خانواده روستایی و عشایری، یک عنصر تولیدکننده در حوزه اقتصادی، یک جمع خانوادگی در حوزه فرهنگی و یک گروه منسجم در حوزه امنیت عمومی جامعه است.

در چهار دهه اخیر با همه خدمات و اقدامات زیربنایی انجام شده، متاسفانه جمعیت شهری و روستایی یک شرایط نامتوازن را تجربه کرده است به شکلی که مهاجرت از روستاها به شهرها افزایش داشته و علاوه بر اینکه تولیدکننده‌ها کم شد، مسائل و مشکلات شهرها از ترافیک و بیکاری تا سکونتگاه‌های غیررسمی و حاشیه‌نشینی و...را به علت گسترش بی‌رویه شهرها شاهد بودیم.

بر اساس آمار رسمی با وجود قرار داشتن 85 درصد اراضی کشاورزی، 27 درصد تولید ناخالص ملی و 18 درصد اشتغال در بخش روستایی، اکنون 74 درصد از جمعیت کشور در مناطق شهری و فقط 26 درصد در مناطق روستایی کشور زندگی می‌کنند.این درحالی است که در شرایط اقتصادی کشور بیش از گذشته نیازمند توسعه روستاها و توجه به عشایر به عنوان محور توسعه و تولید و تامین غذای پایدار جامعه هستیم...

جامعه روستایی و عشایری ظرفیت بزرگی در حوزه گردشگری روستایی، بوم‌گردی‌ها، توسعه کسب وکارها، صنایع دستی، فرش و مشاغل خانگی، کشاورزی، تولید لبنیات، گوشت قرمز و از همه مهمتر فرهنگ و آداب و رسوم و محلی دارد و باید این ظرفیت را جدی گرفت و از مهاجرت روستائیان به شهر جلوگیری کرد تا حتی شاهد مهاجرت معکوس به روستاها و توسعه کسب وکار و آبادی روستاها باشیم.

15 مهر ماه در تقویم ایرانی با مصوبه عالی شورای انقلاب فرهنگی به عنوان روز ملی روستا و عشایر نامگذاری شده است و همین نامگذاری بهانه ای برای توجه به مشکلات عشایر و روستاهاست.

در چند سال اخیر با اقداماتی از جمله برگزاری همایش‌های گردشگری روستایی، تسهیلات ارزانقیمت، راه‌روستایی،سهمیه آرد، بیمه تامین‌اجتماعی، مراکز بهداشتی و درمانی، ایجادگلخانه و کسب وکار، بوم گردی‌ها و مجوزکسب وکارها باعث شده است در روستاها و حتی جامعه عشایر ساکن در کنار روستاها یک تحولات جدی را شاهد باشیم، اما با توجه به شرایط و مشکلات موجود در شهرها باید سعی کرد ضمن جلوگیری از مهاجرت روستاها به شهرها، زمینه بازگشت مردم از شهرها به روستاها را فراهم آوریم تا شاهد توسعه اقتصادی امنیت پایدارغذایی و توسعه مسیرهای گردشگری روستایی، رونق فعالیت‌های کشاورزی در راستای درآمدزایی و اشتغالزایی باشیم.

* معاون برنامه‌ریزی و توسعه فرمانداری همدان