طبق تعریف ارائه شده از سوی مرکز تحقیقات بین‌المللی توسعه، کشاورزی شهری عملی است که در درون شهر مستقر شده باشد و از منابع انسانی و مادی برای کشت، عمل آوردن و توزیع انواع مواد غذایی و یا محصولات غیرغذایی به محدوده درون شهری یا اطراف شهر استفاده می‌کنند. نکته قابل توجه در تعریف کشاورزی این است که معمولا کشاورزی شهری در مکانی اتفاق می‌افتد که در آن مکان انتظار نمی‌رود فعالیت کشاورزی رخ دهد.

البته مقصود از کشاورزی شهری، زراعت و کشت و کار به معنای عموم آن نیست. تولید محصولات کشاورزی اساسی نظیر گندم، برنج و غلات نیازمند شرایط کشاورزی حرفه‌ای و توسعه یافته برای تامین نیازهای ملی و در مقیاس کلان است. منظور از ایجاد کشاورزی در شهر، کاشت و تولید محصولات خرد غذایی با روش‌های آسان و با حداقل امکانات است. کشاورزی شهری معمولاً با دو هدف عمده کسب درآمد و مواد غذایی و دیگری با هدف تفریح و سرگرمی در زمین‌های اطراف خانه‌ها مانند حیات خلوت‌ها، بالکن‌ها و بام‌ها و یا زمین‌های مشترک میان تعدادی از شهروندان اتفاق می‌افتد.

   اشتغال 800 میلیون نفری کشاورزی شهری در دنیا

بنابر بر گزارش‌های توسعه سازمان ملل در سال 1996 میلادی به‌طور تقریبی 800 میلیون نفر در جهان به کار کشاورزی شهری اشتغال داشته باشند که این میزان ممکن است تا 2021 به یک میلیارد نفر افزایش داشته یابد. همچنین طبق گزارش سازمان ملل متحد در حال حاضر 15 درصد از مواد غذایی از طریق به کارگیری سیستم‌های کشاورزی شهری در شهرها تولید می‌شود و این رقم در حال رشد است. به عنوان مثال دولت کوبا پس از سقوط شوروی و حذف کمک‌های کشاورزی، مردم را به کشاورزی ترغیب نمود، به این ترتیب در سال 1977 توانست 21 هزار تن سبزی تولید کند و این رقم در سال 2005 به حدود 28 هزار تن رسید و این به معنای حرکت به سوی محیط زیستی پایدار از طریق کاش فشار بر طبیعت بود.

بنابراین در صورت گرایش شهرنشینان به سمت کشاورزی شهری، بخش قابل توجهی از مواد غذایی مورد نیاز شهروندان در خود شهر تامین می‌گردد. این امر باعث می‌شود که برای تأمین غذای شهر ناچار به برداشت بیش از ظرفیت زمین‌های کشاورزی نباشیم. همچنین با توجه به اینکه مقیاس تولید در کشاورزی شهری نسبت به کشاورزی روستایی کمتر است، استفاده از کودهای شیمیایی به‌شدت کاهش یافته و می‌توان در این مقیاس از کودهای ارگانیک استفاده نمود که این امر سبب حذف مواد شیمیایی مضر در چرخه طبیعت و دستیابی به غذایی سالم می‌شود.

   مدیریت آب حاصل از بارش‌های آسمانی با آبخیزداری شهری

از نتایج مثبت کشاورزی شهری، مدیریت صحیح آب حاصل از بارش‌های آسمانی با آبخیزداری شهری است؛ بارش باران در سطح شهرها سبب به راه افتادن جریان‌های آب‌های آلوده در سطح شهر می‌شود. در صورت وجود سطوح، با رویه قابل جذب، این آب‌ها جذب خاک و سفره‌های زیرزمینی می‌شود ولی در غیر این صورت این آب‌های روان در سطح شهرها حرکت کرده و آلودگی‌های بسیار زیادی را با خود همراه خواهد کرد. گسترش و رشد شهرها سبب افزایش ساخت و سازها و کاسته شدن از فضاهای طبیعی در شهرها شده است. نیاز به تردد سریع وسایل نقلیه سبب شده است تا سطح اغلب زمین‌های شهری پوشیده از آسفالت و یا دیگر پوشش‌ها شود و به این ترتیب در صورت بارش باران، آب‌های روان جایی برای نفوذ در سفره‌های آب زیرزمینی پیدا نکند و با عبور از سطح معابر شهری تمامی آلودگی‌های موجود در این معابر را با خود خواهد آورد.

حال اگر سطح فضاهای خاکی که آب به راحتی بتواند در آن نفوذ کرده و به سفره‌های زیرزمینی بپیوندد در شهر افزایش یابد، دیگر آب‌های جاری و آلوده نمی‌شوند و می‌توانند به چرخه طبیعی بازگردند. با استفاده از سیستم‌های سطوح آبگیر باران و آبخیزداری شهری می‌توان سطوح قابل جذب در شهر را افزایش داد و از آلوده شدن آب‌های جاری جلوگیری نمود. از سویی دیگر با توجه به مشکل کمبود آب در اکثر شهرهای دنیا با به کار گیری آب حاصل از بارش‌ها در قسمت کشاورزی شهری با به کارگیری آبخیزداری شهری می‌توان از اتلاف این آب‌ها جلوگیری نمود و در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنیم.