش گیاهان دارویی یکی از رشته‌های بخش کشاورزی است که بیش از دو دهه است به دلایل گفته‌شده موردتوجه و عنایت جدی مردم و برنامه‌ریزان قرار گرفته است.

توسعه و رونق کشت، پرورش و در نهایت بازاریابی گیاهان دارویی می‌تواند ضمن افزایش اشتغال مولد در هریک مراحل تولید، فرآوری و بازاریابی، بر متغیرهای کلان اقتصادی مانند تولید ناخالص داخلی، نرخ ارز، تورم نیز تأثیرگذار باشد و متغیرهای مذکور را در راستای افزایش رفاه عمومی جابه‌جا کند.

بدیهی است افزایش درآمد و سود خالص فردی و اجتماعی در رابطه با تولید و پرورش این گیاهان، در گرو آگاهی از عوامل اقتصادی مؤثر بر تولید و بازاریابی یعنی عرضه و تقاضای مناسب برای این محصولات است. آنچه مسلم است در حال حاضر رویکرد قابل‌توجهی برای استفاده از گیاهان دارویی به خاطر نبود عوارض جانبی، پایین بودن هزینه درمان، بهره‌‌وری بالای اقتصادی و سودآوری قابل‌توجه برای تولیدکنندگان وجود دارد.

در استان لرستان بیش از 350 گونه گیاه با خاصیت دارویی یا معطر شناخته شده که ظرفیت بالقوه‌ای را برای تولید داروهای گیاهی، افزایش ارزش افزوده، اشتغال مولد و غیره ایجاد کرده است.

وضعیت کم‌نظیر لرستان در بین استان‌های کشور در تولید گیاهان دارویی سبب شده تا پیشرویان صنعت داروسازی سرمایه خود را به این استان بیاورند، البته نکته اصلی این است که تنها کشت و پرورش این گیاهان نمی‌تواند منطقه را از این استعداد و شرایط ویژه بهره‌مند کند، بلکه باید فرآیند تولید درآمد در این قسمت به‌صورت یک زنجیره در نظر گرفته شود.

یعنی اگر تنها تولید صورت گیرد و بعد کار را تمام شده تلقی کرد و به مراحل بعدی زنجیره نظیر فرآوری، تبدیل، فروش و حتی صادرات توجه نشود، کار ناتمام باقی‌مانده و این نیز باعث ایراد ضرر و زیان به کشاورزان و رها شدن کار در سال‌های بعدی می‌شود و بنابراین این استعداد فوق‌العاده عملاً به هدر می‌رود.

با اندکی درنگ می‌توان دریافت کشاورزان در جای‌جای این کشور پهناور، روزگار سخت و بسیار دشواری را از سر می‌گذرانند، عدم تأمین به‌موقع نهاده‌های ضروری، (مانند انواع کود شیمیایی، بذر، نهال، سوخت موردنیاز و...) نبود دسترسی آسان بهره‌برداران به تسهیلات بانکی، نبود بیمه جامع کشاورزان و کشاورزی، وجود نوسان شدید در قیمت‌های خریدوفروش محصولات تولیدی، نبود شبکه رسانه‌ای توانمند، روزآمد و کارساز در رسانه‌های ملی یا غیر آن در راستای توانمندسازی بهره‌برداران و پاسخگویی به نیازها و چالش‌های آن‌ها، تربیت نیروی انسانی متخصص نامتناسب با ظرفیت‌ها و محدودیت‌ها واقعی‌بخش و شاید بیش و پیش از همه نبود مرکز یا ساختاری راهبردی فرابخشی و ناظر بر فعالیت‌ها بخش ازجمله بیم‌ها و چالش‌های جدی فراروی کشاورزی و بهره‌برداران این بخش است.

به نظر می‌رسد عزم ملی و همت بلند در راستای شناخت وضع موجود و اقدام در راستای پیشرفت بخش کشاورزی گام بلند و ماندگاری در جهت تحقق شعار جهش تولید است.