29 مهرماه سال 1379 رهبر فرمودند:

«راه حل این است که آوارگان فلسطینی از لبنان و هر نقطه دیگری که هستند، به فلسطین برگردند. این چند میلیون فلسطینیانی که در بیرون فلسطین زندگی می‌کنند، به فلسطین برگردند. مردم اصلی فلسطین (چه مسلمان، چه مسیحی، چه یهودی) رفراندوم کنند و تصمیم بگیرند که چه رژیمی بر کشورشان حاکم باشد. اکثریت قاطع مسلمانند؛ تعدادی هم یهودی و مسیحی‌اند که این‌ها ساکنان اصلی سرزمین فلسطین‌اند و پدرانشان در اینجا زندگی کرده‌اند. نظامی را که مطلوب این جمعیت است، سرِ کار بیاورند؛ بعد آن نظام تصمیم بگیرد با کسانی که در طول این چهل سال، چهل و پنج سال و پنجاه سال به فلسطین آمده‌اند، چه کار کند. نگهشان دارد، برشان گرداند، در نقطه خاصی اسکان داده شوند؛ این دیگر با آن نظام حاکم بر فلسطین است، این راه حلِ‌ بحران است.» 1379/07/29

آنچه که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در هشتم آذرماه 1402 هجری شمسی و بازهم در دیدار با بسیجیان ایراد و به تعیین تکلیف ساکنان غیر بومی سرزمین فلسطین توسط نظام سیاسی که بعد از همه‌پرسی از فلسطینیان بر سر کار می‌آید، کردند، به‌هیچ‌وجه یک موضوع جدید نبود. رأی و نظر ایشان و موضع جمهوری اسلامی ایران در تمام این سال‌ها، همین بوده است. مرور بیانات هشتم آذرماه امسال و مقایسه آن با دیدگاه‌های 23 سال قبل ایشان درباره این موضوع، به اندازه کافی صریح، واضح و روشن است که نیازی به تفسیر و تعمیم نداشته باشد.

رهبر انقلاب در این دیدار بعد از مرور نظم جدیدی که در منطقه‌ غرب آسیا درحال شکل‌گیری است، فرمودند: «ما می‌گوییم نظر، نظر مردم است؛ آن دولتی که با آرای مردم فلسطین تشکیل شد، درباره‌ مردمی که آنجا هستند و از کشورهای دیگر آمده‌اند، تصمیم‌گیری خواهد کرد. ممکن است به همه‌ آن‌ها بگوید در فلسطین بمانید (کما اینکه در بعضی از کشورهای آفریقا که بنده زمان ریاست جمهوری رفتم آنجا، [مردم] مبارزه کردند و پیروز شدند؛ انگلیسی‌ها آنجا حاکم بودند، بومی‌ها توانستند انگلیسی‌ها را مغلوب کنند، اما همان انگلیسی‌ها را در کشور خودشان نگه داشتند؛ مصلحت دانستند نگه داشتند، این‌ها هم ممکن است نگه دارند) ممکن هم هست بگویند نه، بعضی بروند یا همه بروند؛ اختیار با آن‌ها است. ما هیچ‌وقت در این زمینه نظری نداریم.» 1402/09/08 این منطق عین همان منطقی است که 23 سال قبل و در مهرماه 1379 هم بیان شده است.

* طرحی که در سازمان ملل هم ثبت شده است

نکته‌ جالب‌تر آنکه این دیدگاه متوقف به یک سخنرانی یا یک ایده نمانده و توسط جمهوری اسلامی ایران در قالب یک طرح دیپلماتیک در آبان‌ماه 1398 به سازمان ملل متحد ارائه و در این سازمان ثبت هم شده است. رسانه KHAMENEI.IR بهمن‌ماه 1398 متن مشروح این طرح را با عنوان متن کامل «طرح برگزاری همه‌پرسی ملی در سرزمین فلسطین» منتشر کرده است.

با توجه به همه‌ این دلایل، مشخص می‌شود موضعی که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار هشتم آذرماه با بسیجیان سراسر کشور درباره‌ تعیین تکلیف صهیونیست‌ها و ساکنان غیر بومی فلسطین توسط دولت منتخب اکثریت فلسطینیان گرفتند، موضع جدیدی نبود و تشریح و تبیین همان منطق همیشگی جمهوری اسلامی ایران است که ملت‌های دنیا مبتنی بر اصل حق تعیین سرنوشت، خودشان باید سرنوشت خودشان را تعیین کنند.

غیر از ظالمانه، استعماری و غیر انسانی بودن طرح صهیونیستی کردن فلسطین، تأکید و اصرار و پافشاری بر همه‌پرسی از مردم فلسطین از آنجایی اهمیت مضاعف می‌یابد که در نظر داشته باشیم غرب در همه‌ سال‌های پس از تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی هیچ‌گاه برای تعیین و حل مسئله فلسطین به نظر ساکنان بومی این سرزمین رجوع نکرده است.

نه در سند زدن قیمومیت انگلیسی‌ها بر فلسطین بعد از جنگ جهانی دوم نظر مردم این منطقه اعم از مسلمان، یهودی و مسیحی پرسیده شد، نه در سال 1326 شمسی که سرزمین فلسطین به‌ دست قدرت‌های آن روزهای دنیا و در لعاب جامعه ملل سرزمین فلسطین تقسیم و بخشی از آن به صهیونیست‌ها هبه شد، نظری از فلسطینیان خواستند و نه زمانی که صهیونیست‌ها با تکیه بر زور و پول و حمایت غرب، انگلیس و آمریکا در اردیبهشت‌ماه 1327 شمسی دولت جعلی خودشان را روی تکه‌پاره‌های تقسیم‌شده‌ فلسطین بنا کردند، از فلسطینیان نظرخواهی کردند.

گویی که همه حق داشتند در مورد سرزمین و خاک و وطن فلسطینیان نظر بدهند، جز اهالی فلسطین. این درحالی است که هم‌زمان با غصب سرزمین فلسطین توسط انگلیسی‌ها، آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها، دیگر ملل منطقه از عراق گرفته تا و مصر، آرام‌آرام در مسیر استقلال به راه افتاده و طالب حق خود بودند.

پروژه‌ کوچ دادن یهودیان از اقصی نقاط دنیا به فلسطین از 1920 میلادی با هدف برهم زدن ترکیب جمعیتی فسلطین درحالی توسط غرب و در رأس‌شان انگلیس و آمریکا صورت می‌گرفت که مقامات آمریکایی و انگلیسی در همین سال‌ها برای کنترل جمعیت مهاجران و حتی یهودیانی که وارد خاک آمریکا یا انگلیس می‌شدند، قوانین و محدودیت‌های زیادی وضع کرده بودند.

رژیم صهیونیستی روی چنین مبانی استعماری و آپارتایدگونه‌ای بنا شده است. همین بنای کج هم باعث شد که غده‌ سرطانی صهیونیسم و مشکل فلسطین هیچ‌وقت حل نشود؛ اصل و اساس این بنا بر مبنای یک نطفه‌ نامشروع شکل گرفته است.

* تعیین سرنوشت فلسطین توسط همه فلسطینیان

در چنین وضعیتی است که طرح جمهوری اسلامی مبنی بر همه‌پرسی از همه فلسطینیان برای تعیین دولت حاکم بر سرزمین فلسطین معنادار می‌شود. طبق این طرح که در سازمان ملل ثبت هم شده است، تنها راه‌ حل ممکن، برگزاری همه‌پرسی ملی با مشارکت تمامی فلسطینیان اعم از مسلمانان، مسیحیان و یهودیان و فرزندان آنان است.

اجرای این طرح شامل چهار مرحله‌ اصلی است که به‌ترتیب عبارتند از «اعمال حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین تاریخی خود»، «برگزاری یک همه‌پرسی ملی در میان مردمان فلسطین شامل پیروان همه‌ ادیان که قبل از بیانیه‌ بالفور در فلسطین ساکن بوده‌اند برای تعیین سرنوشت و تعیین نوع نظام سیاسی»، «تشکیل نظام سیاسی مورد نظر اکثریت مردم فلسطین» و درنهایت هم «تصمیم‌گیری درخصوص وضعیت ساکنان غیر بومی فلسطین توسط نظام سیاسی منتخب اکثریت». موضع رهبر معظم انقلاب اسلامی در هشتم آذرماه دقیقاً و بدون هیچ کم و کاستی، ادامه‌ منطقی همین طرح اصولی جمهوری اسلامی ایران است.

جمهوری اسلامی ایران و مقامات آن در سال‌های گذشته هم‌زمان و موازی با مخالفت بنیادین با منطق استعماری رژیم صهیونیستی، راهکار خود برای فلسطین مابعدِ صهیونیست‌ها را هم ارائه کرده است. راهکاری انسانی، متمدنانه و عقلانی که اتفاقاً غرب هم در یک قرن اخیر شعار آن را بسیار داده است.

برگزاری همه‌پرسی، انتخابات، تکیه به نظر مردم و مردم‌سالاری در همه این سال‌ها راهکار اصلی و مورد تأکید ایران برای حل بحران فلسطین بوده است. راهکاری که استعمار و غرب و انگلیس و آمریکا از 100 سال قبل تاکنون به آن تن نداده‌اند. تن دادن به نظر و خواست مردم قطعاً پایان پروژه‌ استعماری صهیونیست خواهد بود، وگرنه تا زمانی که دنیا دنیاست، مشکل و مسئله‌ فلسطین به همین شکل باقی خواهد ماند.