منطقه زاگرس حدود 30 میلیون هکتار وسعت دارد که در این وسعت، 6 میلیون هکتار جنگل است که تیپ جنگل‌ها نیز از درختان بلوط است؛ درخت بلوط گونه مقاوم و خشکی‌‌پسندی است که قدمتی بیش از پنج هزار و 500 سال دارد.

فقط هفت درصد مساحت کل کشور ما را پوشش‌های جنگلی تشکیل می‌دهد که 93 درصد مابقی آن خشک و نیمه‌خشک و پوشش گیاهی آن نیز بسیار کم است، بنابراین هر یک درخت نیز اهمیت بسزایی دارد؛ با این توضیحات، هر درختی که در منطقه زاگرس، به دلایل مختلف، اعم از آتش‌سوزی‌‌های عمدی، غیرعمدی یا حتی قطع آن‌ها، از دست می‌‌رود، کشور به سمت بیابانی شدن سوق داده می‌شود.

همواره یکی از دلایلی که برای تخریب جنگل‌‌های زاگرس مطرح می‌‌شود، آتش‌سوزی‌های عرصه‌های جنگلی و طبیعی در این منطقه است که با وقوع آن، درخت‌های بلوط از بین می‌روند، از طرف دیگر نیز، 50 درصد منابع آب کشور در زاگرس تولید می‌شود، برخی گیاهان دارویی، پرندگان و سایر حیوانات مانند خرس، پلنگ، گرگ و روباه نیز در زاگرس زیست می‌کنند که جزو دارایی‌های کشور محسوب می‌شوند، ازجمله دارایی‌‌‌های جنگل‌های زاگرس، درختان بلوط هستند که به دلیل پایداری خاک، آب مناطق محلی را تأمین می‌کنند.

همچنین یکی از پایه‌های تولید آب در کشور نیز درختان بلوط و پوشش‌های گیاهی جنگل‌های زاگرس است اما متأسفانه با وجود آتش‌سوزی‌هایی که در این منطقه صورت می‌گیرد، ارزش‌گذاری دقیقی از میزان تخریب این جنگل‌‌ها صورت نگرفته و تقریباً مشخص نیست که به واسطه آتش‌سوزی جنگل‌‌های زاگرس و درختان بلوط چه منابع با ارزشی از کشور نابود می‌شود البته کارشناسان ارزش اکولوژیک یک درخت بلوط را حدود یک میلیارد تومان برآورد کرده‌اند؛ هر هکتار جنگل بلوط نیز، سالانه 500 تا دو هزار مترمکعب آب را در فصل بارندگی، ذخیره می‌کند که منبع قابل‌توجهی برای آب در شرایط کم‌آبی کشور محسوب می‌شود.

نکته قابل ملاحظه نیز این است که درختان بلوط در حفظ زیستگاه، تولید اکسیژن، پایداری آب و خاک، سرپناه و نیز نفوذ آب، نقش مؤثری در اکوسیستم منطقه و جنگل‌های زاگرس ایفا می‌کنند بنابراین ارزش‌گذاری آن نیز باید براساس ارزش‌های اکولوژیک انجام شود.