انتظار را اصلی‌ترین وظیفه شیعه در عصر غیبت معرفی کرده‌اند. وظیفه‌ای که شخص اداکننده آن، هم‌ ردیف شهیدان بدر و حنین است و در بهشت در جوار حضرت رسول (ص) مصداق «وَ‌سَقاهُم رَبُّهم شراباً طَهوراً» می‌شود.

درباره حقیقت انتظار با حجت‌الاسلام محمدصادق کفیل چند جمله‌ای هم‌کلام شدیم که در ادامه بخش‌هایی از این گفت‌وشنود را می‌خوانید.

حجت‌الاسلام کفیل در ابتدا گفت: اینکه امام زمان (عج) در غیبت است، به علت نخواستن و عدم آمادگی ماست. در مباحث مهدویت می‌خوانیم که حضرت حجت به‌خاطر موضوعاتی نظیر حفظ جان و یا نبود بیعت طاغوت برگردنشان از دیدگان جهانیان غائب شده‌اند. غیبت بستری برای امتحان و غربالگری شیعه در مقوله انتظار است. در چنین شرایطی وظیفه شیعه منتظر حرکت و عمل است. شیعه منتظر در کنار طلب‌کردن ظهور خود را در آماده‌سازی و مهیا کردن زمینه‌های آن هم دخیل می‌داند و در این راستا دست به فعالیت می‌زند. در همین رابطه روایت است که «أفضل الأعمال انتظار الفرج»، یعنی انتظار نوعی عمل است. در کنار این روایت، نقل‌هایی که شخص منتظر را مثل مجاهد می‌داند یا او را غلطان در خون معرفی می‌کند سخن از حقیقت انتظار به عنوان یک فرایند دارد.

وی افزود: در نگاهی به ادبیات رهبر معظم انقلاب به وضوح شاهد آن هستیم که ایشان شیعه منتظر را شیعه انقلابی معرفی می‌کنند. وجود مؤلفه‌هایی نظیر امید، حرکت، نیل به آینده روشن تاریخ، تماماً سخن از یک تحول عظیم در تاریخ دارد که این همان ظهور موعود است. اساساً نگاه امام و رهبری نگاهی نظری بر ظهور نیست. امامین انقلاب ظهور را یک سیری معرفی می‌کنند که مؤمنین باید در راستای آن فعال باشند و در وسع خود هر کاری که حضرت در زمان ظهور انجام می‌دهد را در عصر غیبت انجام دهند تا شرایط فرمان‌پذیری صورت گیرد.

 ظهور نوری در ظلمت و تاریکی

استاد مطالعات مهدویت گفت: در ادعیه مهدوی عباراتی را شاهدیم که به خوبی فضای غیبت به خصوص زمان نزدیکی ظهور را با تبیین سختی و شرایط سهمگین شیعیان بیان کرده است. تعبیراتی نظیر:«وَاعْمُرِ اللّٰهُمَّ بِهِ بِلادَکَ، وَأَحْیِ بِهِ عِبادَکَ، فَإِنَّکَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ: (ظَهَرَ الْفَسٰادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمٰا کَسَبَتْ أَیْدِی النّٰاسِ)، فَأَظْهِرِ اللّٰهُمَّ لَنا وَلِیَّکَ وَابْنَ بِنْتِ نَبِیِّکَ الْمُسَمَّىٰ بِاسْمِ رَسُولِکَ، حَتَّىٰ لَایَظْفَرَ بِشَیْءٍ مِنَ الْباطِلِ إِلّا مَزَّقَهُ، وَیُحِقَّ الْحَقَّ وَیُحَقِّقَهُ» یا «أَیْنَ صاحِبُ یَوْمِ الْفَتْحِ وَناشِرُ رایَةِ الْهُدىٰ؟» یا «أَیْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِیاءِ وَمُذِلُّ الْأَعْداءِ؟» صحبت از مشقتی دارد که با ظهور حضرت حجت چون نوری در تاریکی قرار است رفع شود که نوعی امید را برای شیعیان القا می‌کند.

وی افزود: علت این‌که ما قرار است در مسیر اراده خداوند حرکت کنیم و احکام را به اجرا در‌ آوریم دخالت در کار امام زمان نیست بلکه زمینه‌سازی حکومت حضرت حجت است. خدا تمام شئون امام را خود به عهده گرفته الا مسأله حاکمیت که آن را به مردم واگذار کرده است. یعنی مردم باید در شرایط پذیرایی از این حاکمیت قرار بگیرند. در دوران 250 ساله حضور ائمه به‌غیر چند سال خلافت امام علی الباقی ائمه به هیچ‌وجه حاکمیت نداشتند، خب خدا این شرایط را نظاره می‌کرد و حتماً رضایت به حاکمیت معصومین داشته است اما باید مردم این حاکمیت را قبول کنند و به آن بلوغ لازمه برسند. برای امام، مهم‌ترین چیز مسأله حاکمیت است. به طور مثال در طول سال مهم‌ترین روز عید غدیر است، چرا که روز بیعت با حاکمیت حضرت امیر‌المؤمنین (ع) است.

 عالم مدیون امام خمینی (ره) است

او گفت: پس از پیمان‌شکنی مردم مدینه با حضرت امیر در ظاهر خدا کاری نکرد، در موضوع مهدویت و ظهور هم خدا همین کار را می‌کند، یعنی مردم باید به درک و نیاز به امام معصوم برسند. در این‌جا باید به این نکته اشاره کنم که امام خمینی (ره) این مسأله و نیاز را به خوبی به مردم شیعه آموخت و به نوعی باید گفت عالم مدیون به حضرت روح‌الله است چرا که ظهور خیر کثیر است و امام ما را با این مسأله مأنوس کرد و می‌توان مدعی شد هیچ چیز مثل انقلاب ایران زمینه‌ساز ظهور نبوده است. منتظر، دغدغه دین دارد، منتظر، سکولار نیست و منتظر، نسبت به جامعه بی‌تفاوت نیست.