محققان متوجه شدند که افراد شب زنده دار نسبت به افراد سحرخیز فعالیت کمتری دارند، همین‌طور آنان دریافتند که این افراد حساسیت کمتری به انسولین دارند که هر دو این موارد به عنوان عوامل پیش‌بینی کننده دیابت نوع 2 و بیماری‌های قلبی عروقی عمل می‌کنند.
یافته‌های این مطالعه همچنین نشان داد بدن کسانی که شب‌ها تا دیر وقت بیدار می‌مانند، در استفاده از چربی برای انرژی عملکرد خوبی ندارد و این چربی می‌تواند در بدن تجمع پیدا کند و در نتیجه خطر بیماری‌های ذکر شده را افزایش دهد. در همین حال، به نظر می‌رسد که افراد سحرخیز برای کسب انرژی بیشتر به چربی متکی هستند و در طول روز نیز فعال‌تر هستند.
محققان دانشگاه راتگرز، شرکت کنندگان را بر اساس کرونوتایپ به دو گروه شب زنده دار و سحرخیز تقسیم کردند. محققان این مطالعه از تصویربرداری پیشرفته استفاده کردند و توده بدن و ترکیب بدن و حساسیت افراد به انسولین را ارزیابی کردند و متابولیسم چربی و کربوهیدرات آن‌ها را نیز با استفاده از نمونه‌های تنفسی برای روند خواب هر شرکت‌کننده استفاده کردند. این تیم طی یک هفته، شرکت کنندگان را زیر نظر گرفتند تا الگو‌های فعالیت روزانه آن‌ها را مشخص کنند.
بنا بر اعلام اس اف، دانشمندان دریافتند که افراد سحرخیز چه در زمان استراحت و چه در حین ورزش، از چربی بیشتری برای انرژی استفاده می‌کنند. آن‌ها همچنین حساسیت بیشتری به انسولین داشتند.
در همین حال، افراد شب زنده دار به انسولین مقاوم بودند و بدن آن‌ها به انسولین بیشتری برای کاهش سطح گلوکز خون نیاز داشت. بدن افراد بی خواب نیز کربوهیدرات‌ها را به عنوان منبع انرژی خود به جای چربی ترجیح می‌دهد. تفاوت در متابولیسم چربی بین افراد این دو گروه نشان می‌دهد که ریتم شبانه روزی بدن ما (چرخه بیداری/خواب) می‌تواند بر نحوه استفاده بدن از انسولین تأثیر بگذارد.
پروفسور استیون مالین، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه راتگرز گفت: این مشاهدات درک ما را از اینکه چگونه ریتم‌های شبانه‌روزی بدنمان بر سلامت ما تأثیر می‌گذارد، افزایش می‌دهد. تحقیقات بیشتری برای بررسی این ارتباط نیاز است.