در این مطالعه، تیم تحقیق داده‌های حاصل از مطالعه والدین و کودکان را بررسی کردند که سلامت کودکان متولد شده در انگلستان را بین سال‌های 1991 و 1993 دنبال می‌کرد.

در مجموع 9065 نفر اطلاعات مربوط به سلامت روان خود را تا بزرگسالی ارائه کردند. از هر 5 نفر، 1 مورد سابقه روان پریشی، 11.4درصد افسردگی و 9.7درصد اضطراب را گزارش کردند.

محققان گفتند کودکانی که در دوران کودکی یا نوجوانی در محله‌های خود در معرض آلودگی صوتی قرار گرفته‌اند، با بزرگ‌تر شدن، حدود 20 درصد احتمال بیشتری برای اضطراب دارند.

آلودگی هوای محله نیز یک عامل خطر برای مسائل مربوط به سلامت روان بود: کودکانی که هنوز در رحم مادر بودند در معرض سطوح نسبتاً بالایی از ذرات معلق (تکه‌های ریز آلودگی وارد ریه‌ها) بودند، در مقایسه با کودکانی که چنین مواجهه‌ای نداشتند، 11 درصد بیشتر از دیگران با احتمال روان‌پریشی و 10 درصد خطر افسردگی روبرو بودند.

ممکن است دلایل محکمی در پشت تأثیر صدا بر ذهن در حال رشد وجود داشته باشد. گروه نیوبوری این نظریه را مطرح کرد که علاوه بر کاهش خواب مورد نیاز کودکان، سر و صدای محله می‌تواند بر قوه شناخت کودک تأثیر بگذارد، که می‌تواند با تأثیرگذاری بر تمرکز در طول سال‌های مدرسه، اضطراب را افزایش دهد.

تیم بریتانیایی گفت: «در مورد آلودگی هوا، سمومی که توسط مادران در دوران بارداری تنفس می‌شود، می‌تواند بر رشد گسترده مغز که در جنین و در دوران نوزادی رخ می‌دهد، تأثیر بگذارد.»

نیوبوری افزود: «قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا همچنین می‌تواند منجر به محدود شدن رشد جنین و زایمان زودرس شود که هر دو از عوامل خطر آسیب شناسی روانی هستند.»

محققان خاطرنشان کردند: اگر آلودگی هوا و آلودگی صوتی جنین و دوران کودکی بر مسیرهای سلامت روان تأثیر بگذارد، به حداقل رساندن این سموم می‌تواند تأثیر "بالقوه بسیار زیادی" داشته باشد.