متن یادداشت به شرح زیر است:
بسم الله
1. در جنگ باید جنگید!
گزارهٔ بدیهی‌ای به نظر می‌رسد اما لایه‌ای در کشور نیازمند به تذکر و موعظه در همین زمینه است! ما قرار نیست در تلهٔ جنگ نیفتیم ما در وسط جنگیم! ما یکی از بزرگترین هزینه‌های مفروض هر جنگی با استکبار را که میشد داد، دادیم! شهادت سید خودش یعنی بفهمیم وسط جنگیم! هر پالسی که دشمن را جری تر و دوست را ناامید کند عقلا خطاست کار به جهت تکلیف و حق ش نداریم
2. تذکر و یادآوری مهم دیگر این است که در مورد مردم، دچار خطای محاسباتی نشویم! مردم پای کار وعدهٔ صادق بودند حتی مخالفین جمهوری اسلامی! شما گاهی از تصویر بر ساخت ذهنی خودتان از مردم می‌ترسید نه از مردمی که در همین شهر هستند اینها پای عزت خودشان و هزینه جنگیدن برای نجنگیدن ذلیلانه ایستاده و مقاوم هستند! می‌فهمند نجنگیدن روبروی سگ هار پاچه‌گیر قاعده‌اش التماس و عقب‌نشینی و فرار و ضربه نزدن نیست.
3. قواعد جنگیدنی که در دفاع مقدس و دههٔ شصت یاد گرفتیم را فراموش نکنیم! خدای دههٔ 60 خدای همین دههٔ جدید است! خدای بالاسر ما و دشمن قسم خوردهٔ ما، خدای بالاسر سلاح و توان رزم ما و سلاح و توان رزم دشمن قسم خوردهٔ ما یکی است! خدای برتر از همه تکنولوژی‌های جدید و آفریننده تمام این اتفاقات همان است!
آنچه حسن باقری‌ها به ما یاد دادند که با دست خالی چطور بر سلاح پیشرفته می‌شود غلبه کرد و خرمشهرها را آزاد، فراموش نکنیم.
کسی که به نصرت الهی ایمان دارد محاسبه، او را نمی‌ترساند! اگر دیدیم در سناریوی پیشروی قفل شده‌ایم یعنی یک جای آنچه از قواعد الهی بلد بودیم را عمل نکردیم! قفل‌های دهه شصت را هم تفکر پوسیدهٔ زمین بده زمان بخر نشکاند بلکه همین نیروی جوان مؤمن بازش کرد! اگر در همان خلأ تکنولوژیکی که فکر می‌کنید زمین‌گیرتان کرده دوباره به نیروی جوان مومن روی بیاورید خواهید دید که این قفل‌ها هم می‌شکند بإذن الله.