درس تاریخ به ایرانی‌ها در جنگ جهانی

«امنیت نباشد، نان نیست»!

ماجرا از «دالان پارسی» شروع شد! این دالان چه بود؟ نامی بود که انگلیس و شوروی به ایران داده بودند. اوایل تابستان سال 1320 نشسته بودند و روی نقشه دیده بودند که بهترین مسیر برای رساندن تجهیزات نظامی به ارتش شوروی از راه ایران می‌گذرد. آن‌روزها جنگ جهانی دوم بود و آلمان نازی که به شوروی کمونیستی حمله کرده بود بخش بزرگی از اروپا و مسیرهای زمینی و دریایی را در اختیار داشت و انگلیس و آمریکا می‌خواستند مسیری امن داشته باشند تا تجهیزات جنگی و غیرجنگی را از طریق مسیر کشتیرانی خلیج فارس به جنوب ایران رسانده و از آنجا تا شمال ایران حمل کنند و به ارتش شوروی برسانند. همان‌موقع که پای نقشه نشسته بودند، نقشه کشیدند که ایران را اشغال کنند و جالب اینکه مقدمه‌اش را هم چیدند و رسانه‌هایشان شروع کردند به خبرپراکنی درباره فعالیت شدید جاسوسان آلمانی در ایران!گندم و آذوقه ایران را هم غارت کردند برای تغذیه سربازانشان یا خریدند یا به زور تصاحب کردند. ایران از سوی اشغالگران موظف شده بود سالانه بیش از 50 هزار تن گندم و جو و برنج به شوروی بدهد و علاوه بر آن شوروی مازاد غله آذربایجان را هم که یکی از مراکز اصلی تولید گندم ایران بود به‌زور ضبط می‌کرد.

تاریخ روایت می‌کند که در برخی پادگان‌های ایران تانک‌ها و خودروهای نظامی اصلا از جایشان تکان نخوردند! چون از کشورهای خارجی وارد شده بودند و سربازان ایرانی بلد نبودند آنها را روشن کنند و حرکت بدهند؛ همه‌اش نمایش بود و همچنان مردم گرسنه بودند.

خیلی‌ها سن‌شان به آن‌روزها قد نمی‌دهد و یادشان نیست ولی تاریخ یادش نمی‌رود که نیروهای اشغالگر در تهران رژه می‌رفتند و مملکت را مال خودشان کرده بودند و بیرون هم نمی‌رفتند. جنگ هم که تمام شد امتیاز می‌خواستند تا بروند. تاریخ یادش نرفت و درس بزرگی هم به ایرانی‌ها داد؛ معلوم شد اگر نتوانی از امنیت خود دفاع کنی نان هم برای خوردن نخواهی داشت.