سپهرغرب، گروه سیاسی: رئیس صندوق رفاه دانشجویان که متولی مدیریت و رفع نیازهای معیشتی دانشجویان کشور است، فرزند خود را برای ادامه تحصیل به یکی از دانشگاه‌های آمریکا فرستاده؛ اما نحوه انجام این کار محل ابهام است.

در فروردین سال 98 از سوی وزیر علوم، ناصر مطیعی به عنوان رئیس صندوق رفاه دانشجویان منصوب شد، شخصی که پیش از این در یک دوره یک ساله در سال 93 ریاست این صندوق را بر عهده گرفته بود که گویا به دلایل ضعف مدیریتی، برخورد سیاسی و جناحی، عدم تعامل با دانشگاه‌ها وعدم توانایی در پاسخگویی به نیازهای رفاهی و معیشتی دانشجویان نتوانسته بود بیش از یک سال در این پست باقی بماند.

حال به‌نظر می‌رسد مطیعی که متولی مدیریت و رفع نیازهای معیشتی دانشجویان کشور است؛ فرزند خود را برای ادامه تحصیل به یکی از دانشگاه‌های آمریکا فرستاده است؛ اما نحوه انجام این کار محل ابهام است. گویا محمد مطیعی فرزند رئیس صندوق رفاه دانشجویان که با استفاده از سهمیه فرزندان اعضای هیئت علمی وارد دانشگاه صنعتی شریف شده در سال 1395 و زمانی که پدرش مدیر کل امور دانشجویان داخل در سازمان امور دانشجویان بوده، با سپردن ضمانت خروج از کشور راهی آمریکا می‌شود و پس از پنج سال همچنان در آن کشور مشغول تحصیل و در شرکت اپل مشغول به کار است.

شنیده‌ها حاکی از آن است که ناصر مطیعی در دوران مدیریت امور دانشجویان داخل با سوء استفاده از ضعف قانون و ارائه اطلاعات دروغین برای فرزندش مفری جهت خروج از کشور ایجاد کرده و وی را راهی آمریکا کرده است. در حالی‌که فرزند مطیعی خدمت سربازی را انجام نداده است. گویا وی با استفاده از قانون وزارت علوم مبنی بر ارائه پاسپورت به دانشجویان مشمول صرفاً جهت سفرهای زیارتی توانسته برای فرزند خود پاسپورت زیارتی اخذ کند و در سال 95 زمینه خروج پسر خود را بدون انجام خدمت سربازی فراهم آورد و با سپردن وثیقه تنها 15 میلیون تومانی که مختص اخذ خروج برای سفر زیارتی است پسرش را برای تحصیل به خارج از کشور بفرستد.

حال سؤال از از رئیس صندوق رفاه دانشجویان این است که اگر شرایط دانشگاه‌های ایران را مناسب فرزند خود ندانسته و او را برای ادامه تحصیل به خارج از کشور فرستاده، پس چگونه مسئولیت خدمات رفاهی و معیشتی دانشجویان کشور را عهده دار شده است؟

شاید برای قشر جوان جامعه که امروز در قامت دانشجو است این سؤال پیش بیاید که چرا باید فرزندان مسئولین ذی‌ربط در خارج از کشور مشغول به تحصیل باشند و مردم عادی توان انجام چنین اموری را نداشته باشند؟ آیا رئیس صندوق رفاه نباید زمینه‌ای مهیا کند تا عموم دانشجویان بتوانند از امکانات مناسب و درخور استفاده کنند؟