بازداشت مجرمان با سیاهه‌ای بلند از جرائم، اتفاق ناگواری است که همواره در حال انجام است. این اتفاق در حالی روی می‌دهد که پلیس و دستگاه قضایی مدام از رصد مجرمان و کنترل روی رفتار آن‌ها خبر می‌دهند و بدیهی است این شیوه گفتار، فقط جنبه تبلیغی و نمایشی دارد و در عمل، محلی از اعراب ندارد.

یکی از نگرانی‌های مهم مردم، پیشه‌کردن سیاست برخورد آسان دستگاه قضایی با مجرمان است که منجر به ساده‌انگاری جرم از سوی مرتکبان شده‌است. 

ساده‌انگاری جرم زمانی اتفاق می‌افتد که مجرم بعد از بازداشت با یک قرار کفالت یا فیش حقوقی می‌تواند آزاد شود و در صورت محکومیت به حبس با سپردن وثیقه یا تخفیف در مجازات به جامعه بازمی‌گردد بدون اینکه خدشه‌ای به ارکان زندگی‌اش وارد شود. با در پیش‌گرفتن سیاست حبس‌زدایی از سوی قوه قضائیه می‌توان گفت که زندان‌ها بیشتر به باشگاه پرورش اندام مجرمان تبدیل شد که با آمد و شد مستمر به آن، توان مضاعفی برای ارتکاب جرائم پیدا کردند.

مطالبه عمومی در این‌باره همواره بالا رفتن هزینه جرم برای مرتکبان بوده نه گشوده‌شدن در‌های خروجی زندان برای مجرمان. اینکه یک مجرم بعد از بازداشت مدام شاکیانش را تهدید به انتقام می‌کند و جامعه را در ناامنی باقی می‌گذارد، حکایت از همان ساده‌نویسی ارتکاب جرم دارد که سال‌ها در جامعه شیوع پیدا کرده‌است.