بر اساس تحقیقات جدید دانشمندان در آزمایشگاه ملی شمال غرب اقیانوس آرام، دانشگاه مریلند و آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، تعهدات فعلی آب و هوا برای دستیابی به اهداف توافقنامه پاریس کافی نیست و این احتمال وجود دارد که گرمایش جهانی از 1.5 درجه سانتیگراد بگذرد، اما مشخص نیست که تا چه اندازه افزایش دما وجود خواهد داشت.
آستانه 1.5 درجه سانتیگراد گرمایش جهانی و به عبارتی رسیدن به حداکثر افزایشِ دما بالاتر از میانگینِ قبل از صنعتی شدن، یک تهدید جهانی محسوب می‌شود.
توافق بر افزایش دمای جهانی 1.5 درجه سانتیگراد به نشستی اشاره دارد که در سال 2015، دولت‌های جهان در نشست سران سازمان ملل در فرانسه توافق کردند تا تلاش شود میانگین افزایش دمای جهانی به 1.5 درجه سانتیگراد محدود شود، این توافق، توافقنامه پاریس نام گرفت.
هدف و توافق قبلی دولت‌های جهان، کاهش دو درجه سانتیگرادی دمای جهان بود. با این حال، هدف جهانی مبنی بر توافقنامه پاریس و محدود شدن میانگین افزایش دمای جهانی به 1.5 درجه سانتیگراد نسبت به هدف پیشین، به‌عنوان یک هدف بلند پروازانه‌تر یاد می‌شود. دست یافتن به این هدف باعث جلوگیری از اثرات مخرب تغییرات آب و هوایی از جمله موج‌های گرمایی شدید، خشک‌سالی، طوفان و همچنین بالا آمدن سطح آب دریاها و اختلال در اکوسیستم می‌شود.
بر اساس تحقیقات جدید، پیش‌بینی می‌شود که گرمایش جهانی از آستانه تعیین شده در توافقنامه پاریس در سال 2015 فراتر رود، اما مشخص نیست که تا چه اندازه این افزایش دما رخ می‌دهد.
بر اساس مطالعه صورت گرفته، تنها راه برای به حداقل رساندن میزان افزایش دمای زمین این است که کشورها تعهدات کاربردی‌تر و جدی‌تری را نسبت به آب‌وهوای جهانی اتخاذ کنند و اقتصاد خود را با سرعت بیشتری کربن‌زدایی کنند. این عمل به کاهش یافتن مدت زمانی که سیاره زمین گرم‌تر می‌شود، کمک می‌کند.
Haewon McJeon، نویسنده و دانشمند آزمایشگاه ملی شمال غرب اقیانوس آرام (PNNL) می‌گوید: اجازه دهید با این مسئله روبرو شویم. ما در چند دهه آینده از میانگین 1.5 درجه عبور خواهیم کرد، این به این معناست که دمای زمین تا 1.6 یا 1.7 درجه یا بالاتر خواهد رفت و باید آن را به 1.5 برگردانیم. اما این نکته که چقدر سریع می‌توانیم این دما را کاهش دهیم، مهم است.
از ا ین‌رو، نویسندگان سناریوهای مختلفی را مدل‌سازی می‌کنند و از این طریق 27 مسیر را که باعث انتشار کربن دی اکسید و گازهای گلخانه‌ای می‌شود، شناسایی می‌کنند. در واقع، آن‌ها تشخیص خواهند داد که چه میزان از گرما با انجام چه عملی ایجاد می‌شود. در سطح اول، پایه‌گذاران این طرح، فرض را بر این می‌گذارند که کشورها به تعهدات خود در زمینه انتشار گازهای گلخانه‌ای و استراتژی‌های بلند مدت خود طبق برنامه عمل خواهند کرد.
پس از آن، در مرحله بعدی، دانشمندان برای آگاهی یافتن از تأثیر کربن‌زدایی و رسیدن به هدف «صفر خالص» بر کاهش دمای زمین، آن را مدل‌سازی می‌کنند. گفتنی است که پروژه «صفر خالص» به این معنا است که میزان کربنی که تولید می‌شود با میزان کربنی که به هر طریقی جذب می‌شود برابر باشد و به این ترتیب مقدار انتشار کربن به صفر می‌رسد. نتایج این یافته‌ها، بر اهمیت کاهش سریع انتشار دی اکسید کربن از تمام بخش‌های سیستم انرژی تا سال 2030 تأکید می‌کند.
دانشمندان معتقدند که دست یافتن به چنین هدفی با «تحولات سریع در سیستم انرژی جهانی» و افزایش «فناوری‌های کم کربن» دست یافتنی است. فناوری‌های کم کربن مانند انرژی‌های تجدیدپذیر، انرژی هسته‌ای و همچنین جذب و ذخیره کربن.
علاوه بر آنچه گفته شد، «فناوری» در دست یافتن ما به صفر خالص نقش مهمی دارد و این امر از طریق انرژی‌های تجدیدپذیر، هیدروژن، خودروهای الکتریکی و روش‌های دیگر تحقق خواهد یافت. به عبارتی می‌توان گفت فناوری‌ بخش مهمی از این پازل است که می‌تواند دی اکسید کربن را «از طریق جذب مستقیم از هوا» یا «راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت» از جو حذف کند.
این مطالعه و نتایج آن به تازگی در مجله Nature Climate Change منتشر شده است.